بیانیه هفدهم آقای میر حسین موسوی در حالی صادر و منتشر شد که علی رغم همه تندمزاجی ها و تلخ واژه هایش،گامی مثبت و رو به جلو تلقی شده و از آن به عنوان یک عقب نشینی تعبیر می شود؛که البته من آن را به نوعی، انعطاف پذیری تفسیر می کنم.

مهم ترین نکته این بیانیه، انکار نکردن مشروعیت دولت و لزوم لحاظ راه حل های برون رفت از بن بست سیاسی به زعم جناب آقای موسوی است.

مسئولیت پذیری دولت در برابر ملت،مجلس و قوه قضائیه،تغییر قانون انتخابات،آزادی همه زندانیان مربوط به حوادث انتخابات و بازگرداندن آبروی آنها،آزادی مطبوعات توقیف شده، به رسمیت شناختن حقوق مردم برای برپایی اجتماعات قانونی و ایجاد احزاب و تشکل ها، رئوس طرح های وی برای این برون رفت بوده اند.

این بیانیه چند نکته قابل اعتنا داشت که با مرور آنها به ملاحظاتی اشاره می کنم:

۱- انکار نکردن مشروعیت دولت و ارائه راه حل در درون مجموعه حاکمیت

۲- اصرار نکردن بر گذشته مبنی بر ابطال انتخابات و یا اعلام تغییر نتیجه آن

۳-اعلام برائت از امریکا و انگلیس و منافقان و سلطنت طلب ها

۴-اعلام برائت از آشوبگران و مرتکبان حوادثی مثل اهانت به ساحت امام راحل و حرمت شکنی از عاشورا

۵-اعلام انزجار از جنگ داخلی و اعتراض به کسانی که در شیپور جنگ می دمند

۶-اصرار بر علوی بودن تفکرات خویش و امتناع از الحاق به تفکرات اموی آشوبگران

۷-غلط دانستن عملکرد صدا و سیما به خاطر یکطرفه عمل کردن

۸-غلط دانستن عملکرد نیروی انتظامی به خاطر اعمال خشونت نابجا

۹-غلط دانستن مواضع علم الهدی در تفکیک خودی ها به حزب الله و حزب الشیطان و اعلام جنگ داخلی

۱۰-غلط دانستن مواضع تهدید مبنی بر اعدام موسوی و کروبی به عنوان راه حل برون رفت از بحران

البته این بیانیه چند نکته اساسی را هم نداشت که مهمترین آنها نبود اظهار ارادت به ساحت ولایت و عدم استعانت از ایشان و عدم امتنان از شکیبایی و درایت معظم له در برخورد با این جریان و پرهیز از اعمال خشونت در برابر ابراز خشونت فتنه گران؛در حالی که کاسه صبر همه نیز لبریز شده بود،بوده است.

هر چند که اعلام برائت ها و پذیرش نتیجه انتخابات و سخن گفتن از دولت را می توان لبیک به فراخوان رهبری معظم در استقبال از وحدت و اعلام برائت از دشمنان و مواضع ضد انقلابی آشوبگران،تعبیر کرد.

ضمناً اتهام کشته شدن افراد در روز عاشورا به دست ماموران نظام و شهید دانستن کشته شده ها که خواهرزاده ایشان یکی از آنهاست و مواردی از این دست نیز در مقدمه طولانی این بیانیه،تامل برانگیز  است که به دلیل اهمیت انعطاف پایانی فعلاً در این مجال میلی به پردازش آنها وجود ندارد،چرا که اولویت اول نظام بازگرداندن امنیت و آرامش روانی و نیز احیاي اعتماد و رفع تردیدها و توجیه افکار عمومی و ترجیحاً اقناع فرهیختگان جامعه هست و طبعاً حاشیه پردازی و متن گریزی،مانع از پیگیری اولویت ها می شود.

اعتقادم بر این است که این بیانیه نیازمند بررسی و واکاوی کارشناسی تر است و نباید به پردازش های ژورنالیستی اکتفا کرد، بلکه باید با نگاه های امنیتی و مدیریتی و جمع بندی هایی مبتنی بر منافع و مصالح نظام، به آن پرداخت،که این امر به چگونگی موضع گیری خواص و دست اندرکاران امور بستگی دارد.

تعدیل مواضع تندروهای دو جناح چه در حوزه متصدیان امور و چه کسانی که فاقد حضور در عرصه های مدیریتی اند،مسئله مهم و بزرگی است که متاسفانه همواره مغفول مانده و پیوسته هم زمینه های  تشدید اختلافات و تندرویهای همگانی را فراهم می آورند! تا جائیکه حتی فراخوان وحدت رهبری معظم را هم زیر سئوال برده و می گویند:وحدت با مشرکین و معاندین(!) معنا ندارد!

آیت الله جوادی آملی،معتقد به جدا بودن صف معترضان از صف هتاکان و حرمت شکنان عاشوراست.

آیت الله هاشمی رفسنجانی،اعلام می دارد که همه چیز ما از اهل بیت(ع) است و کسی نمی تواند ما را از اهل بیت جدا سازد.

حجت الاسلام و المسلمین ناطق نوری نیز ضمن اعلام معلوم شدن ماهیت هتاکان،بر تفکیک منتقدان از حرمت شکنان عاشورا تاکید می کند.

جناب آقای عسگر اولادی نیز از شعارهایی که در اجتماع میدان انقلاب علیه شخصیت ها داده شد،ابراز نارضایتی کرده و مسئله هتاکان را از معترضان جدا دانسته و آن را با وحدت در تضاد دانسته است.

آقای دکتر علی لاریجانی نیز بر جدابودن صف معترضان از هتاکان تاکید کرد.

البته غالب یزرگان نظام و ترجیحاً مراجع بزرگوار نیز بیشتر در همین سمت و سو اعلام مواضع کردند.

تردیدی نیست که در هر جامعه ای از جمله در جامعه ما،میدان دادن به اعتدالگرایان و تنگ کردن عرصه بر تندروها،روند تحقق پروژه وحدت عمومی را تسریع کرده و از ابهام آفرینی ها و شبهه افکنی های جدید جلوگیری کرده و اراده کسی را برای ورود به وادی وحدت و رها شدن از گرداب تفرقه،مردد نمی کند.

به هر حال ما گوش به فرمان و منتظر مواضع و فرامین رهبری معظم برای چگونگی پرداختن به ادامه راه در آینده ایم و تردیدی نیست که در نقاط عطف،دقیقاً باید به شاخص های ابلاغی معظم له که نصب العین و فصل الخطاب همه مسائل سیاسی و اجتماعی و اعتقادی ماست، چشم بدوزیم.

عقب ماندن و یا جلوزدن از رهبر معظم انقلاب، به ترتیب غفلت و غروری است که به عنوان آفات همرهی و پیروی محسوب شده و آن را با فرهنگ دینی ما در تضاد و منافات می نگرند و اعتقاد ما بر این است که ما نباید برای پزدادن برای آینده ای که متصوریم،مواضعی اتخاذ کنیم که نه خدا به آن راضی است و نه رسول و نه امام و نه ولی اش! و این همان تجلی تاسفی است که گاهی حوادث را وارونه کرده و ما را ناخواسته به بخشهای تاریک تاریخ سوق می دهد و آرمانهای تصنعی و جعلی برای ما می سازد!

بزرگترین هنر رهروی،تمرین اطاعتی بدون زاویه و بدون حاشیه هست که متاسفانه ما در خواص دو جناح، کمتر شاهد این هنرنمایی هستیم و بیشتر ناظر سازهای ناساز و جدایی هستیم که با غرور و غفلت، ادعای هارمونی و همنوایی آنها با رهبری معظم گوش فلک را کر می کند،اما واقعیت چیز دیگری است.

در پایان تاکید می کنم که نباید دستاوردهای مواضع حکیمانه رهبری معظم را که عقب نشینی اولیه موسوی یکی از آنهاست،با مواضع نابخردانه تاراج کرده و مانع از نتیجه گیری نهایی شویم، پس بگذاریم تا آن حکیم فرزانه،خود تدبیر کند و ما فقط مطیع اوامر ایشان باشیم.

تذکر اینکه این بیانیه را باید با ۱۶ بیانیه قبلی اش و نیز با بیانیه اخیر آقای کروبی مقایسه کرد تا علت این تفاوتها و تعبیرها را که حتی منجر به نامه ارادتمندانه دکتر محسن رضایی به رهبری معظم و نیز نامه دکتر فاتح و پردازش های وسیع رسانه ای در سایت ها و مطبوعات دو طرف شده است،بیشتر متوجه شویم.

علی هذا حالا نوبت گام های بعدی و آمدن سایر نفراتی است که انتظار بازگشت آنها را می کشیم.