زمان زيادي از مرگ غضنفر شمشيربند-چوپان زحمت کش روستاي پايين ولويه ساري-نمي گذرد.مي گويند شيرابه هاي زباله هاي ساري که در روستاي ارا دفن مي شود،او را به کام مرگ کشاند،اما به احتمال گاز متان متصاعد شده از زباله ها سه فرزند اين چوپان جوان را بي پدر کرد؛همين گاز متاني که استفاده صنعتي نيز دارد و مي توان طي فرايندي از زباله هم برق توليد کرد و هم گاز متان.

در 28 ارديبهشت ماه امسال نوشتيم:" آيا حضور مسئولان شهرستان ساري در مراسم تدفين اين جوان مي‌تواند پاسخگوي دردهاي خانواده‌اي باشد كه با بي‌برنامگي موجب از دست دادن سرپرست يك خانواده شده‌اند؟"

حالا شنيده هاي ما حاکيست که برخي مديران شهرستاني با دادن مبلغي پول(5 ميليون  تومان) به خانواده چوپان نگون بخت -که نوعي حق السکوت است-آن ها را از ادامه پيگيري ها منصرف کرده اند.

اميدواريم اين خبر نادرست باشد اما به قول امانوئل کانت-فيلسوف آلماني-"در جهان از همه زيباتر دو چيز است:آسمان پرستاره و وجداني آسوده."همه بايد قبل از اخذ صدور راي نهايي،قضايا را به محکمه وجدان تسليم کنيم؛وجدان راهنمايي بي نظير و قاضي اي بي طرف است.

نمي دانيم قضيه دو شهرداري که به دليل فراهم نكردن شرايط مناسب براي ساماندهي زباله حكم جلب شان صادر شده،به کجا انجاميده،ولي حق خانواده چوپان بي پناه ساروي اين نيست.

واقعيت اين است نقش هايي که در صحنه زندگي به ما واگذار شده است،به انتخاب ما نبوده است وتنها وظيفه ما اين است که آن ها را به خوبي بازي کنيم.

سئوال اين است که آيا مديران شهرستان و استان در قبال معضل زباله ساري نقش خود را به خوبي ايفا کرده اند؟

زماني چرچيل گفته بود:"همه مي خواهند آدم مهمي باشند،ولي هيچ کس نمي خواهد فرد مفيدي باشد."

***

پايگاه اينترنتي مازندنومه چند ماهي است که با ارايه خبر، تحليل ويادداشت هايي ضمن ارايه راهکار، پيشنهاد هايي را براي حل معضل زباله استان،روي ميز کار تصميم گيران قرار داده است.

ما در 24 خرداد ماه 89 در يادداشتي ضمن توجيه منطقي فرايند توليد برق از زباله نوشتيم:

"روش هاي دفن زباله،کمپوست وزباله سوز جزو روش هاي قديمي و منسوخ شده در دنيا محسوب مي شود.در سال هاي اخير به دلايل زيست محيطي و توليد انرژي روش توليد بيوگاز(متان)در راکتورهاي بي هوازي(ريجيستر)جهت استفاده مطلوب از زباله تر مورد استفاده قرار مي گيرد که مورد تاييد سازمان انرژي هاي نوي ايران نيز مي باشد..."

و استاندار محترم مازندران در نشست خود با مديران رسانه هاي استان در دوم تيرماه امسال(شايد تحت تاثير آن يادداشت) بيان داشت:"روش کمپوست در دنیا منسوخ شده و ما به دنبال تولید برق از زباله در ساری هستم."

خرسنديم که نوع نگاه و جنس اظهارات مهندس طاهايي درباره معضل زباله علمي وکارشناسي است که شايد تحت تاثير ادبيات مستدل برخي رسانه هاي استاني باشد.

چند روز پيش نيز يک دانشجوی دکتری مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی بابل-با ما تماس گرفت و اظهار داشت که به همراه همکارش پایلوت نیمه صنعتی تولید برق از زباله را با استفاده از تکنولوژی پیرولیز با حداقل آلودگی و حداکثر بهره وری ساخته اند.

جالب اين که اين پژوهشگر مازندراني به ما گفت: طرح توجیهی تولید برق یا مایعات سوختی و قیرهای پلیمری برای تهیه آسفالت پلیمری از زباله بر مبنای میزان و نوع زباله ساری و بابل تهیه و به شهرداری های بابل و ساری و همچنین استانداری مازندران ارائه شده است.

همگان آگاهيم ارزشي که فرد به وقت خود مي دهد بهترين معيار براي ارزيابي اوست. آنايوس سنه کا- فيلسوف رومي- هزاران سال پيش گفت :"هر روز به تنهايي يک عمر است."

کاميابي نتيجه شناختن وقت مناسب براي انجام هر کاري است.با توجه به آن چه آمد(مرگ يک چوپان و پيشنهاد هاي برخي نخبگان وپژوهشگران بومي)آيا وقت مناسب براي حل فوري بحران زباله استان فرا نرسيده است؟

راستي اگر کلمه بحران را به زبان چيني بنويسيم،شامل دو جزء مي شود؛يک جزء به معناي خطر است و جزء دوم به معناي فرصت!

آن چه را که آينده به ما تحويل خواهد داد،بستگي به آن دارد که خودمان امروزچه چيزي براي فردا ذخيره کرده ايم.

گوته گفته"کسي که عزم راسخ دارد،جهان را مطابق ميلش تغيير مي دهد."آيا مديران استان ميل جدي به تغيير وضعيت کنوني دفع زباله ها دارند؟اگر پاسخ مثبت است پس چرا اقدام عملي مشاهده نمي شود؟!