به مسئولین استان و شهرستان آمل، برای توجه به سابقه تاریخی و موقعیت جغرافیایی برای نام گذاری مناطق: اول: نقطه ای که امروزه شهر "دابودشت" نام گرفته است، تا دو روز پیش روستایی بود به نام "درویش خیل". این روستا در بخش "دشت سر"آمل واقع بود.
دوم: بخش "دابو دشت" به مرکزیت "درویش خیل" از ترکیب بخشی از دابوی سابق، از درویش خیل به طرف دریا تا آهنگر کلا؛ و بخش از "دشت سر" سابق ساخته و بهتر است بگوئیم "جعل"! شده است. جعل به دو دلیل فرهنگی - زبانی و جغرافیایی. ا. اختلاف یا تمایز فرهنگی - زبانی: لهجه دابویی ها با دشت سری ها فرق می کند. لهجه دابو به لهجه گروه بابل نزدیکتر است، در حال که لهجه دست سری به دلیل نزدیکی جغرافیایی به آملی نزدیکتر است. به قسمی که امروزه به دلیل مهاجرت لهجه اصیل و غلیظ آملی را تنها می توان در روستاهای دشت سر شنید. تعاملات و در واقع تقابلات این دو خرده فرهنگ موجب شده است که متلک هایی رواج یابد. مثلا دشت سری ها دابویی ها را ساده تلقی می کردند. در مقابل دابویی ها دشت سری ها را "اسفنا خوار" صدا می زدندو از این قبیل رجز خوانی مرسوم بین همسایه ها.
2. از نظر جغرافیایی : تفاوت این مناطق به دلیل ساختار زمین کشاورزی و همچنین نوع کشت محصول و در کل اقتصاد بوده است. برخی افراد زمین های مازندران را به چند دسته تقسیم می کنند. کناره که خاکش به دلیل شوری مناسب کشاورزی به خصوص کشت برنج نیست، دابو که بعد کناره شروع و تا 10 کیلو متر ادمه می یابد؛ این منطقه بهترین منطقه برای کشت برنج است. دشت سر. که ار دابو شروع و تا منطقه بعدی یعنی جنگل ادامه می ابد بهد از منطقه جنگلی که پوشیده از جنگل است، پتاس شروع می شود که دارای پوشش جنگلی تنک است و در واقع نه کوه است نه جنگل. آخرین منطقه کوه یا همان ییلاق است. بنابراین ابتکار مسئولین محترم در نام دادن دابو به دورویش خیلی که اصولا دشت سر است از نوع خود جالب است و جالب تر این که بلیرون و فیروز کلا و تمسک و ... را دابو خواندن.
البته روایت دیگری از دابو خواندان منطقه از بنه کنار تا اهنگر کلا و مرزنگو فرمانروایی خاندان دابوی گاو باره گیلانی در این منطقه است که روایت آن در تاریخ ابن اسفندیار و میر ظهرالدین دیده می شود.