در سال گذشته و سال های قبل تر مردم ایران تجربه های اجتماعي و اقتصادي متفاوتی را از سر گذراندند که نمونه هاي آخر آن سهمیه بندی بنزین و هدفمند سازی یارانه هاست.

برخي تصور مي کردند مردم نتوانند با این مسایل و طرح ها کنار بیایند،اما با هر سختي و مشقتي بود مردم همراه شدند.

در تازه ترين مورد از طرح هاي قابل توجه مسئولان،قانون جدید راهنمایی و رانندگی به اجرا درآمده که ارايه دهندگان اين طرح نو ادعا دارند بعد از 30-40 سال تغیيرات مهمی در مقررات مربوط به رانندگي ايجاد شده است.

يکي از جالب ترین بخش هاي اين قانون،جریمه شدن پیاده ها در صورت مقصر شناخته شدن است.کسی تصور نمي کرد که روزی در ایران خودمان قانونی به تصویب برسد که در آن پیاده ها هم جریمه شوند!

چند سال پيش و در دهه هفتاد خورشيدي،زمزمه شد که پليس شبيه اين طرح را در کشور اجرا خواهد کرد.آن زمان کاريکاتوري در يکي از مجلات طنز کشور انتشار يافت که عابر پياده اي از روي خط عابر رد نشده، تخلف کرده بود. پليس هم برگ جريمه اش را درآورد و خواست عابر را جريمه کند.

مرد پشتش را به سمت مامور کرد و گفت:پول ندارم آقاي پليس،شماره ام را بردار! البته آن قانون هيچ وقت اجرايي نشد و در حد همان کاريکاتور و خبر رسانه ها باقي ماند،تا رسيد به ارديبهشت 90.

 برخي باور دارند این قانون خیال بخش قابل توجهي از راننده های محترمی را که فقط به خاطر یک اشتباه عابر پیاده،بی گناه پشت میله های زندان افتادند،راحت کرده است.

براساس قانون جدید راهنمایی و رانندگی اگر وسیله نقلیه ای تمامی نکات و مقررات راهنمایی و رانندگی را رعایت کرده باشد و با عابر پیاده ای تصادف کند،عابر پیاده مقصر شناخته می شود،به همين دليل عابران پیاده بايد مراقب تردد خود در خیابان های اصلی و فرعی باشند .

نکته قابل طرح اين است که ما که در مرکز مازندران زندگی می کنیم کمتر خیابانی را می شناسیم که استاندار پیاده ها را داشته و مناسب سازی شده باشد؛ نمونه عینی آن را می توان در میدان ولی عصر ساری مشاهده کرد که روزانه هزاران عابر ، دانشجو ، کاسب و کارمند و..از آن مکان عبور می کنند و می توان اضطراب ناشی ار تصادف را در وجود آنان دید.

اين شهروندان اگر خوش شانس باشند، رانندگان لطفی به آنها کرده و سرعت ماشین خود را کم می کنند تا عابر با سرعت بگريزد و از میدان جان سالم به در برد.

 از زمانی که پل روگذر این میدان به بهره برداری رسید،ظاهرا" شهرداری فراموش کرده علاوه بر گل کاری و تزیین ظاهری این میدان ، فکری هم به حال گذرگاه عابر پیاده کند و یا حداقل مکانی را برای تردد راحت پیاده ها پیش بینی کند .

 نمونه دیگر در سه راهی جوبیار و میدان امام ساری است که با توجه به ورود وخروج چهار جانبه به میدان، از شلوغ ترین مکان های این شهر سه میلیونی به شمار می رود. در این مکان نیز هرکسی سعی می کند جان سالم از معرکه به در ببرد.

 در اين دو معبر که نام بردم،هر روز تصادف و آسیب جانی را شاهد هستیم، بدون این که خط کشی های مشخص و چراغ ویژه عبور و مرور در این مناطق نصب شده باشد.

 مسیرهای طالقاني دوم و میدان هلال احمرکه به پل تجن ختم می شود نیز همین گونه است؛ هم راننده و هم عابران پیاده مسابقه ای برای عبور از خیابان می گذارند،گویی در پایان راه قرار است مدالي به آن ها داده شود!

 معمولا مرکز هرشهری محل تجمع و داد و ستد افرد است،مرکز ساری يعني میدان ساعت از جمله این مکان هاست که به دلیل تجمع مراکز خرید و فروش به یکی از مکان های پرتردد تبدیل شده ولی در این مکان نیز خط کشی عابر پیاده به طور نامحسوس وجود دارد و اجرای طرح موقت چراغ قرمز و سبز برای سهولت تردد نیز بی نتیجه بوده است و هر کسی از هرنقطه ای که تمایل دارد عبور می کند.

 حالا بماند مسیرهای اصلی و فرعی دیگری همچون میدان شهدا و امام حسین، خیابان ملامجدالدین، رودکی، شهابی، کشاورز،معلم،پلیس راه قدیم، جام جم ،پیوندی، امیرمازندرانی و...

 اگر به مرکز استان بیایید،می بینید سرچهارراه ها وتقاطع ها توجهی به حقوق عابران پیاده نشده و افراد مجبورند از هر مکانی که خلوت تر است بگذرند و یا ریسک کنند و جان خود را به خطر بیندازند و از مکان هایی عبورکنند که احتمال خطر وجود دارد.

 البته منکر این حقیقت نیستیم که برخی از هم وطنان نیز خودشان از مسیرهایی که برای پیاده ها پیش بینی شده مثل پل های هوایی و خط کشی ها عبور نمی کنند که آن برمی گردد به فرهنگ و رفتار شهروندي این افراد.

در هرصورت ساری مثالی از دیگر شهرهای بزرگ و کوچکی است که نیاز به توجه بیشتری در علایم و تابلوهای ویژه عبور افراد پیاده دارد تا در قانون جدید راهنمایی و رانندگی حق این عزیزان اجحاف نشود.

ايميل نويسنده: (karez_60@yahoo.com)