سال ها پیش ماه رمضان که می شد حال و هوای خانه ها فرق می کرد،ساعت های شماطه دار که تا حالا روی تاقچه خانه ها خاک می خورد،تمیز و کوک می شدند برای بیدار شدن وقت سحر.

ماه رمضان برای بچه ها هم با ماه های دیگر تفاوت داشت؛ آن وقت ها بچه ها با التماس از پدر و مادر ها می خواستند که سحری بیدارشان کنند تا بتوانند روزه بگیرند و روز بعد در حالی که روزه داشتند زبان شان را در می آوردند و به هم نشان می دادند که ببین من روزه ام!

 روزه داری کل خانواده ها و محله و شهر را در برمی گرفت.دیگر نزدیک ظهر بوی غذایی از خانه ها بلند نمی شد. نزدیک افطار هم ظرف های نذری بود که بین خانه های محل پخش می شد.

در رمضان عطر خوش بندگی و معنویت فضای عمومی جامعه را می آکند، اما اين سال ها عده ای هستند که با روزه خواری در ملا عام و انظار دیگران، خواسته یا ناخواسته حرمت و قداست این حریم معنوی را می شکنند.

 حالا در هر خانه ای که صحبت روزه می شود یکی می گوید نمی توانم روزه بگیرم چون ناراحتی معده دارم! دیگر ی می گوید ناراحتی قلبی دارم! آن یکی می گوید فرزندم کنکور دارد وقتی روزه می گیرد توان درس خواندن ندارد!...اين سال ها روزه خوردن در بعضی خانه ها عادی شده است.

شايد شما هم در ماه رمضان امسال روزه خواری به صورت علنی را در کوچه و خیابان به کرات دیده باشيد.

 در صف گاز خودرو چند جوان نوشابه خريده بودند و بيرون ماشين جلوي بقيه مشغول خوردن بودند!دختر نوجوانی در خیابان در حالی که ترشک دستش بود،آن را در ملاء عام می خورد و ابایی از روزه خواری نداشت!مرد ميانسالي جلوي کيوسک روزنامه فروشي،دور ميدان شلوغ شهر سيگار مي کشيد!جواني موز به دست داخل پارک شهر مشغول پذيرايي از خود بود...!

 متاسفانه در سال های اخیر شاهد روزه خواری برخی افراد به صورت علنی هستیم که در کنار بسط فرهنگ اسلامی در جامعه توسط حوزه های دینی و فرهنگی، ضرورت دارد مسوولان قضایی اهتمام بیشتری در اجرای دقیق و شفاف قوانین داشته باشند.

 روزه خواری در ملاء عام توهين به روزه داران است و برخورد با اين جماعت خواست همه مردم. نیروی انتظامی با شروع ماه رمضان درباره روزه خواری اطلاعیه هایی را صادر کرد که روزه خواری در معابر و امکان عمومی  از مصادیق جرایم مشهود و قابل تعقیب است، بر همین اساس عذر شرعی مانند بیماری و مسافرت مجوزی برای تظاهر به روزه خواری نیست.

 هر کس به طور علنی در اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی کند علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دوماه یا تا 74 ضربه شلاق محکوم می شود.

گیريم قبول که تکلیف روزه از روی دوش عده ای از مکلفان (مسافر، بیمار، بانوان شیرده و…) آن هم در شرایطی خاص برداشته شده است اما آیا همه اینها می تواند مجوزی برای روزه خواری در انظار همگانی باشد؟

بگذارید همین جا تکلیف یک مساله را روشن کنم و آن اینکه اسلام دین زور و اجبار و ارعاب و تهدید نیست و اصلا روزه ای که از سر زور و اکراه گرفته شود جز گرسنگی و تشنگی بیهوده و رنج و زحمت بی هدف نیست، اما اگر کسی خلعت دینداری را پوشید و با آگاهی کامل به آیین اسلام گروید، آنگاه لازمه چنین گردن نهادنی، پایبندی به همه احکام و قوانین این شریعت آسمانی است.

در همه جای دنيا هر دستگاه و مجموعه ای (اداری، تجاری، لشکری، کشوری و …) برای خود ضوابط و قوانینی وضع کرده است که تخطی از آن حدود، محدودیت ها و گاه مجازات هایی را به دنبال دارد.

دین اسلام نیز از این قاعده مستثنی نیست و اجازه نمی دهد کسی بی هیچ عذر شرعی، حکمی را زیر پا نهد و در عین حال خود را مسلمان بنامد.