بیست و یکم آبان سالروز تولد نیما یوشیج ( علی اسفندیاری ) شاعر نوگرا و بدعت گذار ایران است . او شعر فارسی را از قید قالب های کهن و محدودیت های زبانی آن رهاند و با ابداع شعر آزاد که بعدها به شعر نو یا نیمایی معروف شد، در فضا و وزن شعر دگرگونی ایجاد کرد .

نيمابزرگ مردی است كه در ادبیات ایران ، بویژه در حوزه شعر ، نامی ماندگار از خود به یادگار گذاشته است .مردی كه با گذشت نزدیك به 90 سال از چاپ اولین منظومه اش هنوز، ابعاد زبان شعری و اندیشه اجتماعی اش به درستی تحلیل و به شایستگی تبیین نشده است.

 فرهنگ و هنر ایرانی در ادوار تاریخ نام های بزرگی را در دل خود جای داده است و مردم هنر دوست و فرهنگ پرور ایران به داشتن شخصیت هایی چون مولوی، خیام، سعدی، حافظ، عطار و دیگر چهره های نورانی شعر و ادب فارسی به خود بالیده است.

شعر معاصر نیز دوران حیات خود را با نام شاعران بزرگ  و تاثیرگذار دیگر عجین کرده است؛ اما نیما یوشیج از آنجا که با کشف و ارتقاي ظرفیت های جدید در شعر فارسی و افزودن به گستره ی واژگانی آن از مخزن سرشار و پر رمز و راز بومی و محلی؛ فرم و ریخت تازه در حوزه تکنیک و زیبایی شناختی به آثار فاخر فارسی داده است؛ جایگاه بی بدیلی دارد!

آنچه نیمای بزرگ را نسبت به دیگر شاعران بلندآوازه ی هم عصر او متمایز می کند این است که علاوه بر ریختن طرحی نو در روند شعر فارسی، فرهنگ بومی و زبان و گویش زادگاه خود را در سطح وسیعی از آثار خود گسترش داد و نقطه عطف استخراج نظریه های تازه ای در این عرصه گردید؛ به همین علت او را نمی توان تنها یک شاعر بومی و محلی و یا یک شاعر فارسی سرای محدود به جغرافیای ایران برشمرد، بلکه نیما شاعری است با ظرفیت های جهانی و مؤثر در عرصه های بین المللی به گونه ای که در بسیاری از کشورهای جهان شاعران نوپرداز و تاثیرگذار خود را به نیما ملقب کرده و مورد تشویق قرار می دهند. همان شاعر مازندرانی که از بین «روجا»، «ماخ اولا»، «شب پا» و «داروگ» تا کهکشان اذهان شعر جهان راه یافت.

نیما در نخستین نگاه به هر شعرش، به ما می‌گوید که اول مازندرانی، بعد ایرانی و سپس جهانی است.ارادت به ساحت قدسي امام علي (ع) در اثار نيما مي درخشد.او امیرمؤمنان را با صفت های محمود، عابد و معبود می ستاید. نیما، علی علیه السلام را مقصود از آفرینش آفریدگان، و تنها «بود» عالم هستی می داند:

محمود، علی، عابد و معبود، علی است

 وز جمله آفریده مقصود علی است

گفتی که علی که بود؟ فاشت گویم

 بودی به میان نبود، ور بود علی است