مازندنومه،سردبیر:به تازگی کتابی به مناسبت روز مازندران چاپ و پخش شده است با عنوان «بیداران تاریخ مازندران.»این کتاب را انتشارات شلفین با حمایت ستاد بزرگداشت روز مازندران روانه بازار کتاب استان کرده است.

در مشخصات فیپا(فهرست نویسی پیش از انتشار)،تعداد صفحه های کتاب 256 آمده ولی تعداد واقعی صفحات 215 صفحه است.

از این که بگذریم نام 5 تن از پژوهشگران و نویسندگان پرکار استان روی جلد دیده می شود.در نگاه اول تصور بر آن است حتما" با تلاش این محققان برجسته استان-که همگی از دوستان بزرگوارم هستند و به آن ها ارادت دارم- بار پژوهشی و علمی اثر تضمین شده است و ما تالیف شاذ و منحصر به فردی را شاهد خواهیم بود،لیکن کتاب را که باز می کنی با دیدن فهرست کتاب،پی می بری که دوباره کاری است و تکرار و صرف هزینه غیرضرور برای کتاب سازی نه کتاب نویسی.

در جامعه کتاب خوان و کتاب نویس ما عده ای هستند که علاقه زیادی به نوشتن کتاب دارند و این نوشتن نمی‌تواند انگیزه‌ای جز نام و نان داشته باشد.تولید این جماعت چیزی جز کتاب سازی نیست که در نهایت به کتاب زدایی کتاب خوان ها منتج می شود.

متاسفانه مکانیزم بازدارنده‌ای نیز در کشور وجود ندارد و این موضوع سبب می‌شود یک کتاب چند بار ترجمه و چاپ شود یا این که فرد فرضا" ده کتاب را جلوی خود می گذارد و کتاب یازدهم را آماده می کند!

هر چند ما به محدویت ها و ضوابط دست و پاگیر سفارش های دولتی آشناییم و خبر داریم این اثر با شتاب هم به چاپ رسیده،"بیداران تاریخ مازندران" چیزی جز یک کتاب سازی صرف نیست.

روی جلد کتاب آمده:زیر نظر سیروس مهدوی.در پایین آن،نام سه عزیز دیگر نوشته شده:یوسف الهی،شهرام قلی پور گودرزی،فریده یوسفی. سمت چپ نیز نوشته شده:به اهتمام حسین اسلامی!

سردرگمی مخاطب از همین جا آغاز می شود که این عناوین بابت چیست؟«زیر نظر» و «به اهتمام» چه تفاوت هایی با یکدیگر دارند؟و نقش آن سه پژوهشگر دیگر چیست؟

از 34 شخصیت مازندرانی که در این کتاب معرفی شده اند،3 تن را یوسفی معرفی کرده و بقیه را نیز مهدوی و قلی پور و الهی؛حال مشخص نیست نقش اسلامی این میان چه بوده است؟

در شیوه چیدمان و فهرست کردن مشاهیر نیز از هیچ فرمول و ضابطه ای استفاده نشده است.مثلا" سعیدالعلما بارفروشی را که معرفی کرده اند،بعدش به معرفی حسین بصیر پرداخته اند و سپس به سراغ امیر پازواری و قطب رویانی رفته اند که هر کدام شان در سده های مختلف می زیسه اند!

یا مثلا" بعد از علی اکبر شیرودی،ابومنصور شیخ طبرسی معرفی شده است و پس از احمد کشوری نیز ابوسهل کوهی که در قرن چهارم هجری می زیست،معرفی شده است!

گذشته از این فهرست نویسی مغشوش، مطلب نو،سند تازه و درخور یا روش جدید تحقیقی را نیز در این کتاب شاهد نیستیم و پیش تر نیز مشابه همین اثر( البته با نظم و نسق بهتری) چاپ شده بود،از جمله:

فرزانگان مازندران:گلبرار رییسی/دانشمندان مازندران:گلبرار رییسی/بزرگان تنکابن:محمد سمامی حائری/سخنوران بابل:یوسف الهی/دانشوران ساری:حسین اسلامی/مشاهیر آمل:محمدرضا مداحی/سبوی سخن:ایرج اصغری/شاعران مازندران و گلستان:بهمن بزرگی نوشهری،تاریخ ادبیات مازندران:سیدمحمد طاهری شهاب و....

به باور من اگر قرار است صرف گزارش کار مدیران نهادهای دولتی و این که بگویند مثلا" ما در روز مازندران کتاب هم انتشار دادیم،اثری در این حد پرانتقاد و تکراری منتشر شود،بهتر است اصلا" چاپ نشود.

*پایگاه های خبری اعتبار ندارند!

وقتی مدیر سازمانی سابقه کار اداری اش از سن من و بسیاری از شما مخاطبان ارجمند بیشتر باشد و با فضای مجازی نیز آشنا نباشد،این می شود که در سایت اداره متبوعش تنها دو سه خبر و جوابیه تاریخ مصرف گذشته می یابی و بیشتر صفحات داخلی آن نیز تزیینی و توخالی است!

مدیرکل محیط زیست مازندران که به ظاهر بود و نبود این تشکیلات، چندان به حال محیط زیست استان تفاوتی نمی کند،اخیرا" اظهارنظر کرده که پایگاه های خبری استان دارای اعتبار نیستند و سازمان محیط زیست نباید یا این پایگاه ها همکاری کند!

از قرار یکی از همکاران مجازی ما(سایت صنایع نیوز) برای دریافت مجوز تهیه گزارش تصویری از یک مرکز زیست محیطی تحت نظارت سازمان محیط زیست،به روابط عمومی این سازمان مراجعه کرد که در ابتدا از او مجوز فعالیت پایگاه درخواست شد که پس از ارائه مجوز اعلام کردند ما تنها با خبرگزاری ها همکاری می کنیم و این مجوزی که از وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی داده اند برای ما مورد قبول نیست و گفتند این نظر مدیر کل ماست!

گمان کنیم برای مدیران این سازمان(چون سال در دوازده ماه برای حفظ و حراست از محیط زیست در طبیعت به سر می برند و با پیشرفت های فن آوری ارتباطات و اطلاعات بیگانه اند و چیزهایی مثل اینترنت،سایت و وبلاگ،روزنامه نگاری الکترونیکی،فضای مجازی و مانند این ها را نمی شناسند و ندیده اند)باید دوره های آموزشی گذاشت و گفت:پدرجان،الان روزنامه ها و هفته نامه های مکتوب هم برای خود سایت الکترونیکی زده اند،چه برسد به رسانه های صرفا" مجازی که خوراک اصلی تولید محتوا را در کشور و استان بر عهده دارند.

این خبر را هم کاربستان محیط زیست استان بخوانند بد نیست:«نشریه نیوزویک(Newsweek)، پس از گذشت حدود 80 سال از آغاز انتشار آن دیگر منتشر نمی شود.مقامات نیوزویک که از قدیمی‌ ترین و معروف‌ ترین مجلات آمریکا و جهان محسوب می شود، اعلام کرده اند از ابتدای سال آینده میلادی (2013، دی ماه 1391)، مجله را فقط به صورت اینترنتی منتشر خواهند کرد.»