مازندنومه،زهرا اسلامی: 15 سال پیش که برای دومین بار پس از انقلاب اسلامی، نهاد مدنی شورا از کتاب قانون پا فراتر گذاشت و در انتخاباتی پر شور در جامعه پدیدار شد؛ تعدادی از بانوان به عنوان نیمی از جمعیت جامعه فرصت را غنیمت دانستند، وارد عرصه شدند و امیدی در دلهای زنان روشن شد که نماینده و در مواردی معدود، نمایندگانی در پارلمان محلی دارند.

این استقبال از سوی زنان در دوره های بعد کمرنگ شد و بالاخره در دور چهارم آن، که چند روز آینده آینده شهروندان نمایندگان جدید خود را می شناسند، در حالی که استقبال از سوی زنان در شهر تهران پر رنگ بود در بسیاری از شهرها و بوِیژه روستاهای مازندران این امر رنگ باخت.

اگر چه عملکرد شوراها در کشور و مازندران و میزان کارایی و توانایی آنها به طور کلی نیاز به بررسی دارد؛ لذا درفرصت باقی مانده تا انتخابات، طی میزگردی با حضور سه تن از بانوان فعال که هر کدام به نوعی درگیر این نهاد بوده اند؛ گفتگویی ترتیب داده،و حضور و نقش زنان در شورا را مورد بررسی قرار داده ایم.

در این میزگرد دکتر لاله فانی صابری عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی مازندران که در دور نخست از سوی شهروندان بهشهری نمایندگی آنها را در شورا پذیرفته بود، مرمر فیروزپور که شاغل در بخش بهداشت و درمان است و تجربه سه دوره حضور در شورای شهر بابل را به همراه دارد و زهرا جامی مهندس صنایع غذایی و فعال در بخش صنایع که در دوره پیشین اعتماد 7هزار ساروی را جلب کرده بود اما در رقابت با همتایان مرد خود نیاز به آرای بیشتری داشت تا در شورای شهر حضور بیابد و در دور چهارم نیز به نمایندگی از زنان ساروی داوطلب حضور در شورای مرکز استان است؛ حضور داشتند.

• اکنون که 14 سال (سه دوره) از عمر شوراها می گذرد، شما به عنوان زنان فعال جامعه و اعضا یا داوطلبین شورا، ارزیابی تان ازعملکرد این نهاد مدنی چیست؟
فانی صابری: از آن جا که قرار بود شوراها نماینده های عموم مردم باشند یا موجبات مشارکت مردم در امور شهری را فراهم سازند، به اعتقاد من تا حدی توانستند مردم را در اجرای دموکراسی و نیز برنامه ریزی ها دخالت دهند. اما هنوز راه زیای مانده تا به جائی برسند که از هر گروهی نماینده ای در شوراها حضور داشته باشد و مردم به درک واقعی از وظایف شوراها برسند و نماینده های منتخب راجع به مسئولیت های خود اطلاعات و دانش لازم را داشته باشند. یعنی با تخصص مناسب با مسئولیت های شوراها، وارد این عرصه شوند.

چون می بینیم که برخی از برگزیدگان، بعد از 4 سال به دانش لازم این کار می رسند که متاسفانه بسیار دیر است. در واقع از دید من شوراها برای موفقیت بیشتر باید به نیازهای شهری با دیدی تخصصی توجه کنند و اگر بخواهم با صراحت بیشتر بگویم، شاید لازم است در بین اعضای شورا حضور یک مهندس معماری و شهر سازی، حضور یک متخصص جغرافیای شهری و ... الزامی شود.

حتماً باید از میان مردان و زنان متخصص هم نمایندگانی انتخاب گردد تا تصمیمات شهری درست تر و مسئولانه تر اتخاذ شود. متاسفانه در پاره ای از موارد، کسانی وارد این عرصه می شوند که از کم ترین تجربه در زمینه های اداری و مدیریتی برخوردارند.

متاسفانه این روند در این سال ها بهبود نیافته است و گاه می بینیم که در یک دوره، 90 درصد اعضای یک شورا را در بعضی شهرها، معلمین تشکیل داده اند و کم تر شورایی در سطح استان مشاهده می شود که حداقل یک سوم آن را متخصصین شهری تشکیل داده باشند.

فیروزپور: واقعیت این است که شوراها نهاد مردمی هستند که به دلیل وجود یک وقفه زمانی بسیار طولانی، ناشناخته ماند و بعد از احیای مجدد، مردم آگاهی لازم را از وظایف آن نداشتند. مسلما قانونگزار در فعال سازی مجدد شورا، هدف مثبتی را مد نظر داشته است اما پایه آن فراهم نشد.

هر کاری، به زمینه سازی نیاز دارد و شورا هم نیاز به بستری داشت تا مردم مسئولیت های شورا را بشناسند. من در این مدت بارها دیده ام، کسانی برای عضویت در شورا داوطلب شده اند که حتی یک بار هم قوانین شوراها را مطالعه نکرده اند و مردم ما هم به دلایل مختلف به کسانی رای داده اند که به این وضعیت ناآگاهی افزوده اند.

شوراها به اعتقاد من چندان موفق عمل نکرده اند. البته نه این که بخواهم بگویم اعضای شورا کم کاری کرده اند بلکه برای این امر دلایل متعددی وجود دارد.

از جمله عدم تدوین درست قوانین اجرایی از طرف قانونگذار و نیز عدم انتخاب درست از طرف مردم. وقتی انتخاب درست نباشد مدیریت هم نادرست خواهد بود. درست است که تخصص و تجربه خیلی ضروری است اما حرفه هم بسیار اهمیت دارد. شهر با تخصص های مختلف اداره می شود و اگر تمام اعضا از یک حرفه باشند، در نظر داشته باشید که چه کاستی هایی وجود خواهد داشت.

پس در کنار اطلاع رسانی، فرهنگ سازی و بالا بردن دانش مردم، انتظار می رود مردم انتخاب درستی داشته باشند. بارها در شهرها دیده ام که مردم رئیس شورای شهر خود را نمی شناسند و این بسیار تاسف بار است.

ما نیاز به کار فرهنگی داریم. در دیگر کشورها، شوراها بسیار قدرتمندند و در ایران با وجود این که قانونگزار نظارت مدیریت شهری را به شوراها واگذار کرده اما عملا شورا نمی تواند بر بسیاری از امور نظارت کند. شاید خود شوراها نیز در این زمینه کم کاری کرده اند و نتوانسته اند حق نظارت خود بر ادارات شهری را از قانونگذار مطالبه کنند و شاید دلیل عمده آن عدم همسویی اعضای شوراها و نیز ناتوانی در انجام کارهای جمعی باشد و کار انفرادی در مدیریت شهری جایگاهی ندارد. البته ناگفته نماند، گاهی ما اعضای شورا؛ تلاش های خود را به سمت حفظ موقعیت خود هدایت می کنیم و کم تر خدمت به شهر و عموم مردم را مد نظر داریم.

فانی صابری: اگر قرار باشد رای مردم معیار انتخاب اعضای شورا باشد؛ متاسفانه می بینیم که آرای قومی- قبیله ای موجبات موفقیت طیفی از داوطلبان را فراهم می کند. فارغ از تخصص و توانائی آن ها، این مساله را من در مازندران بسیار زیاد دیده ام و این جاست که دیگر شوراها نمی توانند تبلور دموکراسی یک جامعه باشند و این امر باعث می شود که شورا نتواند از عملکردی با کیفیت برخوردار باشد.

مساله دیگر این است که شوراها متاسفانه در صدد انجام کارهای سطحی هستند که نمود آنی دارند و کم تر به انعکاس دراز مدت عملکرد خود توجه می کنند. یعنی تلاش نمی کنیم شهر را در برابر صدمات آتی واکسینه کنیم. مثل آسفالت کردن خیابان ها که به دلیل عدم زیرساخت مناسب، در مدتی اندک مستعمل شده، کارآیی خود را از دست می دهد.

نباید فراموش کرد چیزی که در حال حاضر اصلا به آن اهمیت داده نمی شود، ارایه گزارش کار توسط شوراست؛ یعنی نه تنها خود شورا طرح ها و عملکرد خود را در طی یک دوره اعلام و ارایه نمی کند، مردم هم از شورا نتیجه یک دوره فعالیت را مطالبه نمی کنند!

فیروزپور: متاسفانه ما عادت به برنامه ریزی نداریم و گویا این به اعضای شوراها هم تسری یافته است. از برنامه های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت خبری نیست و مردم هم از ما نمی پرسند چه کرده اید؟ چه می کنید؟ چه می خواهید بکنید؟ و فقط به رفع نیازهای روزانه عادت کرده ایم. در واقع دچار نوعی روزمرگی هستیم ومتاسفانه منافع مردم برای ما ارجحیت ندارد.

• به نظر شما دلیل این که بانوان از میان همین تعداد اندک کاندیداهای زن، کم تر آن ها را انتخاب می کنند، چیست؟ در حالی که آن ها می توانند مطالبات زنان را بیشتر پیگیری و نیازهای آنان را نمایندگی کنند.

فیروزپور: متاسفم که باید اقرار کنم مردان به مدیریت شهری توجه بیشتری می کنند و وقتی توانمندی کسی را ببینند، بدون توجه به جنسیت، به او اعتماد می کنند. اما زنان یا حساسیت کم تری به اهمیت موضوع دارند و یا به دلیل ذات وجودی شان، به هم جنس خود اعتماد نمی کنند. یعنی نمی پذیرند که هم جنسان خودشان، از قدرتی برخوردار باشند! البته ناگفته نماند، این جایگاه ها قدرت نیستند بلکه فرصتی هستند برای نمایش قدرت مدیریتی زنان.

متاسفانه این تصور در زنان باعث می شود با وجود این که نصف جمعیت کشور را بانوان تشکیل می دهند اما در شهرهایی که داعیه پیشرو بودن و روشنفکری دارند، حتی یک نماینده از میان جامعه زنان داوطلب نشود! نه این که زن توانمند ندارند بلکه ما زنان اعتقادی به این حضور نداریم و تلاش نمی کنیم خود را اثبات کنیم. چرا مردان به من ِنوعی اعتماد می کنند و بیشترین آرای من از صندوق مردان بیرون می آید اما از طرف زنان نه؟

با وجود این که می دانیم از دیرباز؛ مدیریت متعلق به مردان بوده و این یک امر تاریخی است اما چگونه می شود که من از رقبای مرد خود رای بیشتری کسب می کنم؟! من فکر می کنم در این سال ها توانستم اثبات کنم که زنان هم می توانند مدیران موفقی باشند ولی نتوانستم در همجنسان خودم چنین اعتمادی را ایجاد کنم. به نظر من، این نشان دهنده ضعف من نیست بلکه به نوع فرهنگ زنان ما برمی گردد. زنان کشورم امروز باید باور کنند؛ مدیران خوبی هستند و چنان همدیگر را حمایت کنند که همیشه به پشتیبانی هم ببالند.

فانی صابری: وقتی از زمان تولد به دختران خود یاد می دهیم که بهتر است در خانه باشند، بهتر است سکوت کنند، بهتر است حرف نزنند و احساس خود را بروز ندهند، بهتر است در آشپزخانه بمانند و ... و آن چه که در 6 سالگی به کودک آموخته می شود، تغییر ناپذیر است، نتیجه این می شود که او به خودسانسوری و هم جنس سانسوری دست می زند.

جامی: از دیدگاه من، زنانی به چشم می آیند که متفاوت از دیگران عمل کرده اند. من بالشخصه توانمندی زنان را باور دارم و جالب است اگر بگویم؛ شورای فعلی به این اجماع رسیده است که از میان 13 عضو، فقط یک زن حضور داشته باشد و این از نظر من، بسیار کم است چون زنان از مدیریت خوبی برخوردارند که متاسفانه به دلایلی از طرف زنان حمایت نمی شود. فکر می کنم اعتمادسازی بسیار اهمیت دارد.

• در دوره نخست، در اکثر شهرهای کشور و نیز مازندران، تعداد داوطلبان زن در انتخابات شوراها بیشتر بود و این استقبال در دوره های بعد رنگ باخت؛ شما چه عواملی را در این امر موثر می دانید؟

جامی: البته این مساله در مناطق مختلف به جهت تنوع روحیات و فرهنگ آن منطقه، متفاوت است و من در حوزه ساری، شرایط را برای زنان دشوارتر می بینم. در واقع مردان، با حضور زنان تا جایی موافق اند که عرصه را برایشان تنگ نکند اما به محض مشاهده پیشرفت زنان، در مقابل او می ایستند و من این را در فعالیت های کارگری و تشکیلاتی تجربه کرده ام.

مساله دیگر، واهمه ی زنان از حواشی رقابت های انتخاباتی است. گاهی که زنان در عرصه این رقابت ها حرفی برای گفتن دارند، انگ های ناروایی به آن ها می زنند که تحمل چنین شرایطی برای بسیاری از زنان، دشوار است. حتی باید توجه کرد که حضور در این عرصه ها، نیاز به حمایت قوی خانواده دارد و در خانواده ی بسیاری از زنان تحصیلکرده¬ی ما چنین روحیاتی وجود ندارد تا اعتماد به نفس لازم در آن ها بروز کند. ایراد گرفتن ها از طرف والدین و حتی ایراد به آشپزی یک زن از طرف همسرش، می تواند تمام خودباوری یک زن را سرکوب کند.

فیروزپور: از نظر من گستردگی مسئولیت زنان باعث می شود که او نتواند در این گونه عرصه ها حضور یابد. یک زن، هم زمان باید هم مادر خوبی باشد، هم همسر خوبی، هم دختر خوبی و هم عروس خوبی و اگر شاغل هم باشد باید کارمند خوبی هم باشد و در کنار همه این ها باید مدیر خوبی باشد و این کار بسیار دشواری است. شاید برای بسیاری از زنان، حضور در این موقعیت ها، جزو آرزوهایشان باشد اما وقتی این امکان را چه از نظر فردی و چه از نظر خانوادگی و اجتماعی ندارند، از حضور اجتناب می کنند.

چون پیش از پذیرفتن مسئولیتی در خارج از خانه، بنا به جنسیت او، وظایف دیگری به عهده اش نهاده شده که اولویت زندگی اوست.

هیچ گاه مسئولیتی که یک مادر نسبت به فرزندش دارد، پدر به عهده ندارد، مدیریت خانه به عهده زن است. خودم را مثال می زنم؛ من با همه مسئولیتی که در منزل دارم به عنوان یک همسر، یک مادر، یک دختر و یک عروس و نیز به عنوان یک کارمند بیمارستان، عضوی از شورای شهر نیز هستم و با این همه مسئولیت - که مصرم در همه آن ها بهترین باشم - نمی توانم با یک ارباب رجوع، بد برخورد کنم چون او از من انتظار دارد تا با همه¬ی توانم پاسخگو باشم. برقراری این تعادل و توازن بسیار دشوار است و زنان امروزه کم تر تمایل دارند خود را درگیر این تنش ها کنند.

فانی صابری: من چند دلیل می توانم ارائه کنم. دلیل اول خودسانسوری ای است که قبلا عرض کردم. زنان باور کرده اند که نمی توانند و می خواهند به هم بگویند که نمی توانی. دوم این که؛ هر گاه زنان در عرصه ای به طور برجسته حضور یافته اند، به رویارویی با مردان تعبیر شده است.

در حالی که این حضور به این معناست که هرگاه به زنان مجال حضور داده شود، آن ها هم توانایی هایی دارند که کم تر از مردان نیست و زنان اصلا رویکرد مبارزه با جنس مخالف نداشته و ندارند. مردان همیشه فرصت داشته اند که توانائی های خود را نشان دهند و زنان هم می خواهند برای اثبات خودشان این فرصت را داشته باشند.

دلیل سوم این است که؛ بررسی تاریخی نشان داده، در هر عرصه ای که زنان خواسته اند خارج از محیط خانه حضور یابند و وجود خود را ابراز کنند، با مشکل مواجه شده اند، مشکلی که به هر دلیلی برایشان ایجاد کرده اند. زنان در هر حضور اجتماعی با بهانه های خرد و کوچک قضاوت شده اند و نیاز داشته اند خود را اثبات کنند در حالی که مردان از بدو تاریخ اثبات¬شده اند و سوال این است که؛ چرا زنان باید در عرصه ای حضور یابند که نیاز است چند برابر تلاش کنند تا باور شوند؛ در حالی که در یک پست ساده و کوچک می توانند با کم ترین تنش فعالیت نمایند؟

و دلیل چهارم؛ مسئولیت های وسیع زنان است؛ زمانی که خودم در شورا حضور داشتم گاهی تا ساعت 2 شب در جلسه بودم و این برای یک مادر، یک همسر و یک زن شاغل که باید شرایط رفاهی روزانه خانواده را مدیریت کند، بسیار سخت است. در واقع شرایط حضور در این گونه پست های اجتماعی، برای هر دو جنس یکسان نیست.

فیروزپور: در زمان جنگ تحمیلی؛ ما از حضور زنان، به طور برجسته و محسوس در تمام عرصه های اجتماعی، دوشادوش مردان حضور داشتیم اما بعد از آن، همان زن ها کنار گذاشته شدند بدون این که جانفشانی ها و از خودگذشتگی های آن ها دیده شود. چرا دیگر به آن ها فرصت داده نشد؟

وقتی مجالی برای ارتقای سطح مدیریت آن ها فراهم نشد، الان چه انتظاری از آن ها داریم؟ نتیجه این می شود که در مرحله اول انتخابات شوراها، از حدود صد داوطلب حوزه شهرستان بابل، 28 نفر زن بودند؛ دوره دوم 16 نفر و دوره سوم 9 نفر و در این دوره 5 نفر حضور یافتند و فکر می کنم برای دوره آینده کسی باقی نماند.

جامی: فکر می کنم یکی از دلایل هم این است که یک داوطلب انتخابات، نیاز به سرمایه گذاری مالی دارد و این امر باعث می شود، زنان انگیزه کم تری برای حضور داشته باشند.

• عدم حضور زنان در کرسی های پارلمانی محلی و ملی و یا حضور تعداد بسیار اندک آن ها، با وجود افزایش آمار زنان تحصیل کرده؛ به خصوص در مازندران، نگران کننده است. از نظر شما چگونه می توان مردم سالاری را جانشین مرد سالاری نمود؟

فیروزپور: در این سال ها، به دلیل حضور اندک زنان، هرگز نتوانستیم به اجماعی دست یابیم تا شرایط را برای بانوان تسهیل نمائیم. در جامعه ای که 50 درصد جمعیت آن را زنان تشکیل می دهند، به تعداد انگشتان دست هم مدیر ارشد زن نداریم و این دلیلش عدم توانائی زنان نیست بلکه فرصت حضور به آن ها داده نشده است. این مساله درباره جوانان ما هم صادق است و تنها منحصر به جنسیت نیست. یعنی جوانی را که با دانش زیاد از بهترین دانشگاه فارغ التحصیل شده باور نمی کنیم و تنها خودمان را به تجربه افراد منحصر نموده، با این بهانه از ایده های نو و جوان بهره نمی بریم. در حالی که این جوانان می توانند مشاورین خوبی بوده و در کنار تجربه، راهکارهای درخشانی را ارایه نمایند.

صابری: مهم ترین کار، فرهنگ سازی است. رسانه ها باید به طور مساوی در خدمت زنان و مردانی قرار گیرد که می خواهند در عرصه های اجتماعی و سیاسی فعالیت کنند. دستورات اسلام که در جهت حفظ کرامت زنان است، را باید وارد قانون نمود. جراید و نشریات باید به مسائل مربوط به زنان بیشتر توجه کنند.

ما کم تر نشریه ای می بینیم که درباره ساده بودن جهیزیه و سیسمونی بچه حرف بزند، در حالی که این ها هم به اندازه مهریه در خانواده ها مشکل ساز هستند. منظورم این است که باید جامعه به سطح فرهنگی برسد که به توانایی های زنان، به عنوان یک انسان، توجه کند نه به جنسیت. آن وقت می بینیم که مردم سالاری، جانشین مرد سالاری خواهد شد؛ یعنی گزینش ها بر اساس قوت افراد صورت می گیرد نه جنسیت آن ها.

جامی: نمی شود کتمان کرد که بین دختران و پسران از بدو تولد، فرصت ها برابر نبوده است. اما نگاه من این است که لایه های مختلف طبقاتی، نگاه متفاوتی نسبت به زنان دارند و با تمام تفاوت ها، امروز بسیاری از دیدگاه های منفی در حال تغییر است و افراد زیر 40 سال، کاملا حضور زنان در عرصه های مختلف را پذیرفته اند. نکته ای که باید توجه نمود، خودباوری خود زنان است. زنان؛ همیشه به مردان اتکا کرده اند و در کنار مردان احساس امنیت می کنند. نمی خواهم دشواری های حضور زنان را نادیده بگیرم اما در قشر جوان جامعه، رغبت و تمایل حضور زنان در مدیریت اجتماعی و سیاسی را می بینم و این نشان دهنده حرکت به سمت مردم سالاری است.

• چطور شد که به فکر حضور در شوراها افتادید؟

فیروزپور: 26 ساله بودم و چون در پیشینه ام در کشاورزی، موفقیت داشتم و زنبوردار نمونه بودم، بنا به پیشنهاد دوستان، تصمیم گرفتم در اولین دوره انتخابات شوراها شرکت کنم.

خانواده ام چندان موافق نبودند اما من به توانائی خودم اطمینان کامل داشتم و در همان دوره اول، با وجود رقبای قوی، رای خوبی آوردم. همیشه فکر می کردم به عنوان یک جوان در زمینه مدیریت شهری می توانم موثر باشم و خوشبختانه در این سال ها توانستم در خدمت مردم باشم.

فانی صابری: من علاقه زیادی به انجام کار فرهنگی و اجتماعی داشتم. بیشتر به کارهای زیربنایی فکر می کردم و تصور می کردم توانائی روحی و جسمی لازم جهت ارائه ایده های نو را دارم. البته از نتیجه اجرایی تلاش هایم، راضی نیستم چون طرح هایی که داشتم، متاسفانه به دلایل وجود برخی از موانع، اجرا نشد؛ در حالی که می توانست موثر باشد.

جامی: مهم ترین دلیل من؛ تفاوت های اقتصادی موجود در طبقات کارگری و مدیران بود که رنجم می داد و وقتی استقبال مردم را نسبت به تلاش های خودم در جهت کمک به آن ها دیدم، انگیزه ام برای این حضور بیشتر شد و فکر می کنم؛ شورا فرصت بیشتری را در اختیارم قرار می دهد تا خدمات موثرتری انجام دهم.

• دلیل استقبال مردان در انتخابات دوره چهارم شوراها، به ویژه در مرکز استان، از نظر شما چیست؟ اگر چه این آمار باز هم نسبت به دور نخست کاهش داشته است؟

جامی: افزایش اعضای شوراها در این دوره و نیز داشتن رویکرد اقتصادی به شورا، دلایل برجسته ای هستند. یعنی افراد گمان می کنند که از این راه به موقعیت مالی می رسند.

مرمر فیروزپور: شاید اگر تعداد مردان را با زنان مقایسه کنیم، این کثرت به چشم بیاید اما واقعیت این است که در کل، تعداد داوطلبان نسبت به دوره های قبل کاهش یافته است.

فانی صابری: شاید مردان این موقعیت را سکوی پرش خود می دانند؛ به موقعیت های بالاتر و نیز برخی دید صحیح نسبت به این مسئولیت ندارند و آن را بسیار سهل و نیز منبع درآمدی برای خود می بینند. از جهتی؛ ریسک پذیری مردان در مقایسه با زنان، بسیار بالاست. زنان عدم موفقیت در این رقابت را نوعی شکست و ضعف برای خود تلقی می کنند.

• شما به عنوان زنان فعال در اجتماع، برای مشارکت بیشتر و بهتر شهروندان، به ویژه بانوان جامعه، در انتخاب افراد اصلح، چه پیشنهادی دارید؟

جامی: پیشنهاد می کنم بیشتر به موضوعات مربوط به زنان بپردازید و به عنوان عضوی از رسانه، مشکلات بانوان را در سطح وسیع تری منعکس نمائید. ضمنا امیدوارم قواعد انتخابات درست و اصولی اجرا شود. چون بسیاری تلاش می کنند با شگردهای غیراخلاقی، رقبا را از عرصه خارج کنند و این بسیار ناجوانمردانه است.

فیروزپور: از زنان و همجنسان عزیزم خواهش می کنم؛ خودشان و قدرت خود را بیشتر باور کنند و برای اثبات توان خود تلاش نمایند. از مردم شهرم و این استان خواهش می کنم، داوطلبان مورد نظر خود را بشناسند و جداً از نوشتن نام تنها یک نفر و به قول معروف (تک رای) پرهیز کرده و سعی کنند؛ نمایندگان خود را از بین متخصصین شهری انتخاب نمایند.

فانی صابری: از داوطلبان خواهش می کنم از تخریب هم جداً خودداری کنند. یادشان نرود که 4 سال نماینده مردم هستند و چندین 4 سال باید در شهرشان زندگی کنند و انگ ها ممکن است، یک عمر زندگی یک فرد را تحت تاثیر قرار دهد. وارد زندگی خصوصی افراد نشده و بیشتر به توانائی تخصصی داوطلبین توجه کنند.

*این میزگرد پیش تر در ماهنامه "ارمون" منتشر شد و برای بازنشر در اختیار ما قرار گرفت.