مازندنومه،رقیه توسلی:(این مطلب در تازه ترین شماره ماهنامه "ارمون" منتشر شد که برای بازنشر در اختیار ما قرار گرفت)

اگر روزی خواستید در چشم های تان اتفاق تازه ای بیفتد و در نگاه تان زیبایی صف بکشد و اگر خواستید پرنده ها روبه رویتان بنشینند و از پروردگار بخوانند، حتما به روستای «کاورد» (kavard) بروید .

این روستا آن قدر مهربان است که با دیدنش، غریبه ها هم تا سال های سال از سایه و آفتابش خواهند گفت؛ از جای بزرگی که این ده کوچک در قلب های شان باز کرده است .

135کیلومتر که از ساری دور می شویم، در انتهای رشته کوه های البرز و در35  کیلومتری شهمیرزاد در استان سمنان،به منطقه پشتکوه می رسیم.

 این منطقه دارای 10 آبادی به نام های «پرور»، «کولیم»، «کاورد»، «فینسک»، «تلاجیم»، «تم»، «ملاده»، «شلی»، «سرخ ده» و «هیکو» است که «کاورد»سومین روستای مسیر است.

جاده ای که به کاورد می رود شروع شیدایی است. برای چندمین بار هم این جاده آن قدر دیدنی است که باید نرفت. باید وسیله نقلیه را لحظه به لحظه متوقف کرد و تماشاگر زیبایی های دست نخورده این سفر شد .

آغاز مسیر، با دشتی وسیع و خیره کننده است که مدام مساحتش با اعداد ذهنت کلنجار می رود. دشتی که گاهی اسبی سیاه را درباد نشانت می دهد و گاهی تو را به دیدن سنجابی می برد که وسط جاده با گردویی بازی می کند .

مسافتی بعد، کوه های پر صخره و بزهایی که همرنگ کوه اند، پیدایشان می شود. بزهایی که در دامن سنگلاخ ها، سم های چالاک شان را با چالاکی بالا و پایین می کنند تا ساعت ها نگاهت بر دیواره های سنگی کوه میخکوب گردد و چون مستندی، دست چشم هایت را حسابی بگیرد!

دلربایی این منطقه گاهی تو را از بالای سرت غافل می کند. از آسمانی که بی تردید می شود گفت: آبی ترین آسمانی است که تا به حال دیده ای .

پیش می روی و کوه ها و گون ها، نگاهت را پر می کنند. درختچه های پرخاری که اهالی این دیار، آن را نمادی از زادگاه شان می دانند .

از کنار پرچین های چوبی می گذری، از کنار باغ هایی با درخت های آلو، گردو و گیلاس؛ از رودخانه ای که در پایین دست جاده، نگاهت را تر می کند و از آب خنکی که در میانه سنگ های بزرگ راه خودش را پیدا می کند و گاهی تو را به درختچه های زرشک می رساند .

با آمدن به این سفر، چیزی شبیه به رویا، مدام از گوشه و کنار ذهنت عبور می کند و فریبایی این دنیای ناشناخته بکر را به رخت می کشاند. انگار دستی به سویت دراز می شود و تمام خستگی و کلافگی شهر را از تو پاک می کند. انگار سبکبال تر می شوی.هوای ییلاقی و خنک این سرزمین به تنت می نشیند و سلول های وجودت، به آرامش می رسند .

به رفتن ادامه می دهی. مژه هایت مرطوب و جوان می شوند و مزه ییلاق کاملا در کامت می نشیند و همان طور که مهی رقیق در پایین جاده همراهی ات می کند، آرام آرام به «کاورد» می رسی .

«کاورد»،ییلاق درهم تنیده ی کوه و خانه و رودخانه؛ همین جاست. دیگر به روستای پرندگانی قبراق تراز پرندگان پشت پنجره خانه ات در شهر، رسیده ای. به روستایی که از تو، کودکی شاد و آزاد می سازد. کودکی که پا برهنه می دود و از ته دل می خندد.

این جا روستای سنگفرش شده ای است که دیوارهای کوتاه و درهای چوبی کلون دارش، به دلت سخت می نشیند و کوچه هایی که سربالایی هایش، سر به زیرترت می کنند .

می گویند 90 درصد مردمان این روستا، ازسادات و نوادگان میرعمادالدین مرعشی هستند.

در هوای مطبوع  این روستا، مدام عطر نان خانگی می پیچد و پیر و جوان با مهربانی به هر رهگذری سلام می کنند .

 بوی روستا از کاورد بلند است. از نی جوانی که برای گله اش می نوازد و از چشمه ای که همگان از آب گوارایش می نوشند .حال خوشی از این سفر نصیب ات می شود واز انتخابت به خاطر آمدن به این سرزمین سنگی سبز، خوشحالی .

شک نکنید، سفر به کاورد در لیست سفرهای دلنشین عمرتان نوشته خواهد شد؛ وقتی گوشه ای می نشینید و به آوازهایی که چوپان دشت؛ در تنهایی خود سر می دهد،دل می سپارید، به جرعه جرعه آبی که بزغاله ای کوچک و زنگوله دار از آب روان رودخانه می نوشد...

می روی و به فریبایی این سرزمین، به صخره های بزرگ و به کوه هایی که این روستا را محاصره کرده اند؛ خیره می شوی. به خانه هایی که در سراشیبی تپه ها، بنا شده اند. به گل هایی که لا به لای این همه شیارها و سنگ های خاکستری به دنیا آمده اند.

می روی و در برابر این همه عظمت، قلبت به تپش می افتد... آفتاب سوخته می شوی و در خنکای سایه و خروش خورشید و در مهر آفریننده کائنات، غرق می شوی.

این جا دیار کوه و آسمان است. دیاری که شب ها،در آن می توانی ستاره ها را تازه تازه بچینی و دستت را به رویاهایت برسانی و با آرامش در گوشه ای، گوش ات را به نغمه باد و آب بسپاری.

کاورد؛ کوچک است و طول و عرض وسیعی ندارد و کوه های بزرگی چون؛ «سرطلا» و «گت دوری»، این روستا را در بر گرفته اند. کوه هایی که با دیدن شان، سر تا پا؛ چشم می شوی .

در انتهای این روستا، تنگه ای وجود دارد که دیدنش برای همیشه آدمی را مبهوت خویش می سازد. این تنگه؛ از کوه های صخره ای در دو طرف یک جاده باریک آغاز می گردد و مسیر دالان مانندی را می سازد که می پیچد و به پیش می رود.

مسیری که باد در تنگه هایش، سرد و بی نهایت مطلوب است و وقتی در میانه اش می ایستی و به پشت سرت نگاه می کنی؛ انگار کوه ها درهم تنیده شده اند .

از این همه زیبایی، نفس در سینه ات حبس می شود. تنگه کاورد؛ از آن خلقت های کم نظیری است که در لحظه تمام نمی شود و پا به پای نگاهت ادامه می یابد. پیش می روی و زیبایی با تو پیش می رود.

این جا به هر طرف که سر می چرخانی، جز خدا چیزی را نمی بینی. نمی توانی در تنگه کاورد قدم بزنی و به باورهای بزرگ نرسی. به خدایی که هر لحظه در چشم ها و گوش هامان جاری است. تنگه ای که اگر بخت با تو یار باشد؛ شاید بتوانی شبیه اش را در فیلم ها ببینی!

از این طبیعت وحشی و حیرت انگیز، غافلگیر می شوی و سیلی از زیبایی به ذهنت هجوم می آورد. باور کنید شوک دیدن این تنگه بی مانند، سال ها در ذهن تان پرسه خواهد زد و در آخر این که  نمی توانی« کاورد» را ببینی و نگویی که یک روز در بهشت زمین زندگی نکرده ام!