مازندنومه،محمدعلی پاسندی:دکتریحیی امامی(1386-1348)، محقق و پژوهشگر جوان بهشهری،در حالی در آغاز شهریور(86) جان باخت که هنوز 38 سالش تمام نشده بود.(تصویر روبه رو)

امامی، جوانی بسیار خوش فکر و پر کار بود. پزشکی، او را ارضا نمی کرد و شاید یکی از دلایل رجوع او به فلسفه ی علم و مباحث جامعه شناسی و همچنین مباحث علم نجوم و رصدی،همین خستگی ناپذیری وحس جویندگی او بود.

 او در پایان دکترای جامعه شناسی خود از دانشگاه تهران، افسوسی همیشگی را برای اهل علم برجای نهاد. دوم شهریور86 روزی ناگوار برای اهالی اندیشه در ایران بود. او در سفر مأموریتی خود برای مکان یابی رصدخانه ی ملی ایران به کاشان در اثر تصادف جان باخت.

امامی در کارنامه ی درخشان زندگی خود، مدرک دکترای پزشکی و همچنین دکترای جامعه شناسی و ترجمه ی کتاب های زیادی را به همراه داشت.

دکتر امامی، با سن اندک، مملو از دانش بود و به همه ی علوم علاقه داشت و در حد توان می خواند و می جست.

او علاقه ی زیادی به فلاسفه ی پست مدرن داشت و ضمن خواندن کتاب های مربوط، به بحث و تحلیل نظریات می پرداخت. و از جمله، آثار میشل فوکو، بوردیو و هابرماس را بسیار می خواند.

از امامی ترجمه های زیر برجاست :   
1- علم علم و تأمل پذیری بوردیو، 1385
2- مهندسی ژنتیک و آینده سرشت انسان...، یورگن هابرماس انتشارات نقش و نگار،1384
3- پیدایش کلینیک، دیرینه شناسی ادراک پزشکی، میشل فوکو، انتشارات نقش و نگار، 1384
4-  سی سال تولید جهانی علم ایران به همراه شاپور اعتماد و مسعود مهرابی، نشر مرکز تحقیقات سیاست علمی

5- کلمات و اشیاء، فوکو (زیر چاپ)

دکتر امامی، در"مسائل انسان شناسی و فرهنگ"علاقه ی بسیاری به فیلسوفان پسامدرن فرانسوی داشت. او همچنین عضو انجمن جامعه شناسی و عضو هیأت علمی مرکز تحقیقات علمی کشور نیز بود.

 او در زمینه علم سنجی نظرات و مطالعات ارزنده ای داشت. تلاش این دانشمند جوان بهشهری، در جامعه شناسی پزشکی و جامعه شناسی علم بسیار راهگشا و مؤثر و نظرات او مورد توجه جامعه ی نخبگان بوده و هست.

 امامی رساله ی کارشناسی ارشد خود را در زمینه ی"حوزه عمومی" از منظر هابرماس، زیر نظر دکتر "تقی آزاد برمکی" گذراند.

 او اولین دانشجوی فارغ التحصیل دوره ی دکترای دانشکده ی علوم اجتماعی بود که دوره ی کارشناسی وکارشناسی ارشدش را در زمینه ی غیرعلوم انسانی سپری کرده بود.

 او همواره منتقد وضعیت جامعه شناسی در ایران بود. ضمن نقد و ترجمه ی آثار معتبر در حوزه ی جامعه شناسی نظری و جامعه شناسی علم ، و نیز جامعه شناسی پزشکی، تلاش های ارزنده ای در این زمینه ها از لحاظ تحقیقی انجام داد.

 از طرفی چون نظریات"بوردیو" می توانست رشدنیافتگی جامعه ایرانی را به لحاظ فلسفی بیشتر توجیه و تفسیرکند، او به بوردیو، علاقه ی زیاد پیدا کرد.

 از ویژگی های بارز رفتاری دکتر امامی می توان به صبر و متانت، کوشایی، انضباط علمی، علم دوستی، پژوهشگری، خستگی ناپذیری اشاره کرد.

 امامی در اثر خطا و سهل انگاری یک راننده جانش را از دست داد. امید است در اثر سهل انگاری ما نام و نامه هایش(آثارش)به دست فراموشی سپرده نشود .