مازندنومه، احسان شریعت، کارشناس ارشد جامعه شناسی: در طول روز با یکی از بزرگ ترین معضلات زندگی (به ویژه زندگی شهری) یعنی مشکلات رانندگی و ترافیک و مسائل مربوط به این عرصه آشناییم.

 همه ی ما -چه راننده باشیم و چه نباشیم- هر روز شاهد موقعیت هایی هستیم که رانندگان به حقوق یکدیگر احترام نمی گذارند، رانندگان به قوانین راهنمایی و رانندگی عمل نمی کنند، نیز شاهد موقعیت هایی هستیم که در آن تصافات خرد و کلانی روی می دهد که آسیب های مالی و جانی فراوانی را به همراه دارد.

هم چنین ما شاهد موقعیت هایی هستیم که افراد در خلال رانندگی فقط و فقط به فکر زودتر رسیدن خودشان هستند و برای این کار حتی حاضرند از جان خود و دیگران خرج کنند.

 وقتی راننده خودرویی را می بینیم که برای راحتی خودش، وسط معابر پارک کرده و مانع عبور خودروهای دیگر می شود،

وقتی راننده خودرویی را می بینیم که با توجه به اینکه ده متر جلوتر جای پارک وجود دارد، نمی رود و برای راحتی کار حاضر است دوبله پارک کند،

وقتی خودرویی را می بینیم که می خواهد از فرعی داخل اصلی شود اما هیچ کس گذشت نکرده و توقف نمی کند تا او وارد اصلی شود،

وقتی خودرویی را می بینیم که به هیچ عنوان برای تغییر مسیر از راهنما استفاده نمی کند،

وقتی راننده خودرویی را می بینیم که گمان می کند خونش از بقیه سرخ تر است و از چراغ قرمز عبور می کند،

وقتی موتوسیکلتی را می بینیم که خیابان را با پیست موتورسواری اشتباه می گیرد،

 وقتی در لاین مشخص، حرکت نکردن خودروها را می بینیم،

 وقتی سرعت و سبقت غیرمجاز و انحراف به چپ ها را می بینیم،

 وقتی بوق زدن های بیهوده و سرسام آور را می بینیم،

 وقتی همه ی اینها را می بینیم،

 گاه باید بپذیریم که در هر صورت خودمان بخشی از این فرهنگ بوده، در این رفتارها سهمی داریم.

 به ویژه در شهرهای استان مازندران که بر اساس مطالعات انجام شده از لحاظ تراکم پس از تهران در رتبه های نخست کشور قرار دارند، این موضوع اهمیت فوق العاده ای پیدا می کند.

هیچ کس نمی تواند منکر آن شود که در شهرهای استان مازندران که حجم خودروهای تولیدی بسیار بیشتر از ساختارهای زیربنایی معابر و خیابان هاست، معضلات شدیدی وجود دارد.

 بخش مهم معضلات این چنینی به توسعه نیافتگی راه ها و معابر باز می گردد که همگام با تولید خودرو گسترش نیافته است؛ اما بخش مهم تر آن به فرهنگ ما مرتبط است.

ما ایرانی ها و به ویژه ما مازندرانی ها که در نوع دوستی، جمع گرایی، گذشت و ایثار، صمیمیت و همدلی شهره ایم، چرا در فرهنگ رانندگی از بخش های دیگر فرهنگی بسیار عقب تریم؟ چرا در فرهنگ رانندگی ما فردگرایی شدیدی وجود داشته و در آن از گذشت خبری نیست؟ چرا همگام با توسعه مادی شهرها و امکانات مادی و ورود خودروها به زندگی، فرهنگ مان رشد نکرده است؟ چرا در این حوزه دچار تأخر فرهنگی هستیم؟

ایمیل نویسنده: (abie_malakouti_2008@yahoo.com)