مازندنومه؛ يادداشت مهمان، حسين زراعتي، كارشناس ارشد علوم سياسي: اقتصاد آلمان پس از جنگ جهانی دوم به وضع بسیار وحشتناکی دچار شده بود. جنگ به همراه سیاست زمین سوخته هیتلر ۲۰درصد از کل ساختمان‌های مسکونی این کشور را نابود کرده بود.

 تولید سرانه غذا در سال ۱۹۴۷ به تنها ۵۱درصد مقدار آن در سال ۱۹۳۸ کاهش یافته بود. همچنین تولیدات صنعتی در سال ۱۹۴۷ تنها برابر یک سوم میزان آن در ۱۹۳۸ بود.

علاوه بر آن درصد زیادی از مردان آلمانی که در سن کار قرار داشتند، کشته شده بودند. به طوري كه در برابر هر 1000 مرد آلماني 1700 تن زن وجود داشت يعني بيش از 40 درصد جمعيت فعال و مولد اين كشور در جنگ ويرانگر از بين رفتند. اما چه چیزی این پدیده موسوم به معجزه را به وجود آورد؟

در یک نظام اقتصادی استفاده از نیروهای مجرب، تحصیلکرده و توانا از اصول اولیه توسعه یافتگی است . نیروهای انسانی -در هر سطحی که باشند- بسیار مهمتر و موثرتر از منابع مادی هستند.

 آن چه که ژاپن را بعد از جنگ جهانی دوم ، ژاپن کرد ، آن چه که آلمان را بعد از جنگ جهانی دوم آلمان کرد و آن چه که هم اکنون اقتصاد چین را به سطح بسیار بالایی رسانده ، چیزی جز استفاده بهینه از منابع انسانی نبوده است .

به طور مثال ژاپن پس از جنگ جهانی دوم به واسطه برخورداری از نیروی انسانی متخصص و تحصیلکرده که حاصل سرمایه گذاری در توسعه نیروی انسانی از سال 1890 بود و اصلاح ساختار اقتصادی به سرعت توانست به سومین کشور صنعتی جهان تبدیل شود.

یا آلمان نازی که در جنگ جهانی اول یک شکست خورده مطلق بود توانست به واسطه نیروی انسانی ماهر و مهندسی قدرتمند خود در جنگ جهانی دوم به ابر قدرت تبدیل شود. اکنون نیز رتبه دوم صادرات را پس از چین با 1200 میلیار دلار صادرات (آمار سال 2009) به خود اختصاص داده است.

شرايط موجود در اوايل دهه 90 شمسي ايران در عرصه اقصاد و هم در سياست خارجي في المثل بي شباهت به ويرانه هاي بعد از جنگ نيست!؟

فقدان نيروهاي توانمند وتأثيرگذار وبا سابقه نظام به عنوان بخشي از سرمايه اصلي نظام در بدنه دولت گذشته صدمات جبران ناپذيري در حوزه اقتصاد وسياست بر پيكره كشور ومنافع ملي وارد نموده است.

 فقدان نيروهاي متخصص وبا تجربه و وفادار كه نسبت به روابط درون اقتصاد و نيز روابط داخلي وخارجي شناخت كافي داشتند مي توانست سياستگذاران و دولتمردان را در انتخاب مسير و راهيابي به اهداف چشم انداز 20 ساله كمك كند.

كنارگذاردن اين افراد مجرب كه براي تربيت هر كدام از آنها ميلياردها تومان هزينه شده بود به ضرر اقتصاد و سياست كشور تمام شد.

حال سؤال اينجاست آيا بازگشت اين دولتمردان مجرب كه از آنها به عنوان «بازگشت ژنرال ها» ياد مي شود، مي تواند كشور را نجات دهد؟ در اين شرايط جايگاه جوانان شايسته و با انگيزه و متخصص در سطوح مديريتي كجاست؟

در دولت هاي نهم و دهم به دليل ژست جوان گرائي از نيروهاي با تجربه، خلاق و كارآزموده كه اتفاقاً برخي از آن ها دقيقاً در زمان بيشترين بهره دهي خود بودند، استفاده نشد وبه بهانه جوان گرائي كنار گذاشته شدند.

در اين زمان شاهد بستر سازي براي حضور جوانان نبوديم بلكه شاهد حذف نيروهاي مجرب بوديم. در اغلب موارد نيروهاي به كارگرفته شده فاكتورهاي بي تجربگي، بي دانشي و بي اخلاقي را هم زمان داشتند و موجب شدند كه نگاه عمومي به استفاده از جوانان به يك نگاه منفي تبديل شود.

 اين شبيه سازي دولت احمدي نژاد با دوره اول انقلاب، جوان گرائي نبود بلكه نوچه پروري بود. چرا كه آن زمان اقتضائات خود را داشت وامروز آن اقتضائات ديگر وجود ندارد.

جوانان انتظار دارند نقش آن ها فقط به روز انتخابات خلاصه نشود وبستر فعاليت آنان به نحو مطلوبي فراهم شود. براي ايجاد شرايط بهتر براي جوانان بايد تمركز اصلي خود را تكيه بر توانمندي هاي خود جوانان يا توانمندسازي آنان قرار دهيم.

نكته ديگر؛ سن جواني، سن اميدواري به آينده است. جوان با اميد به آينده است كه مي تواند با نشاط و پويا در جامعه نقش آفريني كند.

لذا در كنار مديران با تجربه و مجرب نظام(ژنرال هاي صنعت، اقتصاد و سياست) كه در دولت آقاي دكتر روحاني در سطوح عالي به كارگيري شده اند، حضور جوانان توانمند وشايسته و متخصص در عرصه مديريت، ضمن توجه به شايسته سالاري و تربيت مديران براي آينده، مي تواند به عنوان موتور محرك و بازوان قوي دولتمردان در تحقق شعارها وبرنامه هاي دولت تدبير و اميد باشد. اين خود عين اعتدال و عدالت است.