مازندنومه، احسان شریعت: تازه چند روزی می شود که انبوه مسافران و ایرانگردان، شمال کشور و مازندران را ترک کرده و به شهر و دیار خویش بازگشته اند.

تقریباً دیگر برای همگان این پدیده عادی شده که در شهریور ماه، مازندران سه میلیون جمعیت ندارد؛ بلکه باید جمعیت چند برابر مسافران و گردشگرانی را که به این استان می آیند، نیز بدان اضافه کرد.

استان مازندران از نظر طبیعی و تاریخی از مناطق برجسته ایران است. مطابق آمارهای مرکز ملی آمار ایران، استان مازندران در فصل تابستان در رتبه نخست تعداد کل سفر قرار دارد.

برای مثال در تابستان 1390 از مجموع 60 میلیون و 700 هزار سفر انجام شده در کشور، مازندران با 7 میلیون و 320 هزار سفر در رتبه نخست و خراسان رضوی با 6 میلیون و 997 هزار سفر در رتبه دوم قرار گرفتند.

 با توجه به این توضیح می توان به سراغ نکته اساسی رفت. با تمام این توصیفات آیا اعتبارات استان مازندران متناسب با این ظرفیت بالای مهمان پذیری از جهانگردان و ایرانگردان است؟

 با نگاهی کلی به تأسیسات زیربنایی استان مشاهده می شود که در اغلب موارد ساختارهای استان متناسب با امر گردشگری توسعه نیافته است.

 برای مثال اگر نگاهی منصفانه به جاده های استان انداخته شود مشاهده می شود که اغلب جاده های استان به ویژه در فصل تابستان با حجم انبوهی از خودروها (که اغلب آن ها مسافران هستند) و شدیدترین ترافیک مواجه است.

نرخ بالای تصادفات جاده ای در جاده های استان در فصل تابستان، مشکلات عبور و مرور برای مردم بومی به دلیل ترافیک سنگین، آسیب رسیدن به جاده ها، افزایش زباله های کنار جاده و موارد دیگر از مشکلاتی است که برای جاده های استان به وجود می آید.

همه اینها در کنار نداشتن کمربندی های مناسب در شهرهای استان معضل جاده های استان را دو صد چندان می گرداند.

مورد دیگر حجم بالای زباله های ایجاد شده توسط مسافران و گردشگران است. به طوری که در فصل تابستان حجم زیادی از زباله ها در سطح جاده ها، مناطق طبیعی، سواحل، جنگل ها و اماکن دیدنی تولید و رها می شود.

 به نظر می رسد در سالیان اخیر هیچگاه نگاهی جدی بر اساس توسعه متوازن و همه جانبه به امر گردشگری در مازندران نشده است. چه، به سادگی می توان به ضعف ساختارهای زیربنایی و بسترهای لازم گردشگری در مازندران اشاره کرد.

 جدا از موارد بی شماری همچون نبود اماکن تفریحی و پذیرائی مناسب، نبود سازماندهی مناسب طرح دریا،  توسعه نیافتگی جاده ها، نبود ساز و کار مناسب برای معضل زباله، نبود تبلیغات مناسب گردشگری استان و ... به یک مورد خاص اشاره می شود که آن جاده ی ساری-قائم شهر است.

 این جاده که در مسیر اصلی عبور و مرور گردشگران و مسافران (به ویژه مسافران حرم رضوی) قرار دارد، در حال حاضر با لاین های بسیار محدود به هیچ عنوان تحمل میزان بالای خودروها را نداشته و محفلی شده است برای تصادفات جاده ای، ترافیک سنگین و سلب آرامش رانندگان.

ذکر این نکته نیز مهم جلوه می کند که در طول این جاده حتی یک موسسه عمومی و سرویس های بهداشتی وجود ندارد.

 وقتی با جایگاه داران پمپ بنزین و گاز این مسیر مصاحبه کنید متوجه شکایت آنان از حجم بالای افرادی که متقاضی استفاده از سرویس های بهداشتی جایگاه های گاز و بنزین هستند، می شوید؛ به صورتی که در شهریور ماه هر سال تقریباً می شود کاربری جایگاه های بنزین و گاز مسیر را به امور سرویس های بهداشتی تغییر داد! به تمامی اینها حجم بالای زباله های کنار جاده را نیز اضافه کنید. 

 وقتی به تمامی بخش های خدماتی استان نگریسته شود، خدماتی که باید متناسب با حجم گردشگر وارد شده به استان ارائه شود، هیچ گونه مطابقتی با میزان سهم مازندران از اعتبارات ملی ندارد.

ایمیل نویسنده: (abie_malakouti_2008@yahoo.com)