خطاب به غلط انداز:
سخن گفتن نرم، فرزانگیست
درشتی نمودن ز دیوانگیست

مي تونم بپرسم چرا ديدگاه ما نظاميان كه منتقدان اصلي اين موضوع هستيم را نشان نمي دهيد مردم آگاه و فهيم ما بدانند كه خانواده بزرگ نظامي،انتظامي و امنيتي هميشه همراه و همگام نظام جمهوري اسلامي ايران بوده چونان كه نقش آفريني خود را در انتخابات يازدهم همچون افراد ديگر نشان داده اند پس واقع بين بوده و دنبال اصلاحات نگرديم چراكه هدف همگي ما ارتقاء و پيشرفت كشور عزيزمان ايران اسلامي است. ارزوي موفقيت مي كنم براي همه كساني كه دلسوزانه و خدومانه جهت پيشبرد نظام جمهوري اسلامي ايران زحمت مي كشند

آقای ابراهیمی عادت به اهانت دارند بنده مدتی با ایشان همکار بودم بشدت ظاهر بین و احساسی بوده و خود را از همه برتر میداند

با سلام و احترام فراوان به شما چهره علمي و سياسي بزرگ ما زندارن ما به شماوافرادي مثل شما مي باليم و افتخار مي كنيم خوشحالم از اينكه دوباره حضورت را اعلام كردي عبارت بسيار پر معنا و عميق آقاي دكتر روحاني مبني بر اينكه من سرهنگ نيستم بسيار بجا بود چراكه همه ما در شاخه اي خاص تخصص داريم و نبايد خود را وارد همه مسائلي كه به ما ارتباط ندارد وارد كنيم از طرفي از جمعي بزرگ خانواده انتظامي كشور اعلام مي دارم اين فقط يك اصطلاح بود و بسيار تخصصي و موشكافانه بحث شد چراكه آقاي روحاني بارها و بارها ارادت قلبي شان را به اين جامعه بزرگ كه حفظ امنيت جامعه بعهده ايشان مي باشد اعلام داشتند.منتظر مطالب بسيار جالب شما جناب آقاي دكترابراهيمي هستيم

غلطانداز مؤدب باش و مخالفان اندیشه ات را کله خر و بی عقل خطاب نکن. خودت را عقل کُل ندان.

• غلط اندازپاسخ به این دیدگاه
  شنبه 23 آذر 1392-14:7

  لابد فکر می کنید خیلی به حرفم توجه کرده اید و اعتدالگرایانه به من اینطور مودب و دندان شکن پاسخ داده اید. حرفم این بود که بعضی ها شجاعت و تهور را با کله خر بودن اشتباه گرفته اند در حالیکه امنیت و بازدارندگی و جلوگیری از طمع زورگویان و ماجمان همیشه آماده بین المللی برای حمله به خاک کشور از اهمیت بالایی برخوردار است که به هیچ عنوان نباید به آن کم توجهی کرد. از بذل محبت شما با نثار کلمات فوق محبت آمیز و مودبانه نهایت سپاس را دارم.

سلام دکترابراهیمی. بسیار بجا و وزین بود. روحانی متشکرم

جناب ابراهیمی عالی بود

معنی من سرهنگ نیستم این بود که من دارای دیدگاه، بینش و روش سرهنگی نیستم و بالاتر اینکه یعنی من دیکتاتور نیستم و خودم را بر جامعه تحمیل نمی کنم.
معنی آن این است که شما (فرد مقابل) دیکتاتور هستید و روش سرهنگان و امرای نظامی که اهل امر و نهی تحکمی و تحمیلی هستند را دارید.
معنی گسترده تر آن این است که در جامعه هر کسی که روش امر و نهی را به صورت تحکمی و بی انعطاف داشته باشد دچار روش سرهنگی شده است. معنی آن این است که سرهنگان روش های تحمیلی و الزام آور دارند که امر آنها حتماً باید مطاع شود و دیگران الزاماً و اجباراً باید مطیع باشند. روش فرماندهی دارند و زور و قلدری در پشت آن قرار دارد.
بنابراین تمام آنهایی که در سالهای اخیر روش سرهنگی رضاخانی را تائید کردند واز رضاخان بنا به القاء یا دستور استعمار چهره موجه و خدومی ساختند که القاء کننده انجام خدمات بزرگ و ارزشمند بوده است و خدمات ایشان نقاط ضعف بزرگی همانند قتل خوبانی همانند مدرس ها را توجیه می کند نمی توانند در دائره دوستان گوینده سخن "من سرهنگ نیستم" باشند ولی نمی دانم چرا همه این جرثومه ها جزء طرفداران پر و پا قرص ایشان شده اند و چکمه های رضاخانی را قدمهای عدالت ترجمه می کنند که برای پیشرفت و توسعه کشور ضرورت دارد.
پیچیدگی های سیاست یکیش همین است که بگوئید من سرهنگ نیستم ولی سرهنگی عمل بکنید. بگوئید چکمه های رضاخانی ولی آن را عین عدالت ترجمه کنید. و بیچاره ما که نباید چیزی بگوئیم که از قبل متهم هستیم که سرهنگیم!!!

فکر می کنم مردم در ایام انتخابات پیام سخن رئیس جمهوری را در مورد من سرهنگ نیستم را به خوبی دریافتند و با رای به ایشان از ورود نظامیانی همانند قالیباف و رضایی به صحنه قدرت جلوگیری کردند.
البته اینکه یک نفر با این سابقه امنیتی بتواند خود را از تفکر نظامی گری رهایی ببخشد هنر بزرگی است. لیکن امنیت امر شوخی بردار نیست و ضرورت آمادگی دفاعی امروزه به مثابه امری بازدارنده و جلوگیری کننده عمل کرده و خود این امر از خسارات زیادی جلوگیری می کند.
اگر ترس از عواقب حمله به نظام از بین برود، قدرتمندان دنیا و حتی نیروهای دست آموز استکبار در منطقه بدون هیچ تردیدی به کشور حمله خواهند کرد و هر حمله ای ولو کوتاه مدت خسارات عدیده ای ببار می آورد که جبران آن علاوه بر میلیاردها تومان (دلار) بودجه به زمان زیادی هم نیاز دارد. نمونه های آن خسارت هایی است که جنگ تحمیلی بر کشور وارد کرده که هنوز جبران نشده است.
سیاستمداران وابسته و ترسویی هم وجود دارند که اخذ تائید و پشتیبانی از استکبار و وابستگان داخلی برایشان مهم است و تمام دستاوردهای دفاعی و اجتماعی و هویت ساز جنگ تحمیلی را به زیر سوال می برند و بخصوص بر علیه سپاه و بسیج عقده گشایی می کنند. این ها مصداق همان نابخردانی هستند که تهور و شجاعت را در بدون زره و لخت به میدان رفتن تعریف می کنند که در نگاه عقلا این امر نه تهور و نه شجاعت است بلکه نوعی کله خری و بی مغزی است.
اینکه برخی فکر می کنند کاهش هزینه های نظامی در شرایط کنونی برای کشور اولویت دارد، دجار نوعی کله خری و بی عقلی شده اند و امنیت نظام را دچار خدشه می کنند و بدون اراده به امیدوار سازی استکبار برای دخالت بیشتر در امور کشور کمک می رسانند.
بودجه 93 از این دیدگاه قابل بحث است و اینکه نوع نگاه به بودجه نظامی و دفاعی و کاهش و افزایش آن تحریک کننده و اختلاف زا به نظر می رسد و بعلاوه موجب این تصور می شود که انگار فضای ذهنی زمان بنی صدر دوباره تجدید حیات پیدا کرده و می خواهد با اقتدار نظامی سپاه و جریان انقلاب مبارزه منفی بکند.
انشاء الله چنین نیتی در کار نبوده و در مجلس نسبت به اصلاح این امر اقدام شود. البته دلایل و توجیحات تفاوت در اقلام بودجه می تواند نگرانی ها را از بین ببرد.
در مورد رشد بودجه در برخی دستگاهها تناسب بین این رشد و نرخ تورم اعلام شده وجود ندارد و این به معنای کاهش اثرگذاری میزان کار انجام شده در سال پیش رو نسبت به سال قبل است. شاخص نرخ انجام یک واحد کار با تقسیم میزان بودجه عمرانی مصرف شده در سالهای گذشته بر تعداد واحد کار انجام گرفته به دست می آید که با تقسیم میزان بودجه عمرانی امسال بر این نرخ و ضرب نمودن میزان تورم در نتیجه آن می توان تعداد واحد کار قابل انجام در کشور را برای سال آینده پیش بینی کرد و همین کار را برای لایه های استانی عمل نمود.
البته باید اطلاعات دقیقی در این رابطه وجود داشته باشد تا مسیر انحرافی از تصورات را ایجاد نکند.
فاصله بین ادعاها و عملکردها خیلی زیاد است. هر مسئولی چه قوی و چه ضعیف بالاخره قدرت جمع و جور کردن یک گزارش عملکرد دهن پرکن و چشم نواز را دارد و با آن می تواند مردم را تحت تاثیر قرار داده و طرفداران را امیدوار و مخالفان را منکوب نماید ولی به هیچ وجه نمی تواند آنچه می توانست باشد را نسبت به آنچه شده است به عینه نشان دهد.
آنچه باید می شد در قالب برنامه های یکساله و پنج ساله و چشم انداز نمود پیدا می کند و آنچه شده است عملکردی است که گزارش می شود. فاصله بین عملکرد و ایده آلهای برنامه میزان ناتوانی جریان حاکم و سوء مدیریت و ضعف را نمایش می دهد. این ها فاکتورهای مهمی در قضاوت مثبت و منفی برای توانمندی یا ضعف هر دولت و هر جریان حاکمی در مدیریت های منطقه ای می باشد.
به هر حال منطقی بودن در بودجه های سالیانه و تطابق آن با ایده آلهای بودجه ای برای فضای برنامه پنج ساله و تطبیق آن با آرمان های سند چشم انداز امر مهمی است که کشور را در مقایسه با فعالیت هایی که همسایگان و دولت های منطقه انجام می دهند می تواند توانمند یا ضعیف نشان بدهد.