مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، بهارک همتی: اگر بخواهید یک مجسمه برای روی تاقچه ی خانه بخرید، ترجیح می دهید از بین صدها نمونه که در مغازه های مختلف وجود دارد، کارخانه ای و شکیل و زرق و برق دارش را بخرید یا آن قدر اهل ذوق و سلیقه هستید که کار دست ساخته یک هنرمند را انتخاب کنید؟

اگر بخواهید یک شال برای سر کردن در خیابان یا مهمانی بخرید، ترجیح می دهید از مغازه ها بخرید یا حاضرید آن را از هنرمندی بخرید که رویش را با دست گلدوزی یا نقاشی کرده است؟

 البته شاید قیمتش کمی بالاتر از مشابه کارخانه ای اش باشد ولی هرچه باشد کار دست است و یک نمونه کلکسیونی است. یعنی تنها دارنده ی آن کار شما هستید.

 **

 آیا می دانستید وقتی به وسایل کهنه و لباس های از مد افتاده خود نگاه می کنید و جرقه ای در ذهن تان روشن می شود که بروید و آن ها را تبدیل به احسن کنید، در واقع با آن جرقه، کوره ی بازار را داغ می کنید؟

 قبول دارید که اگر ما خانم ها نبودیم نصف بازار از رونق می افتاد؟ طلا، مبلمان، ظرف و ظروف، لباس، مانتو، شیر و سینک و کابینت ظرفشویی، کاشی حمام و آشپزخانه، هرچیزی که فکرش را بکنید روی سلیقه ی خانم ها و البته دریادلی آقایان می چرخد. پس به جرقه های ذهن تان به چشم چرخاننده های چرخ های اقتصادی نگاه کنید و نه کمتر.

 **
این ها را گفتم که بگویم در جمعه بازار هنرمندان ساری یک عده دور هم جمع شده اند و کارهای شان را روی میزهایی به ابعاد 80 در 80 سانتی متر گذاشته اند و حاضرند آن همه ذوق و خلاقیت و زحمت و هزینه را به قیمت کمی بفروشند.

راستش من هم هفته پیش وسوسه شدم سفالهایی را که رنگ کرده بودم و به جانم بند بود را ببرم و یک میز اجاره کنم و در بین آن همه هنرمند حضور پیدا کنم.

 ولی فکر کردم قبل از آن، بروم و سطح کارها را بررسی کنم و بعد تصمیم بگیرم که کدام کار را ببرم کدام را نه. وقتی به کارهای ویترای، نقاشی روی آینه، کارهای چرمی و کیف ها، کوسن ها، مجسمه های گل چینی، قلاب بافی ها، گردن بندهای چوبی، سفالهای رنگ شده، و هزاران تکنیک هنری دیگر نگاه کردم از خودم نا امید شدم. بدون اغراق هیچ کدام از کارهایی که در این دوازده سال انجام داده ام در حد کارهایی نبود که در جمعه بازار هنرمندان دیده ام.

 در آن جا سطح کارها بسیار بالا است. خط ها همه بسیار دقیق و منظم، رنگ ها در حد لعاب شیشه صاف و شفاف، طرح های روی شیشه ها آن قدر خلاقانه که در هیچ کدام از صفحه های نت ندیده بودم، کیف های چرمی همه در حد قیاس با بهترین کارهای کارخانه ای، قلاب بافی ها فراتر از کار ماشینی، مجسمه های گل چینی آن قدر ظریف و زیبا و با دقت که مطمئنم هنرمند چاره ای نداشته جز آن که جزییات کار را با پنس بردارد و روی کار مونتاژ کند... همه چیز عالی!

از کم بودن قیمت ها واقعا حیرت کرده بودم. خودم یک بشقاب سفالی رنگ کرده ام که فکر نمی کردم قیمت آن از بیست هزار تومان پایین تر باشد. ولی در جمعه بازار هنرمندان یک بشقاب سفالی با بهترین طرح و اجرا و بهترین رنگ ها و دقیقترین خطوط دیدم که فقط 10 هزار تومان قیمت داشت. در صورتی که اگر قیمت سفال خام و رنگ و قلم مو و غیره را از همه کارها کم کنیم دیگر برای دستمزد هنرمند چیزی باقی نمی ماند.

توجه کنید که این متن یک متن برای تبلیغات گالری ماتیس یا بانی جمعه بازار هنرمندان نیست. چون هنرمندان بابت هر میز که کارهای شان را روی آن می چینند 20 هزار تومان و برای دو میز 35 هزار تومان می پردازند و فارغ از این که کارهای شان به فروش می رسد یا نه، این هزینه را پرداخت می کنند.

بنابراین این متن یک متن تبلیغی برای هنرمندانی است که بهای گزافی را برای دیده شدن می پردازند. هنرمندانی که سفارش دهنده ی پولدار یا حمایت کننده ی دریا دلی ندارند که با اعصاب راحت و بدون دغدغه ی فکری ، به لحاظ اقتصادی به جایگاهی که حق شان است برسند.

 آن ها به امید پیشرفت اقتصادی شبانه روز تلاش می کنند و اگر ما از آن ها حمایت نکنیم علاوه بر ضرر مادی ضربه ی روحی را هم تجربه می کنند. وای بر سرزمینی که هنرمندانش نا امید باشند.