مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، یادداشت مهمان، مازیار شیخ محبوبی، صدابردار سینما: ساده‌گرایی یا ساده‌پسندی یا مینیمالیسم یک مکتب هنری است که اساسِ آثار و بیان خود را بر پایه سادگی بیان و روش‌های ساده و خالی از پیچیدگی معمول فلسفی و یا شبه فلسفی بنیان گذاشته‌است.

ساده‌گرایی درساختار تلویزیونی، سبک یا روشی است که بر پایه فشردگی و ایجاز بیش از حد محتوای اثر بنا شده‌است.

مینیمالیست‌ها در فشردگی و ایجاز تا آنجا پیش می‌روند که فقط عناصر ضروری اثر، آن هم در کمترین و کوتاه‌ترین شکل، باقی بماند که از مشخص‌ترین ویژگی‌های این آثار است.

در مجموعه تلویزیونی پایتخت 3 به بهترین وجه ممکن درام و کشمکش های درام تحقق پیداکرده است. داستان اصلی مورد نظر به بهترین وجه ممکن در پیرنگ ها و خرده پیرنگها به موازات هم رو به جلو می روند بدون آنکه ، آزاردهنده باشند.

پرسوناژها از تیپ فاصله گرفته اند و تغییر کرده اند و می توان گفت که دیگر تبدیل به شخصیت شده اند.

تماشاچی با تک تک شخصیت ها(مخصوصا پرسوناژهای اصلی) ارتباط خوبی برقرار کرده اند، هرچندگاه به آنها می خندند اما در عین حال با آنها در مشکلات و گره هایی که سر راه شان قرار گرفته همزاد پنداری می کنند ( خصوصا در قسمت های پایانی و سکانس های کشتی ) .

گره ها و پیچش های داستانی در پایتخت 3 حتی از پایتخت های قبلی نیز پخته تر شده است و به نظر می رسد تیم نویسندگان به سرپرستی محسن تنابنده ( مغز متفکر گروه )همه تلاش خود را کرده اند که اعتبار پایتخت حفظ شود و در قلب های مردم باقی بماند.

بازیگران این مجموعه کیفیت خود را حفظ کرده اند و به راحتی در کنار هم زندگی می کنند، مردم همچنان از دیدن بابا پنجعلی لذت می برند و هم از نقی، ارسطو و تکه کلامهایش نیز همچنان برای مردم لذت بخش است.

گرچه در نظر نخست موجب می شود تا آنها تیپ به نظر برسند اما برای مثال ارسطو دیگر ارسطوی پایتخت یک و حتی پایتخت دو نیست.

تکیه کلامها هم با توجه به سفرهای خارج از کشور او تغییر کرده و در پی انتقال مفهومی در قالب طنز به تماشاگر خود است.

درمجموع تیم بازیگران فیلم نبض بازی را در یک هماهنگی ضمنی به دست گرفته و به راحتی خیل عظیمی از مردم را که در منگنه فکر های گوناگون روزانه گرفتار هستند، ساعاتی هر چند کوتاه اما مفرح سرگرم می نمایند.