مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، داود لطیفی: دو نفر از پیشکسوتان و نوازندگان برجسته دوتارخراسان در بستر بیماری اند. غلامعلی پورعطایی و نورمحمد درپور را می گویم. دوهنرمندی یگانه دوران هستند و پرچمدار موسیقی مقامی خراسان.

هردوی این بزرگان در دهه پیش افتخار دادند و در مازندران و شهر بابل به اجرای برنامه پرداختند و با پنجه های طلایی خویش و خوانش اشعار عرفانی، حاضران در سالن دانشگاه نوشیروانی را به وجد آوردند.

در دوران شکوفایی هنر وهنرمندان در دولت اصلاحات و در مراسم بزرگداشت فردوسی، از نورمحمد درپور و پسرش دعوت کردیم میهمان مازندرانی ها باشند و سهیم در بزرگداشت فردوسی بزرگ.

با آغوش باز دعوت مان را پذیرفت و به اتفاق پسرش -محمد فاروق- در مراسم بزرگداشت فردوسی شرکت و قطعات زیبایی از موسیقی مقامی وحماسی تربت جام و خراسان را در وصف فردوسی وشاهنامه و رستم اجرا کرد که به شدت مورد استقبال بیش از هزار نفر مدعوین حاضر در سالن و بیرون سالن دانشگاه نوشیروانی قرارگرفت .

استاد غلامعلی پورعطایی را اما از دوران نوجوانی می شناسم. فکر می کنم حوالی سال 1355 بود که تلویزیون فیلم مستندی پخش کرد به نام فاخته از ساخته های واروژکریم مسیحی که پورعطایی که درآن سالها جوان تر بود. هم موسیقی متن  فیلم را ساخت و هم در آن فیلم نقش اول را بازی کرد.

پس از پیروزی انقلاب نیز یکی دوبار این فیلم از تلویزیون پخش شد. استاد پور عطایی را از نزدیک ندیده بودم تا روزی که در سال 1382 به  جشنواره فیلم رشد در یزد رفتم. من با فیلم "مدرسه ای بود" در جشنواره شرکت داشتم.

مسولان جشنواره از استاد پورعطایی دعوت کردند تا در مراسم افتتاحییه جشنواره بنوازد. اتاق ما با اتاق استاد در هتل صفاییه یزد، کنار هم بود. یک شب با هماهنگی دکتر حسن دولت آبادی که از مسئولان جشنواره رشد بود، به اتفاق به اتاق استاد رفتیم و پس از گپ وگفت از هر دری، استاد و سپس پسرش دست به دوتار شدند و تا نیمه های شب نواختند و خواندند و من نیز با دوربین مینی دی وی از این خنیاگری فیلم گرفتم.

درهمان جا از استاد قول گرفتم که در مراسم بزرگداشت فردوسی ما در بابل شرکت کند و ایشان نیز بزرگوارانه پذیرفتند.

یک هفته قبل از برگزاری مراسم فردوسی تماس گرفتم و از ایشان دعوت کردم. استاد به موقع در بابل حاضر شد ودر مراسم بزرگداشت فردوسی که دکتر فریدون جنیدی -رییس بنیاد نیشابور- سخنران اصلی اش بود، درجمع  حدود هزار نفر از فرهیختگان مازندرانی پنجه های طلایی اش بر سیم های دوتار فرود آمد و باه ر ضربه ای دلاوری ها ورشادت های فرزندان ایران زمین  را روایت کرد. آنگاه نوای خاطره انگیز نوایی نوایی را از نای وجودش سرداد  وبدین سان شبی فراموش ناشدنی را در دیار سبز رقم زد.

حال این دوعزیز و دوهنرمند مردمی و روایت گر فرهنگ وهنر ایران زمین در بستر بیماری اند ودوستداران وعاشقان موسیقی در فراق صدای شان اشک حسرت می ریزند. برماست که شفای این دوعزیز وسایر هنرمندانی که عزت وعظمت وبزرگی ملت بزرگ ایران را پاس داشته اند ازدادار بزرگ درخواست کنیم.