مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، مینا محسن پور: نمایشگاه توانمندی های معلولان استان مازندران، به مناسبت 12 آذر -روز جهانی معلولان- پیش از ظهر یکشنبه، در سالن نمایشگاه بهزیستی ساری(خیابان مصلا، نزدیکی ملامجدالدین) افتتاح شد.

سعید آرام-مدیر کل بهزیستی مازندران- پیش از بریدن روبان افتتاح نمایشگاه توانمندی معلولان استان، آرزو کرد نمایشگاه بعدی این گونه غریبانه افتتاح نشود. از قرار مسئولان دعوت شده به نمایشگاه، برای افتتاحیه نیامدند.

آرام با بیان اینکه نمایشگاه به منظور نشان دادن توانمندی های معلولان به جامعه برپا شده است، تصریح کرد: ارائه توانمندی معلولان به ارتقا کیفیت زندگی شان کمک خواهد کرد.

وی از دایر بودن نمایشگاه تا روز 12 آذر- روز جهانی معلولین- خبر داد و افزود: این مکان به عنوان بازارچه دائمی محصولات معلولان در اختیار ان جی او ها، قرار خواهد گرفت.

مدیر کل بهزیستی مازندران با بیان اینکه 50 هزار معلول ثبت شده در استان داریم، ادامه داد: با این حجم زیاد معلول، باید در پی توانمندسازی و حفظ شان آن ها و بسترسازی در جامعه باشیم.

آرام تاکید کرد: معلولیت جامعه ما باعث شده فردی که نقص دارد نتواند در جامعه فعالیت کند و ما باید کاری کنیم که معلول از خانه بیرون بیاید و توانمندی هایش را ارائه دهد.

وی در بخش دیگری از سخنانش با تاکید بر اجتناب ناپذیر بودن حضور افراد معلول در جامعه، افزود: با پیشرفت علم پزشکی، معلولیت های ژنتیکی امروزه درصد کمی را به خود اختصاص می دهد و به جای آن، تصادفات جاده ای، شیوه های جدید زندگی و تفریح و... علل اصلی معلولیت به شمار می رود.

آرام با بیان اینکه نگاه ترحم آمیز به معلول، کمک کارسان نیست، تاکید کرد: جامعه باید با معلول همانند فرد عادی و جزئی از جامعه رفتارکند.

*رحمانی که جهانی است

نمایشگاه بخش مهم دیگری داشت که به خوبی نمایانگر توانمندی معلولان بود. نی نواز خوش ذوقی، که نه مادرزاد، بلکه براثر تصادف در سال 59، دست چپش قطع شده بود.

نامش را پرسیدم؛ با گرمی خاصی، گفت: رحمان جهانی. به خانمی که نزدیک مان بود اشاره کرد که کنارمان بیاید.

 رحمان گفت: همسرمه، زهرا میری خراسانی؛ بعد شروع کرد به صححبت کردن.

« ما سال 59 تازه نامزد شده بودیم که من تصادف کردم. عاشق نی زدن بودم ولی بعد از اینکه توی تصادف یک دستم قطع شد، از همه چیز نا امید شدم.»

رحمان نگاهش را برای مقصدی دور و نامعلوم، از من می گیرد و ادامه می دهد: «هم نگران زندگی مشترک نوپایم بودم و هم نگران نی، نی...دوبار تکرار کرد.»

همسر رحمان با اشتیاق به شوهرش چشم دوخته تا داستان به نقطه زیبای زندگی شان برسد.

رحمان همسرش را نشان می دهد و می گوید: «می دونست من عاشق نی زدنم، کارشو ول کرد و تشویقم کرد که با کمک پای چپم نی بزنم.»

  می خندد و ادامه می دهد: «خودشم، هم به من کمک کرد، هم رفت دنبال یاد گرفتن دف.»

همسر رحمان میان کلامش آمد و گفت: «می دونستم عشق به کارش، باعث موفقیتش می شه. منم با تمام وجود می خواستم کمکش کنم و همراهش باشم، واسه همین دف یاد گرفتم که با هم کار کنیم.»

رحمان روی صندلی جابه جا شد و گفت: «این بود داستان ما. من به کمک خانمم الان خیلی موفقم و توی جامعه اصلا احساس ضعف ندارم.»

ساز رحمان را از دستش گرفتم و گفتم ظاهرش با نی های دیگر تفاوت دارد. زهرا و رحمان با هم پاسخ دادند که خودشان آن را برای رحمان طراحی کرده اند و ردیف سوراخ های پایین نی را به سمت چپ متمایل کرده اند و البته سه سوراخ پایین نی را نیز پایین تر آورده اند تا رحمان با انگشت پایش راحت تر بتواند نی بنوازد.

رحمان می گوید: «نمی خواستم محتاج دولت باشم و حتی می خواستم بچه های معلول را هم سر کار ببرم.»

رحمان نیز مانند خیلی های دیگر با مشکل تکراری و همیشگی مالی مواجه است. او 4 فرزند دارد و می گوید در کارگاه "جهان آذین" که تولید و اجرای پانل های مشبک فولادی را انجام می دهد، مشغول به کار است.

در مورد گرمکن هایی که به تن داشتند پرسیدم که زهرا پاسخ داد: «می خواهم از این جا تا تهران رو با دوچرخه برم و روز 12 آذر توی تالار سوره برنامه اجرا کنم.»

رحمان آرزوهایش را هنگام گذاشتن کلاه ایمنی بر سرش، برایم گفت؛ اول اینکه تا برج العرب دوبی رکاب بزند و کارش را جهانی کند و دوم تاسیس یک کارگاه تولیدی بزرگ که بتواند تعداد زیادی از معلولان را در آنجا مشغول به کار کند.