درچنین روزی در سال 1276هجری شمسی علی اسفندیاری متخلص به نیما یوشیج  پدرشعرنو و ازشخصیت‎‎های درخشان ادبی این مرزوبوم درمازندران متولد شد. پدرش ابراهیم نوری اعظام السلطنه ازبزرگان دهکده یوش ازروستاهای مازندران بود. 

به گفته خود نیما  ، وی درمدرسه ، نوجوانی گوشه گیر بود وگاه نیزبه همراه  یکی از دوستان خود ازمدرسه می گریخت . وی پس از مدتی با تشویق یکی از معلمان خود به شعر گفتن مشغول شد . نیما درمدرسه سن لویی تهران ، زبان فرانسه را به خوبی آموخت و با تشویق استاد نظام وفا شعر را به طور جدی پی گرفت .

 پدرشعرنوایران درسال 1300 منظومه قصه ی رنگ پریده را سرود و آن را درروزنامه میرزاده عشقی به چاپ رساند. پس از چاپ این شعر داد مخالفت بسیاری ازشاعران سنتی هم چون مهدی حمیدی و ملک الشعرای بهار بر آمد .

مخالفان شعر نو ، گاه ضمن رد کامل آثاراو، آثار شعری اورا درمطبوعات خود به سخره می گرفتند . نیما نوعی شعر را در ادبیات فارسی پایه گذاری کرد که تقریبا برگرفته از شعرهای  وزن شکسته و آثار ترجمه ادبی اروپایی بود . بنابرعقیده نظریه پردازان ادبی  ، شعر فارسی در دوره تطور خود چند گونه اصلی را طی کرده است . درابتدا  شاعران معتقد بودند که شعرباید موزون ، مقفی ومخیل باشد .

 نیما در نظریه ادبی خود عنصر وزن رابه شیوه مرسوم و سنتی آن به چالش خواند و وزن و موسیقی سیالی را در شعروارد کرد  که امروزه به سبک نیمایی مشهور است . وی اما دو عنصر دیگر شعری چون مخیل و مقفا بودن را همچنان حفظ کرد . در دوره های بعدی تطور شعر فارسی ، شاعران نو پردازی چون احمد شاملو با خلق آثار خود با عنوان شعر سپید حتی به مقفا بودن نیز پشت پا زدند و عنصروزن را به کلی از آثار خود زدودند .  

نیما پس از مدتی به تدریس درمدرسه های مختلف ازجمله مدرسه عالی صنعتی تهران و همکاری با روزنامه های چون: مجله موسیقی و مجله کویر پرداخت. از معروف ترین شعرهای نیما می توان به شعرهای افسانه ، آی آدمها، ناقوس ، مرغ آمین اشاره کرد. وی بر اثر  ابتلا به مرض ذات الریه در گذشت .

 مهم ترین اثر او   افسانه نیما  نام دارد. البته نیما یوشیج سال هایی د رقالب های سنتی نیز طبع آزمایی کرد اما دراین عرصه موفقیتی کسب نکرد و اشعار متوسطی در نظام شعر عروضی از وی برجای مانده است . به هر حال نیما با این ابداع، که ریشه  در غرب دارد وبه ویژه نیما متاثر از شاعران فرانسوی است ، توانست گنجینه های گرا ن قدری را از صد ف زبان فارسی آزاد کند و بخش دیگری از توان مندی این زبان را عیان سازد.