مجید ترکان همیشه حرف های تازه ای برای گفتن دارد. نه دنبال هوچی گری و خودنمایی است ونه می خواند کسی را زیر سوال ببرد. فقط حقایق را می گوید. کلاس آموزشی شاهمرادوف بهانه ای شد به یاد مجید ترکان بیفتیم و دلیل غیبتش در این کلاس ها را جویا شویم.

مرد سه طلایی مسابقات آسیایی در این باره می گوید:
من این دوره را در ایتالیا گذراندم و می دانستم که قرار نیست نکات جدیدی به بزرگان کشتی ما ارائه شود. در ثانی من که نمی خواهم مربیگری کنم.
از همه مهم تر فنون کشتی که عوض نشده فقط قوانین تغییر کرده و باید آن را فرا بگیریم که با قانون جدید چه طور کشتی را اداره کنیم.
در ضمن مشخص است شاهمرادوف داشته های فنی خود را برای مربیان ایرانی رو نمی کند.
من در ایتالیا علاوه بر شاهمرادوف با یوردانف و بلازاگوف بر سر زیرگیری بحث های زیادی کردم و خیلی کامل تر از کلاس های شاهمرادوف در تهران، آن جا به داشته هایم افزوده شد.

این قهرمان مازندرانی با سپری شدن دو هفته از مسابقات جام جهانی به نکات جالبی از این رقابت ها اشاره می کند:
برگزاری مسابقات در ساری دو بعد داشت. بعد اول میزبانی ساری بود که تمام مسئولان و مردم مازندران هر چه در طبق اخلاص داشتند رو کردند و به بهترین نحو مسابقات را برگزار کردند و بعد دیگر بحث فنی که فکر می کنم اگر انتقادی بوده مربوط به همین بخش است.
زمانی که کوبا را بردیم همه گفتیم اجازه بدهید مردم پایکوبی کنند و جشن بگیرند تا از این مسابقات خاطره خوشی بماند ولی حالا که تعارف نداریم. الان وقت مشاهده نقاط قوت و ضعف و اعلام آن است.
زمانی که بعضی از کشتی گیران ما که در جام جهانی کشتی گرفتند حاضر نشدند در جام تختی شرکت کنند معلوم شد که عیار تیم ما چه اندازه است.
کشتی گیر خودش می داند کجا کشتی را شانسی می برد و کجا به حق باخته است. بنابراین حاضر نمی شود در مسابقه بعدی ظاهر شود تا واقعیت ها برملا شود.
پس آقایان چرا بدون این که ظرفیت کشتی گیران را شناسایی کنید به آن ها لقب ستاره و ببر می دهید؟ متاسفانه ما قهرمانی در جام جهانی را خیلی بزرگ کردیم.
بیاییم کمی منصف باشیم. به جام جهانی باید به اندازه خودش بها دهیم. حتی حق نداریم آن را دست کم بگیریم. حالا چون زحمت میزبانی به گردن مان بوده نباید فکر کنیم که تورنمنت بزرگی بوده است.

مرد نقره ای مسابقات جهانی بوداپست در سال 1985 در مورد تصمیم جدید فدراسیون مبنی بر انتخاب دوباره محسن کاوه و عباس جدیدی در کادرفنی می گوید:
این تصمیم قابل پیش بینی بود. کسانی که دل شان به حال کشتی می سوزد نمی توانند داخل گود شوند، چون شرایط مهیا نیست. اگر راه هموار شود خیلی ها هستند که می خواهند با جان و دل کار کنند.
من همیشه دوست دارم عینک خوش بینی بزنم و می گویم هر کس که کار می کند دلش برای کشتی می سوزد ولی کاش زحمات افراد در راه صحیح قرار گرفته و به نوعی هدایت شده باشد.
کشتی ما از ظرفیت بالایی برخوردار است اما چون درست هدایت نشده دچار رکود شده ایم. سرمایه فعلی ما همین است که در جام جهانی نشان دادیم. ما اگر بخواهیم به همین شکل ادامه دهیم در مسابقات آسیایی هم نمی توانیم به جایی برسیم.
کل برنامه ریزی های کشتی ما باید تغییر کند. از انتخاب کشتی گیران گرفته تا انتخاب مربیان بی برنامه ایم. تا به حال نشده فدراسیون بگوید معیار انتخاب مربیانش چیست. با این شرایط چه کسی حاضر است با این فدارسیون کار کند؟

از ترکان می پرسیم حاضر نیست به مدد تیم ملی بیاید؟
من قبلا هم اعلام کردم دیگر مربیگری نمی کنم. در جایی که خیلی پیشکسوت ها و باتجربه ها خود را کنار کشیده اند من چه بگویم. من می خواهم جایی کار کنم که به شخصیتم توهین نشود و از همه مهم تر امنیت شغلی داشته باشم.(koshti)