«ناى ونى» و «حرير زمزمه ها» دو نمايشگاه انفرادى از خوشنويسى هاى بيژن بيژنى بود كه در سال هاى اخير در معرض تماشا گذاشته شد. بيژنى به عنوان استاد خوشنويسى نمايشگاه هاى متعددى از آثارش چه به صورت انفرادى و چه به صورت گروهى در داخل و خارج از كشور برگزار كرد. در حوزه موسيقى نيز تاكنون سيزده نوار از ترانه هايش را منتشر كرد و نوار ديگرى از آثار شاعران معاصر در دست اجرا دارد كه در سال ۸۵ منتشر خواهد شد. وى متولد ۱۳۳۲ بابل، نشان درجه دو هنر دارد و هم اكنون موسيقى و خوشنويسى تدريس مى كند. «نهانخانه دل»، «سيب سرخ خورشيد» و «آينه در آينه»، «ايران زمين» و «گل به دامن» و «افسانه سرزمين پدرى ام» عناوين بخشى از نوار ترانه هاى بيژنى است كه در سال هاى اخير منتشر شده اند.
\ آقاى بيژنى، وضعيت خوشنويسى را امروز چگونه مى بينيد؟
> خوشنويسى ايران، الآن در جاى نسبتاً نامتناسبى قرار ندارد. ولى در آثار خوشنويسان آنچنان تنوعى مانند آثار قدما ديده نمى شود.
\ اين عدم تنوع ناشى از چيست؟
> يك دليل اش اين است كه بسيارى از شاگردان در حوزه خوشنويسى تحت تأثير استادان خودشان هستند. همين سبب مى شود كه كارها شبيه هم باشند.
\ فكر مى كنيد دانشگاه ها در تربيت و آموزش هنرمندان موفق بوده اند؟
> دانشگاه ها نقش آنچنان ويژه اى در تربيت هنرمندان ندارند. شايد انجمن خوشنويسان نقش خاص ترى در اين زمينه داشته باشد. آنها كه در دانشگاه ها تحصيل مى كنند، مخصوصاً دانشجويان رشته هنر، خط و خوشنويسى جزو رشته هاى تحصيلى آنها نيست. گرافيست ها واحد خوشنويسى و طراحى حروف دارند. اين كيفيت خوشنويسى را چندان بالا نمى برد ولى در طراحى، خوشنويسان، طراحى حروف مى كنند كه كاربردى هم دارد.
\ به نظر شما براى داشتن تنوع در خوشنويسى، بار اصلى آموزش آيا بر دوش استادان نيست؟ چه استادان در انجمن خوشنويسى باشند و چه در محافل ديگر؟
> يك بخش قضيه شايد همين باشد. ولى در روزگار ما ديگر خط كاربرد گذشته را ندارد. يك بخش خوشنويسى در گذشته روى جلد كتاب ها بود. در بروشورها در پوسترها، در همه اين موارد از خوشنويسى استفاده مى كردند. امروز همه به كامپيوتر مراجعه مى كنند. آن خط كامپيوتر را هم يكى - دو نفر طراحى كردند. خط هاى كامپيوتر هم همه شبيه يكديگرند. متأسفانه كسانى كه براى خوشنويسى از كامپيوتر استفاده مى كنند، خوشنويس نيستند. افراد معمولى هستند كه نقطه ها و دواير و كشيده ها در خط شان درست به كار گرفته نشده است. خوشنويسان گذشته هركدام سليقه خاصى داشتند. فرم و كمپسوزيون و تركيب بندى خاص خودش را خلق مى كردند. در نتيجه تنوع بيشترى مى ديديد. الآن وقتى از تكنولوژى مدرن استفاده مى شود، ديگر آن زيبايى و تنوع را احساس نمى كنيد. حضور انسان را در آن احساس نمى كنيد. مثل موسيقى الكترونيكى است كه حس و حال در آن غايب است.(iran-newspaper)