مازندنومه، سرویس محیط زیست و گردشگری: بزرگترین دریاچه جهان که در طول تاریخ با نام های دریای کاسی، دریای قزوین، دریاچه خزر، کاسپین و... نام بردار شده است و امروزه با عنوان دریای مازندران شناخته می شود، به علت وسعتش بیشتر به نام دریا خوانده و علاوه بر منافع اقتصادی از جاذبه های گردشگری کشور محسوب می شود.

نقش موثر نگهداری و حضور ساحل نشینان و گردشگران بومی در رشد و توسعه این صنعت و حق همجواری از اولویت های استفاده از این مواهب خدادادی است و نمی توان این حق اجتماعی را نادیده گرفت.

در سالهای اخیر علاوه بر ساخت بنادر اقتصادی در جهت گسترش صادرات و واردات به کشور، کارخانه هایی نظیر نیروگاه، مجتمع های کشتی سازی و اسکله های نفتی بخشی از سواحل شمال ایران را اشغال کرده و بسیاری از ارگان های دولتی و آموزشی با گرفتن مجوز از سازمان محیط زیست و منابع طبیعی، بخش عظیمی از ساحل را تصاحب کردند.

متاسفانه فاصله زیاد شهروندان بهشهری تا دریا و مسدود شدن ساحل از میانکاله تا گهرباران، موجب شده تا تنها دو بخش کوچک به طرح دریا و حضور شهروندان اختصاص یابد که به هیچ عنوان پاسخگوی نیاز خیل شهروندان این منطقه نیست.

منطقه حفاظت شده میانکاله هم که در طول تاریخ محل حضور شهروندان بومی بوده است در اثر مدیریت های مختلف، سلیقه ای و نامشخص حداقل فرصت استفاده از دریا و ساحل را از اهالی سلب کرده است.

در ماه های اخیر در ورودی منطقه میانکاله برای استفاده از دریا به روی شهروندان گشوده شده بود و تاکنون هیچ تبعاتی از نظر زیست محیطی و مسائل مختلف مرتبط با دریا وجود نداشت، اما در هفته اخیر با استقرار نگهبانان محیط زیست در ابتدای جاده ی ورودی به میانکاله از ورود و تردد مسافران جلوگیری و عنوان می شود که این منطقه در طول ایام هفته به جز روزهای تعطیل باز است.

اگر هدف مدیریت محیط زیست مازندران و مدیر حیات وحش میانکاله استفاده از این محوطه است، نمی توان با اجازه ورود در ایام کاری هفته، فرصت استفاده از دریا در روزهای تعطیل را سلب کرد.

با توجه به حضور دامداران ساکن در منطقه میانکاله و تردد دائمی افراد منتسب به این مجموعه، به آسانی می توان شاهد برخورد سلیقه ای نگهبانان این مجموعه نسبت به ورود به میانکاله بود.

متاسفانه علی رغم تبلیغات فراوان دولت گذشته و مدیران ارشد استان نسبت به خلع ید سواحل از دست ارگان های دولتی، شهرستان بهشهر هیچ سهمی در به دست آوردن این حق طبیعی نداشته و اراضی فراوانی که توسط دانشگاه های استان های دیگر محصور شده است در اختیار شهروندان قرار نمی گیرد.

چرا متولیان اجرایی استان، شهرستان و نماینده محترم مجلس نسبت به اختصاص بخشی از ساحل میانکاله به شهروندان شهرستان بهشهر اقدامی نمی کنند؟

چرا سازمان میراث فرهنگی مازندران که متولی گردشگری در استان است نسبت به توسعه گردشگری و استفاده شهروندان بومی و غیربومی هیچ تلاشی نداشته است؟

این خواسته ای غیرعملی و غیرعلمی نیست که شهروند حق دارد از منابع و مناطق پیرامونی خود با حفظ ضوابط و مقررات استفاده کند و مسئولان موظفند حقوق شهروندی را رعایت کنند تا هر روز شاهد برخورد سلیقه ای و تبعیض آمیز نباشیم.