مازندنومه؛ سرویس سیاسی، خبر ارسالی کمیته رسانه ستاد استقبال مردمی از رییس جمهوری: خیابان‌های شهر آب و جارو می‌شوند، امید و انتظار زیر پوست شهر می‌دود و مردم در تکاپوی استقبال از رئیس‌جمهوری دولت تدبیر و امید به سر می‌برند.

پس از مدت ها انتظار، کلید گشایش دکتر حسن روحانی به درهای این استان شمالی خورد تا در بیست و دومین سفر استانی خود، مازندران میزبان او و دولتمردان همراهش باشد.

پیش‌درآمد این سفر از یک سال گذشته اعلام شده بود، اما قرعه به نام روز 19 مهر افتاد تا ساری یک بار دیگر پس از روزهای انتخابات سال 92، شاهد حضور رئیس‌جمهوری باشد که بیشترین رای خود را از این استان شمالی به دست آورد.

به نظر می‌رسد مازنی‌ها حرف‌های بسیاری با دکتر حسن روحانی داشته باشند، حرف‌هایی که شاید بخش بزرگی از آن مطالباتی است که حقوق شهروندی و مدنی این مردم را تشکیل می‌دهند.

در آستانه این سفر تاریخی، با رفتن به خیابان‌های شهر به مردم مرکز استان مازندران می‌پیوندیم تا از حرف دل آنها در این روزها بیشتر آگاه شویم.

با این پرسش که " اگر جای رئیس جمهوری بودید کدام مشکل را حل می‌کردید؟ "، به میان مردم می‌رویم تا بیشتر با نظرات و خواسته‌های آنها آشنا شویم.

*دخل و خرجم با هم نمی‌خواند

ر.فرید دانشجو و 24 ساله می‌گوید: به نظرم سن بازنشستگی زنان عادلانه نیست و باید قانون آن بازنگری شود.

محمد کلادهی کشاورز است و از رئیس جمهوری می‌خواهد تا به وضعیت واردات برنج و خرید آن از کشاورزان مازندران رسیدگی کند.

کاوه. ک 19 سال دارد و می‌گوید: تضمین اشتغال جوانان به ویژه پس از پایان دانشگاه باید از یک معضل اجتماعی به یک فرصت تبدیل شود، این مساله به حدی جدی است که می‌تواند تمام ابعاد اجتماع و خانواده‌ها را تحت تاثیر خود قرار دهد.

ه. پزشکی بزاز است و از نوسان قیمت‌ها گلایه دارد، می‌گوید: تصویب نرخ مشخص برای دلار می‌تواند بازار را از ورشکستگی نجات دهد.

محمد. ب کارمند 46 ساله‌ای است که مهمترین حق خود را دریافت حقوق مناسب با کار می‌داند، او می‌گوید: بنده حسابدار هستم و با همه تلاشم دخل و خرجم با هم نمی‌خواند، به نظرم افزایش درآمد در مقابل تغییر مالی بازار مهمترین مشکل همه اقشار جامعه است.

*اگر جای رئیس‌جمهوری بودم بیشتر به اقتصاد طبقات پائین جامعه توجه می‌کردم

خانم جوانی را می بینم. الف. اسلامی مادر دو فرزند است. همسر او به خاطر تصادف در زندان به سر می‌برد و او با چرخ خیاطی روزگار می‌گذراند. از سختی زندگی شکایت دارد و می‌گوید: به نظرم رسیدگی به زنان بی‌سرپرست و بدسرپرستی که خود سرپرست خانواده هستند باید در اولویت قرار بگیرد، زنان نیمی از جامعه را تشکیل می‌دهند، اما چقدر شغل مناسب آن هم برای افراد کم سوادی مانند من وجود دارد تا خرج خانه و کرایه و ... بپردازیم؟

محمد جلادهی در پاسخ به پرسش ما می‌گوید: به نظر من ریشه همه مشکلات جامعه در اقتصاد است، اگر مردم شکم خود را سیر کنند و دغدغه فردا را نداشته باشند، نه سراغ مواد می‌روند، نه دزدی، نه زیرآب زدن. پس با رسیدگی به اقتصاد ریشه مشکلات خشک خواهد شد.

فاطمه. ف ماما است و دو فرزند دارد. او می‌گوید: دولت باید در برابر مشکلات از تولیدکننده‌های داخلی بیشتر حمایت تام داشته باشد تا چرخ اقتصاد و زندگی مردم با نیروی خودی بچرخد، نه با وابستگی به دست بیگانگان.

م. زاهدی بازنشسته و خانه‌دار است و می‌گوید: به نظرم یکی از مشکلتی که نیازمند بازنگری است حقوق بازنشسته‌ها است. افزایش حقوق بازنشسته‌ها باید انجام شود، چراکه با هزینه‌های امروز این حقوق گره‌ای از مشکلات ما باز نمی‌کند و باید بعد از بازنشستگی تازه به فکر شغل جدید هم باشیم.

محسن. ث راننده اتوبوس شرکت واحد می‌گوید: اگر جای رئیس‌جمهوری بودم بیشتر به اقتصاد طبقات پائین جامعه توجه می‌کردم، فاصله غنی و فقیر شبیه گودالی بی انتها شده که با هیچ چیزی پر نمی‌شود.

* اگر جای رئیس‌جمهوری بودم فاصله حرف و عمل را کم می‌کردم

حسین. ز در دکانی قدیمی میوه می‌فروشد و عصر با فروش میوه ها به خانه خود در روستا برمی‌گردد. او می‌گوید: هرچه می‌دوم نمی‌رسم، چه بگویم؟ اگر جای رئیس جمهوری بودم برای کشاورزان و باغداران امکاناتی در نظر می‌گرفتم تا مجبور به فروش زمین و باغ خود برای امرار معاش نباشند.

پس از خداحافظی از او با م. کاکویی گفتگو می‌کنم. کارمند سازمانی دولتی است و می‌گوید: اگر جای رئیس‌جمهوری بودم فاصله حرف و عمل را کم می‌کردم تا جامعه به سوی وضعیت مناسب خود حرکت کند.

مریم خسروی معلم 35 ساله‌ای است که می‌گوید: مشکل کمبود وجدان کاری در اداره‌های ما باید ریشه‌کن شود، کارها بر اساس ضوابط و نه روابط انجام شود. اگر یک رئیس به وظیفه کاری خود درست عمل نکند این سلسله مراتب به همه کارکنان او سرایت می‌کند و تبدیل به یک بیماری در سیستم اداری خواهد شد.

مجید. س 35 سال دارد و از وضعیت اقتصادی خود ناراضی به نظر می‌رسد. او می‌گوید: خواهش می‌کنم اجناس ارزان شود و قیمت دلار کمتر شود تا بازار در دست مردم بچرخد.

میثم. ص قطعات کامپیوتر می‌فروشد و با تلخی پاسخ می‌دهد: اگر می‌توانستم مشکلی را حل کنم، مشکل اعتیاد جوانان بود که نیاز به برنامه‌ریزی مدون و جامع دارد، اگر به همین شکل ادامه پیدا کند با نسلی روبرو می‌شویم که که توانی در اداره کشور ندارند.

موسی. ت واردکننده و فروشنده لوازم خانگی است و می‌گوید: باید با برداشته شدن تحریم‌ها چرخ واردات و صادرات کشور بهتر بچرخد و واردات کالا راحت‌تر انجام شود. به نظرم گسترش روابط بین‌المللی می‌تواند در این مساله تاثیرگذار باشد.

نرگس. ف پرستار است و پاسخ می‌دهد: اگر می‌توانستم مشکل جاده‌های مازندران را حل می‌کردم، این مساله در جذب گردشگر که در نهایت سبب بهبود اقتصاد استان می‌شود تاثیرگذار است.

مهرداد. الف کارمند بیمارستان می‌گوید: به نظرم رئیس‌جمهوری باید عینک وجدان را از چشم خود دور نکند، در این‌صورت نیمی از مشکلات جامعه برطرف خواهد شد.

نیما. ب معمار است و برای پاسخ به این پرسش با کمی تامل می‌گوید: اگر می‌توانستم مشکلی را حل کنم، به مشکل فرار مغزها رسیدگی می‌کردم، چون به نظرم این افراد همان دسته افرادی هستند که برای پیشرفت و تغییر جامعه می‌توانند مفید باشند اما به نظر می‌رسد کشورهای دیگر در بهره‌گیری از استعداد و هوش ما ایرانی‌ها میل بیشتری دارند.

ساسان. س پیمانکار است و پاسخ می‌دهد: برای من بزرگترین مشکل به خاطر تحریم‌ها به وجود آمد. مشکلاتی مانند افزایش قیمت‌ها و کاهش واردات که سبب شد تا اجناس داخلی با کیفیت پائین و قیمت بالاتر، جایگزین مصالح خارجی با کیفیت بهتر شوند. اگر می‌توانستم یا تلاش می‌کردم همه تحریم‌ها برداشته شود و یا جایگزین مناسبی برای کالای بی‌کیفیت داخلی پیدا می‌کردم.

با هر شهروندی که گفت و گو می کنم نظر متفاوتی دارد، در پایان به سراغ حمید. گ می‌روم. برای پاسخ دادن مردد است و در آخر هم دست خالی از او خداحافظی می‌کنم، هنوز چند قدمی دور نشدم که می‌گوید: فقط از رئیس‌جمهوری برای روابط خارجی و تلاش برای گسترش آن تشکر کنید.