روانش شاد راهش پر رهرو باد انسانی که عمرش را صرف جلا دادن فرهنگ مازندران کرد و با رفتن این ادمها که تعدادشون انگشت شماره نگران میشم که آیا جایگزینی خواهند داشت ؟

خداوند رحمتش کند و نامش در تاریخ مازندران جاودانه خواهد بود .

روح چنین عزیزانی همواره شاد باد
نامشان در نسل های آینده هم آباد باد

روحش شاد درگذشت مرحوم استاد محسن پور را به همه همشهريان مازني تسليت گمبه.

گت عامی، گتمردی، ته خسه دل و ناخش تن بلاره ، بوردی و امه دل ره کهو هاکردی

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ..... ثبت است بر جریده عالم دوام ما
فرهنگ هر دیاری پویایی و سرزندگی خود را مرهون تلاش کسانی است که با جان ودل و تحمل دشواری ها و مشقت ها ونامرادی ها و ... اجازه ندادند گرد فراموشی بر فرهنگ بنشیند. از جمله این انسان های یزرگ می توان به استاد محسن پوراشاره کرد که فرهنگ مازندران مرهون و مدیون ایشان است.ضمن عرض تلسیت به خانواده ایشان ومردم فهیم مازندران بویژه اهالی فرهنگ وهنر مازندران برای شادی روحش صلواتی می فرستیم. روحش شاد

در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیبا ترین سرودها را
زیرا که مردگان ِاین سال
عاشق ترین ِ زندگان بوده اند.
الف بامداد
با آرزوی سلامتی برای استاد طیبی استاد گوران عزیز و بانوی گرامی شان و همه ی میراث داران و حافظان فرهنگ مازندران

برایت چه بنویسم عمواستاد!



استاد بغضی نا گشودنی ، سینه ام را می فشارد و راه گلویم را بسته، زبان در دهان نمی چرخد ،گوش را یارای شنیدن و هوش را توان دریافتن سفرچلچلا نیست.چشم را یارای دیدن نیست چرا که:«ابر بیته هواره نویمه شه دلخواره»...پس باید نوشت! برایت چه بنویسم استاد! به گاه شفق در آن دمی که بجای«افتاب ته»ابری غلیظ هوا را تیره می کند؟

برایت چه بنویسم استاد !به گاهی که اسّارۀ عشق تابش تابناکش را بدین سوی دریغ ورزد و بهارانه را خزانانه در بر گیرد. استاد برایت چه بنویسم آنگاه که ذهنم در حیرت دود اندود شام گاهان اساره ی وجودت را رو به خاموشی می بیند؟استاد برایت چه بنویسم؟ استاد برایت چه بنویسم آنگاه که خاطرم به خطور می آید که نگاه دلت را چون همای رحمت بردُرّ هنرفرو خواباندی تا زنگ خذف را از آن بزدایی برایت چه بنویسم استاد؟ برایت چه بنویسم استاد آنگاه که مقرراست آهنگ خوشایند صدایت بی طنین گردد، همان صدایی که تن برهنۀ درختان زمستان را با وعدۀ بهارانه سبز پوش می کرد چراکه در گمان می شد آنجا که «چلچلا سفری»بر شاخسار ی لانه می گزیند ، بهار غرق در سبزه که آن همه چشم براهش بودند از راه رسیده، برایت چه بنویسم؟

استاد برایت چه بنویسم آنگاه که می پندارم من یک مازندرانیم و مازندرانم بی اندازه زیباست.در تمامی پنج قارۀ دنیا و هزاران هزارۀجزیره ها ، از همه نازنین تر است ،دنیایی که کوچک است اما در خود کوهساری به بلندی دماوند ،علم ،تخت سلیمان وزرد و زرین کوه داردکه از فراز آنها می توان بنوای کمانچه ات گوش فرا داد و به فرش گستردۀ چمنزار هایش نگریست،گسترده آنچنان که از کوه تا دریا ،شکوفه را شکوفا دارد ،برایت چه بنویسم استاد؟ استاد برایت چه بنویسم که تو نیز یک مازندرانی بودی یک ایرانی بودی ،مَنِشَت عمیق،اندیشه ات دقیق و قلبت رقیق بود ،استاد آن آهنگی که نخستین بار با نخستین دَمَت با چشمی بسته و دلی بینااز «پوس پوسَک»برآورد ، می دانم بر لبانت لبخنده ای شکوفا شد اما قهقهه شاید هرگز!


استاد سخت نبود که در یابیم آنگاه که سیمایت شاد بود دلت می گرییدو آنگاه که صورتت گشاده بود شاید دلت ملول ، این را از دل نالۀ سازت دریافتیم استاد! استاد برایت چه بنویسم آنگاه که سازت را به ناله درآوردی تا بگویی شبانان نیز حرفی برای گفتن دارند و نقش آنان بر سیمای هنر نقش کوچکی نیست . کرکسان ،گرگان وکفتاران از های های خوانش امیری و ولگسری آنان می هراسند آنگونه که کودکان از«بئو» و یکسردوگوش با صدای گوش خراش رعد و روشنایی زود گذر صاعقه ، برایت چه بنویسم استاد؟ استاد برایت چه بنویسم که روحت هرگز شبحی پریده رنگ نیست، شکوه و عظمت سازت به من چنین می نماید.


آری آری! آنگاه که امواجش خرامان خرامان پردۀ گوشم را می لرزاند استاد!چه بنویسم؟ استاد می دانم آنگاه که ساعت زنگ زد و گفت هان وقت است که بیایی ، تو گنگ و خموش نبودی زیرا صدای سازت جاو دانه است. استاد اسارۀ سو را هرگز خموشی مباد ، افتاب ته را مباد که سایه ساری فرو گیرد . بهارانه ات هرگز زردی خزان نگیراد! نرم نرمکِ شِوارَت همواره نوازشگر زلف چمن ماناد، نام بلندت به بلندای دماوند و زرینکوه !...و دیگردیگر دیگرچه بنویسم عمو استاد !استاد ...استاد...استاد.

ادم اتا روز انه اتا روز شونه میون این د روز چنتا مقومه
مقوم مهر ورگ گسفن گو
مقوم ادم در گب گوم
اگه گوم بیریم گوم خدایی
میون گوم نوم نونه جدایی
و محسن پور اینچنین بود که با موسیقی دلها را شاد می کرد روحش شاد درگذشت این هنرمند فرهیخته را به عموم هنر دوستان مازندرانی بخصوص به فرزند عزیزش آرش محسن پور تسلیت عرض نموده ما را در غم خود شریک بدانید

درگذشت استادبزرگ ارزشمندمازندرانه تسلیت گومبه انشاله درسرای باقی رحمت خالق هستی شامل حالش بوشه روحت شاداستادمهربان خداحافظ چلچلای سفری

امشب صدای تیشه ، از بیستون نیامد..!
به عادت دیرین سحر خیز هستیم / کیوس میگوید دور از ادب است که روشنای بامداد ما را در بستر ببیند ؛کیوس است دیگر !
همیشه دلواپسش هستم - حال خوبی ندارد - باید مراقب تمام اوقاتش باشم .
ناگهان متوجه شدم دارد توی باغ پرسه میزند - بقول خودش ( گج گجی) میکند ! گوشش هم نمیشنود که به بانگی احوال بپرسم ! چرخِ رو روئکِ خود را برداشتم و لنگ لنگان بسراغش رفتم . لنگ لنگان؟ آری در ناتوانی چیزی از هم کم نداریم !
دیدم زیر درختِ پرتقال خونی (سانگین) بر کُنده ای نشسته و زمزمه میکند :
امشب صدای تیشه ، از بیستون نیامد !
آشفته اش نکردم ..... حق دارد ....عمو احمدش - عمو احمدِ هردوی ما - دیشب را به خوابِ(شیرین) بود....گذاشتم که همانجا - زیر درختِ پرتقالِ خونی ، خون ببارد ...شوخی نیست ؛ عمو احمدی رفت...عمو احمدی رفت ....عمو احمد.......

با درود.
در اینکه آقای محسن پور در سال 2008 در آلمان بود را نمی دانم. اما آقای محسن پور در زمستان سال 2004 به همراه آقای اسدالله عمادی مهمان من و برادرم در شهر دوسلدورف آلمان بود.
همان روز و هنگام بود که اتفاقا آقای رضا مقصدی، شاعر گیلانی به همراه بانویی برای دیدار با آقای محسن پور و آقای اسدالله عمادی پیش ما آمدند.
آقای محسن پور و آقای عمادی شب را نیز پیش ما دو برادر ماندند و تکه هایی را نیز نواختند. بامداد که بسوی فرودگاه دوسلدورف می رفتیم، هنگام سوار شدن به اتومبیل، کمانچه افتاد و شکست. آقای محسن پور صدای شکستن را شنید، شکستن کمانچه را ندید.
اندکی بعد به سوی فرودگاه دوسلدورف رفتیم. در همانجا با آقای محسن پور و آقای اسدالله عمادی بدرود گفتیم.

گزارشی کوتاه و بی کم و کاست در بارۀ دیدار با آقای محسن پور.

کیانوش رشیدی قادی
دوم میرماه سال 1527 تبری
اول بهمن ماه سال 7037 میترایی

"شِواش"
..........
گفته شد احمد محسن پور،یکی از بزگترین رامشگران مازندرانی-ایرانی دوران ما بسوی"او"شتافت.
بادا که احمد با رامشگری اش" او" را شاد کند!
و اینکه:
خبر آمد آقا محسن به جهانی دیگر رفت. برای نخستین بار در سال 2004 در شهر دوسلدورف آلمان دیدمش، مهمان من بود.(پیشتر و در سال 1357 او را در شاهی دیدم)... مرا که دید ،دانست من دیگر "توده ‌ ای" نیستم دگر. خود "توده ای" ماند به معنای دگر. در برابر آقا محسن نه بخاطر اندیشه های سیاسی اش که بخاطر حفظ فرهنگ و ترانه های مازندرانی از سوی او سر خم می کنم و فراموشش نخواهم کرد .
عمو محسن انسانی فروتن بود.
درود برعمو محسن!
کیانوش رشیدی قادی
دوم میرماه 1527 تبری
اول بهمن ماه سال 7037 میترایی

----
شواش در زبان مازندرانی همان شادباش در زبان فارسی می باشد. استاد احمد محسن پور رهبر گروه موسیقی "شواش" بود

یادتان هست که از کوچ غریبانه ی هنرمندان گفته بودم بی آنکه باور لبخند را بر دلشان بنشانیم...دیشب با لبخند و اشک شوق استاد سینایی خندیدیم و بامداد امروز با شرنگ خبر درگذشت استاد...ایکاش هماره در کنارشان باشیم و سالیان دراز خدمتشان به فرهنگ و تمدن تبرستان را قدر بدانیم...

ناقه گرید بار گرید در فراق یار گرید
دشت گرید خار گرید در فراق یار گرید

رعد غرد رود پیچد عود سوزد نای نالد
چنگ موید تار گرید در فراق یار گرید

ژاله بر گلبرگ لاله لاله در خون پیاله
ابر در گلزار گرید در فراق یار گرید
( مظاهر مصفا )

روحشان شاد و یادشان گرامی باد.

مارِ زِل بَیتِه ، هوا بیز بَزوئه
لله لال بَیّه ، شِه تِکِّ هزوئه
گنّه ( فرهنگ خِنِه ) رِ مَرْ دَکِته
غرصه بَکْلِسّه ، اَمِه سَر دَکِته
نا کمونچه زَنده گب ، نا لله وا
نا که بشْتوسّمی نجمای نوا
از غریبه بَئی تا مِه کسِ خِشْ
سر همه جرینگه و نم دارِ چش
وَختی پر بومبه ، مرِ برمه اِنِه
این گدر غرصه مِه مادرمه اِنه ...!
من که دَیْمه شمِه سازِ هِمْرِکِت
شِرِّ خوندِسّمه هم رَکت رَکت
سازِ پیش چَکِّ دراز نَکردمه
جز ونِه قبله ، نماز نکردمه
اَمبا این کش خامبه دادِّ سَرادم
شِه صدارِ تا ستاره پَرادم
ساز اگر نِخار بوئه ، نخارِمِه
سازِ پنجه گیرِ بیقرارمه !
گنّه غول سر دَکِته کمونچه رِ
ناخشی پیش بمو باغِ غُمْچه رِ
اونی که شِه ساقِ سر داشته وِرِ
هر کجه دَیّه شِه وَر داشته وِرِ
سازِّ بِشته تاقلو ، بورده مزار !
تبْ تبِ اَسْری ونِه هزار هزار !
گِلِ دیم ، قادیکلای اسپیار
ونِه پنجه پَر دائه سیمِ دِتار
شور و افشاری بونو پر کشنه
تا روجای کل تلار سر کشنه
بِرمه کنده ونِه ساز مِه دَسّوری
گوشه نیشته پیشِ خِدْ کنده موری
خامبه دادِّ سَرادم ، گوش دَنیه !
از بِنِه تا بامبلو هوش دَنیه !
کی اِسا کمونچه رِ گیرنه کشه ؟
کی بَتونده که ورِ دَسْ بَکشِه ؟!
ونِه کوک دَر شونه ، سیم پاره بونه
ونِه غرصه مَگه که چاره بونه...!
!!!!!!!!!!!!!!!!
در شرایطی که من قرار گرفتم - یار در تابوت و من در سوگِ حضور - و اینکه پای رفتن ام تا به آنسوی حصارِ کهنه رباطم نیست ، چه میکشم از سنگینی لحظه ها در فرقتِ یار ؟!
یقین دارم که پژواکِ شیونِ سازِ عمو احمد ، فردا را هم از سرِ سوگواران خواهد گذراند و دیگرانِ دوست در پیِ امورِ افتد و دانی خود خواهند شد ولی من دل به نجوای خاطره اش گرم خواهم داشت و خوش تا به خموشی ام بدین نجوا خواهم بود.... ! روحش شاد .

بی تو خواب پروانه آشفته است
وقتی بهار بیاید....
رفتنت در باور هیچ یک از شاگردانت نمی گنجد.
چو از این کویر وحشت
به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام مارا.

هنر این دیار
این زمستان سخت را
بی تو چگونه تاب آورد؟
احمد محسن پور رفت تا موسیقی مازندران واپسین ملودی محزونش را ساز کند و آخرین برگ کتاب عاشقی مردی را بنگارد که در تمام فصول زندگی اش عاشقانه ترین تصویر بودن را حکایت کرد.
بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

جهان پیر است و بی بنیاد ،از این فرهاد کش فریاد...()حفظ
میچکا میچکا چِتی تو پر بیَیتی
دار دار سر لونه ره سَر بیَیتی
قاف کوه بوارَدِیو گُذَر بَییتی
شِه کلیرِه دِیَر خَوَر نیَیتی(نیما یوشج)

چو بَر بست چشم از جهان اوستاد
درخت ِ هنر زبی تابیَش اوفتاد
درگذشت استاد بی بدیل موسیقی مازندران تسلیت باد.

به یاد استادبزرگ موسیقی مازندران

... و دگر بار دست طبیعت گلی دیگر از بوستان هنر این سرزمین را بچید و ما را در ماتمی دیگر فرو برد..

استاد احمد محسن پور رفت.... جمله ای کوتاه و پر از بغض...

یاد باد آن روزگاران...

تلاونگ افتاب ته شره دوست به زینم من....

کرچال نیشته دباره، خسته تن بلاره....

اونه ماه انه خر کفنه هواره، دماوندکوه گیرنه سر کلا ره...

ته هارشین صبح روجای مونا....

شو لس هاده شه اسب راهواره....

ننه قربون گل آقا....

ننا شه ریکائه دور سحر روجای دور...

هنوز صدای دادخواهی محمدجوه و ممزمون و هوژبر سلطون و گل آقا و مشتی به گوش می رسد. هنوز صدای نیما می آید:

من کاچ ور قرمز جمه تلیمه ....

همه این نغمات به یکباره از ذهنم گذشت.. روزهای خوب و سخت کلاس درس، و چه زود گذشت....

حرفی برای گفتن باقی نمانده... همه ی حرفها را خود گفت و نغماتش را سرود.

و ما ماندیم و سوگواری بر خودمان که همچنان در خواب گرانیم و قافله عمر در گذر است.

دلاور بزرگ نیا

مدیرکل میراث فرهنگی مازندران

آیا ایشون با بزرگهای موسیقی ایران هم کار مشترک داشتند.

(هوالحی)

خاموشی استاد احمد محسن پور، بنیانگذار فرهنگخانه مازندران، سرپرست گروه موسیقی شواش، آهنگ ساز، موسیقیدان و نوازنده برجسته کمانچه و از ارکان بی بدیل موسیقی مازندران ضایعه ای اسف بار و غیرقابل جبران است. همت و تلاش در ثبت و ضبط نغمات، آموزش موسیقی بومی و بیش از سه دهه فعالیت مستمر در حفظ و اشاعه ی موسیقی مازندران استاد محسن پور را به میراثی معنوی و ماندگار بدل کرده است و اثار برجای مانده از ایشان، به عنوان گنجینه ای هنری در تاریخ مازندران ماندگار خواهد بود. فقدان استاد احمد محسن پور را به جامعه ی هنری، شاگردان استاد، فرزندان برومند ایشان و تمامی کسانی که دل در گروی فرهنگ بومی دارند تسلیت عرض می نماییم.

انجمن دوستداران میراث فرهنگی هوتو
کمیسیون انجمن های دوستداران میراث فرهنگی مازندران
پویش پاسداری از میراث فرهنگی و طبیعی مازندران

اما غم او چه جانگداز است
دردیست که قصه اش دراز است
در گذشت هنرمند شهیر مازندران مرحوم استاد احمد محسن پور را به جامعه هنری استان و کشور بویژه مردم فرهنگ دو ست خطه قایمشهر و سوادکوه تسلیت عرض می نمایم بقول استاد گوران سوادکوهی
: ته سحر نی ته سهیلی اتا زمیل سرخ افتاب
مه زوون لال اگر افتاب بوره ما رمن برمه کمه
حال که افتاب عمر استاد افول کرد و طلوعی نیست ما نیز به رسم ادب در غروب غم انگیز این هنرمند اصیل و با غیرت سرزمین مان بسوگ می نشینیم و به روح بلندش صلوت می فرستیم

استاد احمد محسن پور ، مردی از تبار عشق و موسیقی مازندران که همتا ندارد ، ره رفتن گرفته تا سمفونی پرواز را در کائنات به اجرا گذارد ، تا بار دیگر ترنم نغماتش ما را در کارو تلاش ، سختیها نوازشانه بتراند ، روحش شاد ویادش همیشه گرامی

هرگزنميرد انكه دلش زنده شدبه عشق......نوازندگي يك مهارت است هنرمند بودن يك فضيلت "اودرهمه حال حكيم بود وفاضل.مردي كه طي نيم قرن مشعل دار موسيقي مازندران بود.يادش گرامي

خدا رحمتش کند. یادگاری های زیادی برجا گذاشت

سلام
استاد بزرگ موسيقي وهنرمند احياي ترانه هاي محلي مازني براي زنده نگهداشت نغمه هاي مازندراني بيشترين سهم را داشته اند
دردهه اول انقلاب درجشنواره موسيقي محلي مقام اول را كسب نمودند
بعضي از خواننده هاي محلي كه باايشان همكاري ميكردند هم كم به ايشان آزارندادند
به هرحال كوچ ايشان به دارباقي ضربه بزرگي به موسيقي مازندران است
از شاگردانش تمنا دارم راهش را ادامه دهند
اما از رسانه هاي مازندران گلايه دارم
خيلي كمتر به رحلت اين مرد بزرگ پرداختند

از میانِ خفتگانِ ما ، یکی بیدار رفت
زین مصیبت گوئیا ، سبزِ سرم بر دار رفت
سر بسی بود و به شوری هم لبالب ای دریغ
خیلِ شوریده سران را ، گو یکی سردار رفت
سینه اش بیت الحزن بود و ، سرای سرمدی
بر جهانی چشم بست و ، خسته و بیزار رفت
عارضش چون مجمرِ آتشفشانی شعله ور
تن نیاسود و ، غمین از بسترِ بثیمار رفت
دیرسالی را من و ، آبشخورِ سازِ بَرَش
ما ز آوای خوشش مست و ، خود او هشیار رفت.......!

• فرشید توپا ابراهیمیپاسخ به این دیدگاه 1 0
  يکشنبه 4 بهمن 1394-21:7

  سولوی ساز لذت بخش عمو استاد، با دیده بسته، اما ضمیری روشن از اعماق جان با القای حس لامسه، زخمه تارش به صورمبدل می شد و آهنگ روح نوازش چه در موسیقی مقامی و همچنین در خلق سبک نوین، ایشان را بعنوان شخصیتی اسطوره در زمره موسیقی مازندران تبدیل نموده بود و روزنه هنری و خاطرات او مذین تلطیف همایشات متعدد خصوصاًدیار غرب مازندران روستای الیت بسیارستودنیست، اما دیگر سازی که محرک کننده احساسات بود خاموش گشت وبیماری سرکشش براو چیره، ودرقطعه ای به تاریخ هنرمندان پیوست ؛ روحش شادو سرای ابدیش جاویدان باد.