مازندنومه، سرویس اجتماعی: بر اساس آمار به دست آمده در ایران، در هر دقیقه هفت نفر دچار سانحه می‌شوند. سال گذشته یك هزار و ۴۹۴ نفر در حوادث ناشی از كار جان خود را از دست دادند.

با توجه به این موضوع، اهمیت آموزش بهداشت حرفه‌ای در پیشگیری و کاهش عوارض فردی، اجتماعی و اقتصادی ناشی از بیماری‌ها و سوانح محیط کار بسیار مهمی به‌نظر می‌رسد.

حوادث ناشی از کار در ایران حداقل سه برابر میانگین جهانی است. این فراوانی بالای حوادث ناشی از کار در ایران به دلیل رعایت نکردن اصول ایمنی از سوی کارگر و کارفرماست.

تاکنون در کشور ما از سوی هیچ یک از نهاد های ذی ربط فرهنگسازی در زمینه ایمنی در کار لحاظ نشده است و فقط شعار کلیشه ای «اول ایمنی، بعد کار» بدون تامل تکرار می شود.

با این شرایط در ایران معضل بیکاری و بهره‌مندی از امکانات و حقوق کار نیز جزو رویاهای هر فرد جویای کار محسوب می شود. در این شرایط کم نیستند افرادی با سابقه کاری چندین ساله اما بدون بیمه و شرایط حداقل که همچنان مشغول به کار هستند.

بر اساس آماری که پزشكي قانوني استان مازندران به تازگی انتشار داد حوادث ناشی از کار در استان مازندران سال گذشته 19 درصد افزایش یافت.

پارسال 95 نفر بر اثر حوادث ناشی از كار در استان ما جان خود را از دست دادند كه همگی مرد بودند.

بر اساس آمارهاي مراکز پزشكي قانوني استان سال 94، به ترتیب شهرستان ساري با  14، آمل با 13 و بابل با 12 مورد فوتی بيشترين و شهرهاي عباس آباد و فریدونکنار هر كدام با يک مورد فوتي كمترين موارد مرگ ناشي از حوادث كار را داشتند.

عمده دلايل مرگ افراد در حوادث كار مربوط به سقوط از بلندي و پس از آن برق گرفتگی است، به نحوي كه در سال گذشته 53 مورد مرگ هاي ناشي از حوادث كار به دليل سقوط از بلندي و 18 مورد نيز برق گرفتگي، 15 مورد اصابت جسم سخت بود.

البته از 95 نفر از فوت شدگان ناشی از حوادث کار، 88 نفر ایرانی  و بقیه ملیت غیر ایرانی(افغان) داشتند.

در ایران برای اکثر مشاغل آیین‌نامه‌های متفاوت تدوین شده است. باید دانست که نظارت ها در ایران به شدت ضعیف است و در عین حال استانداردهای مبتنی بر حقوق کار در کارگاه ها رعایت نمی شود. این نارسایی‌ها باعث شده تا حوادث ناشی از کار در ایران شدت یابد.

ایران یکی از کشورهای با حوادث کار فراوان است و دلیل بروز چنین معضلی هم آموزش ندیدن کارگران و هم در اختیار قرار ندادن امکانات ایمنی در کارگاه هاست.

کارفرمایان ایرانی به دلیل ضعف در نظارت از سوی مسئولان سعی در رعایت نکردن ایمنی در کار و تجهیز نکردن کارگران به وسایل ایمن در حین کار هستند. برای مثال در مشاغلی همچون کارگری ساختمانی و معدن با ریسک بالای خطرپذیری نیروی کار باز هم این مشاغل بدون نظارت مسئولان اداره می شود.

اغلب کارگران ایمنی و سلامتی لازم در محیط ندارند و از لحاظ پرداخت حقوق کار و مزایا نیز استانداردها آن‌طور که باید رعایت نمی شود.