مازندنومه؛ سرویس محیط زیست و گردشگری، سیدرضا میرقربان نژاد: جاده گنج افروز بابل رو که بری بالا، نزدیکی های سد لفور، قطعه ای دیگر از بهشت باصفای مازندران رو می بینی با ورودی های متعدد.

یکی از این ورودی ها به ساختمان نه چندان بزرگ و تازه تاسیسی می رسه که گنبد طلایی شکل اون، از زیارتگاهی حکایت می کنه. رسیدیم به امامزاده صالح و امامزاده ذکریا که چون در اثر سد البرز زیر آب رفتند، مسئولان بنای این امامزاده ها رو اینجا بازسازی کردند.

ابتدای ورودی یک خانم تقریباً مسن و کمی چاق، با هیبت کاملاً روستایی و چماقی در دست، بر تکه سنگی نشسته و با طنابی راه ورودی رو بسته!

این بانوی چوب به دست از هر خودرو مبلغ دو هزارتومن می گیره، بعد طناب رو میندازه که رد بشی.

وقتی دلیلش رو می پرسی محکم و بی واهمه بر سرت داد می کشه که این زمین شالیزاری ما بود و اوقاف درون آن امام زاده درست کرد، مسافرا می آن و می رن و آشغال می ریزن و ما تمیز می کنیم. تازه مگه دو هزارتومن پوله!؟

بهش می گم حداقل اجازه بده ماشینمونو تو حیاط امام زاده ببریم. مرد جوانی که ظاهراً پسر این پیرزن نگهبانه اجازه نمی ده و میگه داخل حیاط امام زاده نمی شه.

ما چون سر صبح رسیدیم هنوز اون چنان شلوغ نبود. زیر سایه ای کنار جوی آب بساط مون رو پهن کردیم. بعد از صبحانه به آب زدیم و یخ در بهشت را تجربه کردیم. فضای طبیعی خوبی داشت، ولی تهی از امکانات.

از آنجا که بسیار مقید به ادای فریضه در وقت فضیلت آن هستیم به آستان مبارک امام زاده رفتیم تا در قبال دوهزارتومانی که پرداخت کردیم، از سرویس بهداشتی استفاده کرده و وضویی بسازیم و نمازی بخوانیم.

سه چشمه دستشویی برای این آستان مقدس ساخته بودند که فقط یک باب آن قابل استفاده بود و آن هم البته با ماسک اکسیژن!

شیر آب دارد ولی آب ندارد، باید با یک بطری آب معدنی از رودخانه آب بیاری و استفاده کنی.

حالا دیگه در حیاط امام زاده رو باز کرده بودند، چون بیرون جای پارک ماشین نیست. این مادر و پسر از هر خودرو 5 هزار تومن گرفتند و حیاط امامزاده رو هم پر ماشین کردند.

داخل صحن مطهر دو قطعه سنگ قبر کنار هم هست. روی یکی نوشته امام زاده صالح که سال 78 در جریان ساخت سد لفور از روستای لفورک به اینجا انتقال داده شده، دیگری هم امام زاده ذکریا که از روستای اسبوکلا توسط آب منطقه ای استان و با همکاری اداره اوقاف به اینجا آورده شدند!

مردم مازندران در یک روز تعطیل در یک استان تعطیل که مسئولانش بیشتر از اقدام و عمل، حرف می زنند در کنار خانواده مجبورند تنها و تنها از طبیعت خداوندی لذت ببرند؛ کبابی و دوغی و البته قلیانی که کنار بیشتر سفره ها می بینی!