مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، عاطفه خیرخواه: چند ماه به انتخابات شوراهای اسلامی شهرها و روستاها باقی است. از ماه ها قبل از در و دیوار فضاهای مجازی، کارهای تبلیغاتی می بارد!

در امان نیستیم از گروه هاو کانال های حامیان آقای فلان و خانم فلان که همه هم خودشان مدیر گروه و کانال هستند و دست به عضو کردن شان، ملس!

آن دسته از نامزدهایی که اکنون هم عضو شورا هستند، گوی ومیدان دست شان است و حسابی جولان می دهند و از کوچکترین تا بزرگترین طرح فرهنگی و اجتماعی و عمرانی، به نفع خود بهره برداری می کنند، حتی رد شدن یک نسیم ملایم بهاری در چله زمستان هم می شود کار این دست اندرکاران امور مدیریت شهری در شورای شهر!

چیزی که در این میان مایه تاسف و تامل است، اعتماد به نفس برخیست که فکر می کنند به صرف داشتن مدرک دانشگاهی، می توانند در امور مدیریتی شهر دخالت کنند و سری در سرها درآورند.

بعضی از این نامزدهای احتمالی که همه جا نام شان را بر سر زبان ها انداخته اند، باوری عمیق دارند که می توانند یک عضو توانای شورا باشند!

اینان از آن دسته افرادی هستند که یک اصل مهم برایشان مطرح است، آنهم اینکه «شورا آب و نان دارد.»

البته شاید اینان سوراخ دعا را پیدا کرده اند و بهتر از من و شما می دانند که نان کجاست و نان دانی کجا!

عده ای هر چه دارند را خرج رای آوردن خود می کنند و البته ممکن است بی تجربه باشند و نخورده باشند نان گندم، اما دیده اند دست مردم؛ دیده اند که آقای فلان، در انتخابات بهمان، چگونه برای خود رای جمع می کرد! به هر حال یکی از اصول پیشرفت، استفاده از تجرب های گران سنگ دیگران است!

در میان همه این هیاهوها، چقدر خوب است تاریخ به عقب بازگردد، به شورای سوم، شورای دوم و حتی شورای اول با همه کم تجربگی های شان. دوره ای که وقتی عضو شورا، حرفی، نطقی و نظری داشت، انگار تیغ برنده ای به دست داشت.

زمانی که قداست شورا ارزشمند بود نه مانند حالا که شورا شده است باشگاه تمرین بعضی اقایان که قصد حضور در انتخابات مجلس را دارند.

در شهری همچون ساری -مرکز مازندران- جای بسیاری در شورا خالی است، سید علی بهروش و صالحی نیا که حالا فقط نام شان و یادشان بر زبان هاست.

اما هنوز می شود از شورا، شورایی ساخت با حضور آنان که تدبیر داشتند، جای اسفندیار عشوری، نادعلی رمضانپور، علی ایمانی، مریم فرزانه و مصطفی شیرزاد و ... خالی است. واقعا" به وضعیت شورا نیم نگاهی که می اندازیم می بینیم چقدر جای شان خالی است.

اعضایی که استخوان ترکاندند تا نگاه و باور شورایی را نهادینه کنند و مردم را با شورا مانوس.

هر چه آنها تلاش کردند، عده ای هم بعد از آنها آمدند که آن زحمت ها را تحت الشعاع قرار دهند.

دیدن نام بعضی اعضا را در فهرست دارندگان پرونده های قضایی و بازداشت های موقت و در نهایت منحل شدن شورای یک شهر به دلیل تعدد تخلفات اعضای آن.

مایه تاسف است و نگرانی برای مردمی که در انتخاب شان آگاهانه تصمیم نمی گیرند. باید ریخت دور این همه ملاحظه کاری های فامیلی و همسایگی را. تا کی می خواهیم برای خوشامد و بدآمد دیگران در تصمیم گیری ها اعمال نظر کنیم؟

مگر هر کسی سربتراشد قلندری می داند؟ چه کسی گفته است که یک قهرمان ورزشی می تواند یک عضو کارآمد در شورای شهر یا مجلس باشد؟ ریش سفید محله ما می تواند فقط ریش سفید محله چند ده خانواری ما باشد، نه تصمیم گیرنده برای یک شهر 400 هزار نفری.

چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.