مازندنومه؛ سرویس سیاسی، محمد فاضلی، عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی: مردم در شبکه‌های اجتماعی دائما ویدئوهایی از کشورهای توسعه‌یافته به اشتراک می‌گذارند، یا متونی را برای یکدیگر می‌فرستند که نشان می‌دهد این کشورها به چه موفقیت‌هایی رسیده‌اند. جالب این است که سیاستمداران ایرانی نیز دائما با بیان و گفتار خود همین آرزوها را تکرار می‌کنند.

 سیاستمداران وقتی رسیدن به پیشرفت، عزت، اقتدار یا افتخار را مطرح می‌کنند، به زبان دیگری همان آرزوی مردم را تکرار می‌کنند. نتیجه اینکه «توسعه و فائق آمدن بر ناکارآمدی‌ها» مورد علاقه مردم و سیاستمداران است.

 آنچه درباره آن حرف زده نمی‌شود، هزینه‌هایی است که باید برای رسیدن به توسعه پرداخت.

 من از آن دسته‌ام که امیدوارانه تا آن‌جا که در مقدوراتم باشد، برای اصلاح رویه‌ها تلاش خواهم کرد و معتقدم بدون سطحی از ملی‌گرایی، توسعه ناممکن است.

 اما بیم آن دارم که آن‌قدر در این شترسواری دولّا دولّا -توسعه‌خواهی بدون سخن گفتن و آماده شدن برای پرداخت هزینه‌های آن– بمانیم که از این تمدن چیز قابل ذکری باقی نماند.

 من بر این باورم که رئیس‌جمهوری بعدی –هر کس که هست– حداقل یک ویژگی مهم داشته باشد: شترسواری دولّا دولّا نکند.

 شترسواری دولّا دولّا، گفتن حرف‌های کلی است نظیر آن‌که «دست در دست هم بر همه مشکلات فائق می‌آئیم.» و «ان شاءالله به پشتوانه ملت راه توسعه را هموار می‌کنیم.»

 واقعی‌تر آن است که رئیس‌جمهوری باید حرف‌های تلخ بزند. حرف‌های تلخ مثل این‌که: منابع آب کشور رو به پایان است و ابدا حق نداریم روی تأمین آب بیشتر حساب کنیم. برنامه ما مبتنی بر کاهش مصرف آب است و این کار به شیوه‌های الف، ب، ج و ... صورت می‌گیرد و هزینه‌های آن به این شرح است.

 نظام بانکی به مانعی برای توسعه و پنجره‌ای برای فساد و تخلف تبدیل شده و بدون اصلاحات در آن که شامل موارد مشخصی است و هزینه‌های مشخص الف، ب، ج و ... را در بردارد، توسعه پایدار کشور ممکن نیست.

 ما در گذشته اشتباه های زیر را انجام داده‌ایم و برای بازگشتن از این مسیرها باید نظام، قوای حاکمیت و مردم این سختی‌ها را تحمل کنند.

 اگر عزم سیاسی این گونه سخن گفتن و عمل کردن شکل بگیرد، تدوین گزاره‌های چنین رویکردی خیلی سخت نیست. بسیاری از آنها تدوین شده است.

 جریان اجتماعی، ائتلافی از نخبگان و عزم سیاسی مستحکمی لازم است که از کلی‌گویی فراتر برود، تلخ‌گوی و امیدوار رو به سوی آینده داشته باشد، و مردم را برای پذیرش هزینه‌های اصلاحات در نظام توسعه‌ای کشور متقاعد و جذب کند.