مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، کلثوم فلاحی: پیش از ظهر یک شنبه پیکیر استاد حسین طیبی -مرد اسطوره ای موسیقی مازندرانی و احیاگر ساز لله وا- پس از انتقال از بیمارستان حضرت فاطمه ساری و تطهیر و شست و شو در ملامجدالدین، ضمن وداع و تشییع باشکوه، در آرامگاه امامزاده عبدالله گلچینی آرام گرفت که گزارش لحظه ای خبر مراسم از ابتدا تا انتها در کانال مازندنومه منتشر شد.

، در مراسم وداع با استاد طیبی که از ساعت 9 صبح در سالن اداره کل ارشاد مازندران برگزار شد، اهالی هنر، فرهنگ و اندیشه حضوری گسترده داشتند.

در این مراسم که معاون سیاسی  وامنیتی استاندار مازندران هم حضور داشت، ارسلان طیبی در سوگ پدر لله وا نواخت، محمدعلی کاظمی سنگدهی و کیوس گوران شعر خواندند و ابوالحسن خوشرو، محمدرضا اسحاقی و حسین علمباز در سوگ استاد طیبی آوازهایی حزین خواندند. شعرخوانی کیوس گوران حاضران در سالن را منقلب کرد.

در مراسم وداع با هنرمند فقید مازندران مدیرکل ارشاد مازندران بیان داشت: مرحوم طیبی هنر استان را از عمق روستاهای مازندران به بزرگترین کشورها فرستاد.

معاون سیاسی و امنیتی استاندار مازندران نیز چند بیت شعر خواند.

در این مراسم بیانیه مدیرعامل موسیقی ایران نیز قرائت شد.

حسین اسلامی در سخنانی گفت: امروز همه ثابت کردید محال است هنرمندان بمیرند و بی هنران جای آنها را بگیرند.

نوای پایانی ارسلان طیبی در سوگ پدر که نواخته شد، مراسم تشییع پیکیر هنرمند فقید مازندران، از انتهای دخانیات به سمت آرامگاه امامزاده عبدالله گلچینی آغاز و پیکر استاد طیبی بر دستان اهالی فرهنگ و هنر مازندران تشییع شد

جلوی تشییع کنندگان شاگردان و دوستداران استاد طیبی لله می نواختند و پس از پایان مراسم،  لله وای ساخته استاد طیبی به رسم امانت در خاک مزارش قرار گرفت.

علی حسن نژاد هنگام انجام این اقدام نمادین گفت: لله وا با این حرکت دفن نمی شود، چرا که حضور شاگران و نوجوانان نشان می دهد این ساز زنده است. هدف از دفن نمادین در حقیقت کاشت لله وا است که همیشه ریشه  داشته باشد و "نوج" بزند.

گفتنی است مراسم سومین روز درگذشت استاد حسین طیبی، سه شنبه از ساعت 14 تا 16 در مسجد شکوهی ساری، واقع در بلوار کشاورز برگزار می شود.

*صدای مازندران ازلله وا درمی‌آید

ناصر وحدتی از خوانندگان و پژوهشگران بنام گیلانی، در ارتباط با درگذشت استاد حسین طیبی، گفتگویی را با روزنامه فرهیختگان انجام داد که در پی می آید:

حتما شما حسین طیبی را می‌شناسید. اهمیت ساز ایشان را در چه می‌دانید؟

من «‌له لوا» را از سازهای ملی مردم مازندران می‌دانم. «له لوا» را در گیلان می‌گوییم «لـله» یا همان لی‌لبه. «له‌لوا» در واقع یک جوری ساز حزن‌انگیز مردم مازندران است. مردم هنوز در مراسم سوگواری از این ساز استفاده می‌کنند. این ساز صدای بم گرفته و بسیار اندوهگین‌بار است. الان هم اتفاقا پسر زنده‌یاد احمد محسن‌پور در گروه «شواش» این ساز را می‌زند. من حسین طیبی را از اسطوره‌های نواختن «له لوا» در مازندران می‌دانم.

 خاطراتی هم با ایشان دارید چون ایشان در رادیو هم کار کرده‌اند.

 سال‌های 80 تا 81 و 86 در ساری کنسرت داشتم. سال 81 طیبی آمدند و کار ما را دیدند. سال 86 هم به مناسبت افتتاح فرهنگ خانه مازندران من برنامه داشتم و ایشان در همه کنسرت‌ها بودند و من مرتب خنده را بر لب‌هایشان می‌دیدم.

 ساز ایشان در کشورهای دیگر هم شناخته شده بود؟

 من خودم که در سوئیس کنسرت داشتم ساز «له لوا» را برده بودم و نوازنده‌ها این ساز را هم در کنسرت استفاده کردند. این ساز شناخته شده است. اتفاقا ما در زوریخ یک سازفروشی پیدا کردیم که مسئول آن، ساز «له لوا» را از ما خرید و ما موقع برگشت دیگر «له لوا» نداشتیم.

 در اجرای کنسرت‌های داخلی چقدر از ساز «له لوا» استفاده می‌کنند؟

 «له لوا» ‌سازی با عکس موسیقی مازندران است، یعنی صدای مازندران از این ساز درمی‌آید. ربطی به جاهای دیگر ندارد. از اینکه من هم این ساز را به سوئیس بردم بیشتر خواستم در قطعاتم به حزن و اندوه برسم برای همین از ساز
«له لوا» استفاده کردم.

 آیا مردم یا مخاطبان از صدای این ساز خوش شان می‌آمد؟

 اگر خوش‌شان نمی‌آمد که ماندگار نمی‌شد. هر‌ سازی که ماندگار می‌شود دلیلش چفت و بست کردن با آداب و رسوم و موقعیت اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی هر اقلیمی است. مثل کمانچه‌های پشت باز لر ها. مردمان لر با آن زندگی می‌کنند. «له لوا» هم در مازندران خیلی معروف است.

 مردم شمال به‌خصوص مازندران مهارت خاصی در نواختن «لـه‌لوا» دارند. لـه‌لوا‌نوازی از چه زمانی در شمال بوده است و این ساز چقدر اهمیت دارد.

 به اعتقاد من بعد از به هم کوبیدن دو دست یا کوبیدن دو قطعه چوب به هم برای ایجاد ریتم، اولین ساز میان‌تهی بشر نی است که مازندرانی‌‌ها به آن «له لوا» می‌گویند. در کتاب‌های خودم هم به این نکته اشاره کرده‌ام که این ساز اولین و بهترین ساز رسمی بشریت در تمام دنیاست. الان در آمریکای لاتین هم می‌بینید صدای اندوه‌بار بم را از چوب‌های میان‌تهی درمی‌آورند. لـله‌های آنها خیلی کلفت و لبه‌هایشان قطور است به همین خاطر صدای بم بیشتری از آنها خارج می‌شود. اگر دقت کرده باشید تئو دنالتیس از نی‌های آمریکای لاتین در دهه شصت و هفتاد خیلی استفاده کرده است.

*یاد آن نوای آسمانی بخیر

کاوه کاردگر -نوازنده کمانچه و هنرمند موسیقی مازندرانی- نیز در دلنوشته ای که برای مازندنومه فرستاده، از استاد حسین طیبی می گوید:

و دگربار دست طبیعت گلی دیگر از بوستان هنر این بر و بوم را برچید و ما را در اندوهی عمیق فرو برد.

استاد حسینعلی طیبی نوازنده بزرگ لله وای مازندران دیده از جهان فروبست.

انگار هرسال اینگونه مقدر است که قلم در رثای بزرگی از اهالی فرهنگ و هنر این دیار بسراید و زاری بنگارد.

او را از دوران کودکی و با نوای سحرآمیز سازش شناختم. هرگاه به همراه پدر به منزلش می رفتیم، تاکید می کرد که این هنر را بیاموزید تا همچنان نغمات برقرار باشد و جاودانه بماند.....

هم او بود که با جادوی کتولی و امیری و کل حال و کرچال و غریبی حال مرا به وادی هنر و موسیقی فراخواند و این گونه موسیقی سراسر وجودم را در نوردید و من همچنان حیران روی ساقی، سرگشته ام.

او که راوی نغمات موسیقی مازندران به ویژه قطعات چوپانی بود، زندگی اش را سراسر معطوف به حفظ و اشاعه مقامات کرد که با زندگی مردم زادگاهش عجین بود.

یاد آخرین دیدارم با او افتادم. شهریورماه امسال بود. در بستر بیماری با رویی گشاده و پر مهر پذیرایمان شد. از گذشته و خاطراتش سخنها گفت و دمی ما را با نوای نی و لله وا میهمان کرد و از من قول گرفت دفعه بعد با سازم بیایم و خودش هم قول داد در فرصتی مناسب آنچه را که هرگز نگفت، به ما بگوید تا ثبت گردد که....

اکنون آنچه مانده است، حسرتی ست بر دل ما.

یاد آن نوای آسمانی بخیر که در کشاکش کوچ فریاد برآورد:

آی مسلمانون مه ره یار طالع نیه/مه ره یار وفادار طالع نیه

آن مهربان همسر که در همه دوران زندگی ایشان قدم به قدم عاشقانه با او همراه بود و می سرود:

اتا یار بیتمه اونور مله/منه دست بدیمه هفت بند لله/کمر ره هزنم هفت بند لله/ امه خونش بوره مله به مله

*مطلب مرتبط

او بر گردن همه هنرمندان حق استادی داشت

استاد «حسین طیبی» درگذشت

استاد حسین طیبی در بیمارستان