مازندنومه؛ سرویس سیاسی، لطف الله آجدانی، مورخ و پژوهشگر تاریخ و مدیر مرکز آموزش و پژوهش های توسعه و آینده نگری سازمان مدیریت و برنامه ریزی مازندران: جدای از انباشتی از هیاهوهای بسیار بر سر هیچ برخاسته از طبل تو خالی روحانی هراسان و حنای بی رنگ رویکردهای پوپولیستی دلواپسان برای تخریب دولت تدبیر و امید از آغاز تا فرجام دولت یازدهم؛ در آستانه برگزاری دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری در اردیبهشت ۹۶، شاهد افزایش و گسترش امواج آشکار و نهان روحانی هراسان و مخالفان افراطی دولت تدبیر و امید و استفاده آنان از ابزارها و روش های مختلف پوپولیستی برای عوام فریبی و تحریک احساسات و افکار عمومی در اشکال مختلف دروغ، توهین، تهمت و تهدید ضد دولت تدبیر و امید هستیم.

بی هیچ‌ تردیدی عملکرد رییس جمهور روحانی و دولت تدبیر و امید در پاره ای از موارد، خالی از بعضی از اشتباهات و نقاط ضعف و ناکامی های قابل نقد نیست. اما بزرگ نمایی ها و سیاه نمایی های مغرضانه برخاسته از طبل تو خالی و حنای بی رنگ دروغ و توهین و تهمت و تخریب به بهانه نقد، نه عالمانه است و نه منصفانه.

نمونه ای خوب از بد اندیشی ها و کژاندیشی های پنهان شده دلواپسان در پشت نقاب نقد با هدف تخریب دولت تدبیر و امید در میان مردم و افکار عمومی را می توان آشکارا در یادداشت منتشر شده  در یکی از رسانه های محلی با عنوان « بازخوانی وعده های یک رییس جمهور و کلیدی که پس از چهار سال قفل ها را باز نکرد»! باز یافت.

نویسنده محترم این یادداشت، به رغم پرگویی های از جنس تکرارهای ملالت بار،  بنای تمرکز خود را بر ناکارآمد جلوه دادن عملکرد روحانی و دولت تدبیر و امید بر شالوده تطبیق عملکرد رییس جمهور روحانی و دولت او با وعده های انتخاباتی روحانی در رقابت های انتخاباتی سال ۹۲ پی افکنده است.

وی در کوبیدن و به صدا در آوردن طبل خود ضد روحانی، بر آن است تا  چنین القا کند که روحانی با کلیدی به عرصه رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری در سال ۹۲ قدم نهاده است که « پس از چهار سال قفل ها را باز نکرده » است. البته نویسنده که اتفاقا یکی از مسوولان دولت پیش از تدبیر و امید در مازندران و جا مانده از امکان ادامه نشستن بر صندلی مدیریتی در دولت تدبیر و امید است، ناخرسندی خود را از رییس جمهور روحانی از آن رو که به زعم نویسنده «رییس جمهور کلید به دست نه، بلکه رییس جمهور داس به دستی است که اکثر مدیران ارشد و میانی دولت پیشین را از لبه تیغ گذرانده است»، پنهان نکرده است.

نویسنده محترم، اما دلواپس یادداشت «بازخوانی وعده های یک رییس جمهور و کلیدی که پس از چهار سال قفل ها را باز نکرد!»، با اشاره به وعده های انتخاباتی رییس جمهور روحانی در انتخاباتی که به پیروزی او و استقرار دولت تدبیر و امید با اراده و انتخاب اکثریت ملت ایران انجامیده است، می کوشد تا نشان دهد این وعده ها تحقق نیافته است.

  در تلقی نویسنده یادداشت، حل مشکل بیکاری و ضرورت اشتغال؛ مشکل رکود اقتصادی و ضرورت بهبود اقتصادی؛ مشکلات صاحبان صنایع و تلاش برای حل آن؛ ضرورت افزایش صادرات و کاهش واردات؛ ضرورت افزایش مبارزه با قاچاق کالا و ارز؛ و ضرورت مبارزه با فساد اداری؛ از جمله کلید واژه های وعده های انتخاباتی روحانی بود که به رغم گذشت چهار سال، تاکنون تحقق نیافته است.

کاش نویسنده برای بهانه قرار دادن نقد برای تخریب دولت تدبیر و امید ، حداقل برای آن که تظاهر به پای بندی خود به شیوه های علمی نقد کند، برای اثبات ادعاهای خود، به استدلال ورزی روی می آورد تا هم شرافت و منزلت نقد علمی را حرمت نگاه دارد و هم خود را از شائبه در غلتیدن به انتقام جویی های ناشی از شکست سیاسی  رقبای انتخاباتی رییس جمهور روحانی در سال ۹۲ و  هراس از تکرار آن شکست در اردیبهشت سال ۹۶ دور.

نویسنده یادداشت فراموش کرده است که همیشه ساختن دشوارتر از خراب کردن است. روحانی در سال ۹۲ در شرایطی دولت را تحویل گرفت که وارث کارنامه هشت ساله  سرشار از بی عدالتی ها و لبریز از بی مهری های دولت مدعی عدالت و مهرورزی در کشور و جامعه بود. کارنامه و میراثی انباشته از ۷۰۰ هزار میلیارد تومان بدهی و صدها میلیارد تومان تعهدات پیش خور شده و هزاران پروژه نیمه تمام و هزاران کارخانه و شرکت های صنعتی و بازرگانی نیمه تعطیل و رو به مرگ برجای مانده از سیاست ها و برنامه های غلط و قفل های ناامید کننده دولت پیشین و متبوع و مطلوب نویسنده محترم!  

بسیاری از ملت ایران و مردمی که نویسنده آن یادداشت به قضاوت فراخوانده است، بر خلاف خودش که دچار فراموشی شده است، فراموش نکرده اند رییس جمهور روحانی و دولت تدبیر و امید میراث دار انباشتی از  بی کفایتی ها و بی عدالتی ها و بی مهری های دولت مدعی عدالت و مهرورزی از فساد مالی میلیاردی در وزارت علوم تا اختلاس در بیمه، اختلاس سه هزار میلیارد تومانی مه آفرید، پرونده مالی بابک زنجانی، اختلاس در تامین اجتماعی، اختلاس پدیده شاندیز مشهد، فساد مالی در فروش فرودگاه قشم ، ماجرای بورسیه ها، سو مدیریت در پروژه های راه آهن ایران و ترکمنستان و راه آهن اترک، سرنوشت مبهم دکل نفتی و پرونده های قضایی آقایان بقایی و رحیمی و بازداشت جمعی از مدیران آقای احمدی نژاد است.

اما به رغم حجم گسترده و عمیق خرابی ها و قفل های برجای مانده از بی تدبیری های هشت ساله دولت احمدی نژاد، و با وجود مخالفت ها و کارشکنی های گسترده آشکار و نهان مخالفان افراطی روحانی و دولت تدبیر و امید، کشور و جامعه ایران در بازخوانی وعده های روحانی در سال ۹۲،  با گذاشت زمان اندک چهار ساله دولت یازدهم ، شاهد امید بخش بودن کلید تدبیر و  دستاوردهای درخشان دولت یازدهم در راستای تلاش برای تحقق بسیاری از وعده های روحانی به مردم ایران است.

برای آگاهی نویسنده یادداشت و همه دلواپسان دچار نسیان شده، برخی از دستاوردهای 4 ساله دولت یازدهم به این شرح لیست می شود:

-اجرای طرح جامع و فراگیر بیمه سلامت همه ایرانیان

-کاهش تنش های بین المللی در سایه برجام و لغو بسیاری از تحریم های خارجی علیه ایران به ویژه در زمینه پتروشیمی و حمل و نقل و صادرات و واردات

-بسته شدن پرونده پی. ام. دی ایران با زبان و گفتمان منطق

-دیپلماسی صلح آمیز مبتنی بر اقتدار دولت و عزت ملت در راستای کاهش خطر جنگ علیه جمهوری اسلامی ایران در چارچوب منویات مقام معظم رهبری و مصالح نظام و منافع ملی

-کاهش نرخ رشد تورم بالای ۴۰ درصد به کمتر از ۱۰ درصد

-بهبود نرخ رشد اقتصادی کشور از منفی ۶ درصد به مثبت ۴ درصد

-کاهش نرخ رشد بیکاری بیش از ۱۲ درصد به کمتر از ۱۱ درصد 

-کاهش نرخ سود بانکی تا ۳۰ درصد به حداکثر تا ۱۷ درصد

-کاهش شاخص فلاکت از حدود ۵۱ درصد به کمتر از ۲۲ درصد

این ها تنها نمونه و بخشی از دستاوردهای رییس جمهور روحانی و دولت یازدهم است که راه را برای گشودن بسیاری از قفل های به ارث رسیده از دولت های نهم و دهم هموار و با کاشتن بذر امید در کشور و جامعه، از تکرار پیروزی روحانی  در انتخابات اردیبهشت ۹۶ و تداوم دولت تدبیر و امید با اراده و انتخاب مردم خبر می دهد.

خوب است نویسنده یادداشت و هم اندیشان وی که بر سیاق عادت بر یکه تازی در مسابقه های یک نفره در تریبون های یک طرفه بر طبل تو خالی خود در مخالفت با اصلاحات و اعتدال و  رییس جمهور روحانی و دولت تدبیر و امید می کوبند، یک بار نیز قهرمانی و ادعاهای خود را در پشت میز و تریبون های دو طرفه تناظر اندیشه ها بیازمایند تا با داوری اهل خرد و انصاف، دانسته آید پای استدلال چه کسانی می لنگد و زبان پر ادعای چه کسانی به لکنت خواهد افتاد.