با اندكى مطالعه و ديدار گوشه هايى از اقليم رنگارنگى كه در ايران وجود دارد، درمى يابيم كه شاعران درست گفته اند كه آب در كوزه و ما تشنه لبان مى گرديم يا آن چه خود داشت ز بيگانه تمنا مى كرد.
در ميان خيلى از ايرانى ها بويژه آنها كه امكانات مالى خوبى دارند، باب شده كه براى گذراندن سه چهار روز تعطيل تنها به كشورهاى دور و اطراف مانند دوبى و تركيه بروند. اما كسانى كه امكانات مالى چندانى ندارند و در عوض ظرفيت لازم براى لذت بردن از طبيعت را دارند، براى گذراندن روزهاى تعطيل به مناطق گوناگون ايران سفر مى كنند كه از تنوع كافى اقليم و طبيعت برخوردار است. اين قبيل جاها كه مسير يوش به نور يكى از آنها به شمار مى رود، چندان هم دور نيست.
دنيايى به نام البرز مركزى
مسير يوش بلده به نور كه از جاده چالوس آغاز مى شود، شما را به دنيايى متفاوت مى برد؛ جاده اى كوهستانى و آسفالت كه خط ممتد وسط هم دارد، اما رفت و آمد خودروها در آن خيلى كم است. در ايران كه جاده كافى به نسبت خوروها وجود ندراد، چنين مسيرى آن هم در مناطق البرز كه آب و هوايش همواره تهران ها را به خود فرامى خواند، شگفت آور است. در گذر از اين مسير هر جا را كه نگاه كنيد، تپه، دره و درخت مى بينيد و روستاهايى با بام هاى شيروانى، با زمينه رنگ سبز، كمال رنگ را به شما مى نماياند. اگر از ميدان آزادى تهران سفر خود را آغاز و استراحتى هم كرده باشيد، پس از چهار ساعت به گردنه لاوش مى رسيد كه باد شديدش ماشين ها را تكان مى دهد و بوته هاى علف را مى لرزاند. مى گويند با ۳۵۰۰ متر ارتفاع، بلندترين گردنه ايران است كه دسترسى جاده اى دارد. برخى كوهنوردان از اين جا به قله سياه سنگ و قله وروشت صعود مى كنند. طبيعت در اين مكان به اندازه اى مطلق است كه صداى ابديت در گوش آدم طنين انداز مى شود. در ادامه سفر به سمت يوش و بلده، جاده كوهستانى سرازير و كم كم با رودخانه هم سطح مى شود. از آن جا به بعد، بار ديگر رو به ارتفاع مى رويد تا به يوش مى رسيد كه شهرتش را از نيما دارد.
ديدار با نيما
از جاده انشعابى يوش بلده تا خانه نيما ۵۴ كيلومتر راه است. خانه نيما در پيچ و خم كوچه اى خاكى قرار دارد. خانه را بازسازى كرده اند و مقبره نيما هم در وسط حياط زير سنگ مرمر ساده اى كه نام و تاريخ تولد و مرگ او بر آن نوشته شده است.
نيما در سال ۱۳۳۸ فوت كرده و در شهر رى دفن مى شود، اما بعدها او را به همين خانه كه خانه پدرى اش بوده مى آورند؛ عكس هاى نيما كه اغلب او را در طبيعت و در حال شكار نشان مى دهد به ديوارهاى گرداگرد حياط آويخته و آفتاب و باد و باران، رنگ بر آنها باقى نگذاشته است. هنوز كف خيلى از اتاق هاى كوچك و بزرگش در گرداگرد حياط، تل خاك انباشته است. عكس هاى قديمى نشان مى دهد كه اين خانه در آستانه تخريب كامل بوده اما براى بازسازى آن كارهايى انجام شده و هنوز هم خيلى كار دارد. در اين خانه تنها خاطره هاى نيما، منجمد در قاب هاى رنگ و رو رفته حضور دارند.

بعد از چند كيلومتر از يوش، بلده را مى بينيد كه تنها شهر منطقه است و با گردشى به سمت چپ سراشيبى راه شما را به گردنه سياه سنگ يعنى فصل مشترك سلسله البرز مركزى مى رساند و از آنجا به جنگل و دريا رهنمون مى شود. گردنه سياه سنگ با ۲ هزار و ۸۰۰ متر ارتفاع به خط الرأس نور متصل است و شباهتى به گردنه ژالانه در اورامان حدفاصل مريوان و پاوه دارد.

در فاصله اى بسيار كم از بلندترين نقطه اين منطقه، جنگل سبز در آن پائين پيش چشمتان گسترده شده و دريا خود را پشت مه پنهان كرده است. اقليم و پوشش گياهى كاملاً متفاوت است. در دل شيب، جاهايى نسبتاً هموار، وسيع و سرسبز با كلبه هايى در آن به چشم مى خورد كه مقر چوپان ها و گله در تابستان است. چوپان ها گله را در مرتع رها مى كنند و خودشان هم در كلبه ها مى خوابند. اگر هنگام شب رفتيد، فرصت خوبى است تا شب كوهستان را تجربه كنيد و صبحگاه با صداى سگ ها بيدار شويد و ببينيد كه مه از پائين رو به بالا مى آيد و در تپه هاى اطراف كه پر است از درختچه هاى زرشك سياه و زالزالك و آلوچه كوهى قدم بزنيد و صداى زنگوله بز جلودار گله را از دور بشنويد.

جنگل آب پرى بر سر راه نور قرار دارد و به شهر پيوسته است. اين بخش از جاده را به همين دليل جاده آب پرى هم مى گويند و آبشارى به همين نام هم در خود دارد. سنگ هاى ريخته شده از كوه بر جاده در چند نقطه، نشان از رانش زمين دارد. يك نكته جالب درباره جاده يوش بلده به نور، كم بودن تعداد ماشين هايى است كه از آنجا رفت و آمد مى كنند. بويژه در مسيرهاى مرتفع آن هر نيم ساعت يك بار ممكن است صداى موتور ماشينى شما را از طبيعت خالص به دنياى آهن و فلزهاى متحرك ببرد. اما چندان نمى پايد؛ همين كه ماشين از پيچ بگذرد بار ديگر خود را در آغوش طبيعت كوهستان مى يابيد كه پر است از توان و تعادل و زيبايى. هر چه به شهر نور نزديك تر مى شويد، خلوص طبيعت كم تر و تعداد ماشين هايى كه در جاده رفت و آمد مى كنند و آدم هايى كه براى گردش آمده اند بيشتر مى شود، تمشك هاى كنار جاده آخرين گياهان اين جنگل هستند كه در مسير سفر مى بينيد و بزودى به شهر نور وارد مى شويد.

مرداب نور
در دل پارك جنگلى نور، راهى كم عرض شما را به مرداب نور مى رساند. وسعت مرداب ساكت و آرام تا اندازه اى است كه اگر بخواهيد دور آن را قدم بزنيد، بيش از يك و نيم ساعت طول خواهد كشيد. گاه از جلوى پايتان قورباغه اى كه براى آفتاب گرفتن از آب بيرون آمده مى پرد و خود را باز به آب مى افكند. مارهاى آبى سرشان از آب بيرون است و تنه درازشان را تاب مى دهند و شنا مى كنند؛ تنها حركتى كه بر آب ايجاد مى شود، همين موج هاى گرد كوچكى هستند كه مارها شناكنان به وجود مى آورند. جنبش ديگرى در آب و جنگل و علف ها و درختان دور مرداب به چشم نمى خورد. از اين جا به بعد شهر است و مسافران شهرها مى دانند كه براى رفتن از نور به نوشهر و تنكابن و رامسر چه بايد كرد و چگونه مى توان به تهران بازگشت، چند روز لازم است تا اين حس طربناك ازيادتان برود و بازگشت به زندگى ماشينى بار ديگر مرزهايتان با طبيعت را كه در اين دو سه روز برداشته شده بود، برقرار كند.(iran-newspaper)