به ياد بهجت الزمان اسفندیاری
دل نوشته اي از:محمد عظیمی،پژوهشگر ومديرانجمن دوستداران میراث فرهنگی هوتو.
هوالحی
تو نمی دانی غریوِ یک عظمت وقتی که در شکنجه ی یک شکست نمی نالد چه کوهی ست! تو نمی دانی مٌردن وقتی که انسان مرگ را شکست داده است چه زنده گی ست!
بهجت الزمان اسفندیاری آخرین فرزند ابراهیم خان اعظام السلطنه و خواهر نیما یوشیج، پدر شعر نوین ایران، در گوشه ی تنهایی و عزلت درگذشت.
زنی که مردانه پای در رکاب زندگی گذاشت و در برابر مصائب روزگار، سر خم نکرد. او در اوان زندگی از طریق برادرش نیما با عارف قزوینی و میرزاده عشقی آشنا شد و در جوانی با دکتر تقی ارانی از رهبران موسوم به پنجاه و سه نفر ارتباط داشت.
حاصل ازدواج او با دکتر جلال افشار، فرزندی به نام طغرل بود که از منتقدین سینما در دهه سی می باشد. طغرل که دانشجوی رشته حقوق بود، در دریای بابلسر غرق شد.
بهجت الزمان در سال های اخیر به علت تنهایی، به آسایشگاه سالمندان کهریزک سپرده شد و او غریبانه در میان جمع همسالانش، روزگارش را گذراند.
ساخت فیلم مستندی از زندگی او با عنوان – باد و فانوس – و حضور در مراسم چهل و پنجمین سال خاموشی نیما در شهرستان نور، فرصتی بود تا او ضمن بیان خاطرات خود، آرزوی دیدار با همولایتی هایش را برآورده سازد.
بهجت الزمان اسفندیاری در اثر کهولت سن و بروز بیماری در هشتم خرداد ماه درگذشت. آیین خاکسپاری او در خانه پدری اش واقع در روستای یوش برگزار می شود. روانش شاد باد.
ستاد بزرگداشت مراسم (انجمن دوستداران میراث فرهنگی هوتو)
(hotongo@yahoo.com)
گزارش کنگره زبان‌شناسی اوراسیا 
نخستین نمایش فیلم مستند کارگردان مازندرانی در سینما حقیقت؛ 
دربارۀ استاد «فردوس مجیبی» 
نویسنده و پژوهشگر فرهنگ عامه مطرح کرد: 
