مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، حلیمه خادمی:21 اردیبهشت ماه 99 نخستین سالگرد درگذشت مرحوم «خانعلی احمدی» است که با اهدا 8 عضو، شمع 8 زندگی را روشن نگه داشت.

یک سال پس از این اتفاق، به روستای «اتو» در سوادکوه می روم تا با خانواده مرحوم احمدی گفتگو کنم.

قرار ما آرامگاه روستاست و وقتی می رسم، سعید -فرزند ارشد آن مرحوم- در حال شست‌وشوی مزار پدر است.

«ابراهیم طالبی» برادر همسر مرحوم احمدی با یاد آوری روز حادثه می گوید: «ساعت 1 بعد ظهر، خبر سقوط خانعلی را از نردبان منزل به من اطلاع دادند. زمانی که به بیمارستان رسیدم پزشکان در حال اسکن مغزی بودند. بعد از اسکن و عمل  چند ساعته تیم پزشکی، مرگ مغزی مرحوم را اعلام کردند. پزشکان برای بازگرداندن خانعلی  به زندگی تمام تلاش خود را کرده بودند، اما او به زندگی برنگشت.»

«فاطمه طالبی» همسر مرحوم ادامه داد: «همسرم در منزل همیشه عنوان می کرد که دوست دارد یکی از کلیه‌های خود را به دایی خود اهدا کند تا درد و رنج دیالیز  او تمام شود.»

ماه رمضان سال 98 بود که مرحوم احمدی هنگام جابه‌جایی  اثاثیه منزل استیجاری خود، از نردبان سقوط کرد و پس از ناامیدی پزشکان، او را به بیمارستانی در تهران منتقل کردند.کمیسیون پزشکی آن بیمارستان هم مرگ مغزی را تایید کرد.

همسر مرحوم احمدی می‌گوید: «بنا به نظر پزشکان، اعضای بدن همسرم قابل اهدا بود که با توجه به خیرخواهی همیشگی خانعلی و این که بتوانیم پس از فوتش، اثری ماندگار از او باقی بگذاریم، تصمیم به اهدای اعضای بدنش گرفتیم. بنابراین قلب، کلیه و سایر اعضا، به تشخیص پزشکان و با عمل جداسازی، به صورت رایگان به بیمارانی که در صف انتظار پیوند بودند، اهدا شد.»

مرحوم احمدی 3 فرزند دارد و سعید که کنار ماست، با گذشت یک‌سال از فوت پدر،  هنوز مرگش را باور ندارد. می گوید: «پشت شيشه اتاق مراقبت‌هاي ويژه، آخرین نگاهم را بدرقه پدر کردم. پدرم هنوز نفس مي‌كشید و نمي‌توانستم بپذيرم كه اوهيچ وقت چشمانش را به‌ روی صورت منتظر ما باز نخواهد كرد. در آن شرایط ذره ذره پاره تنش را اهدا كردیم تا چند انسان دیگر، پس از تحمل سال‌ها سختي بار ديگر لبخند بر صورت خسته‌‌شان نقش ببندد. حالا كه خوب فكر مي‌كنم مي‌بينم رضايت  از جانب پدرم  بود نه ما .»

به علت رعایت دستورالعمل های بهداشتی امسال برای مرحوم احمدی مراسم سالگرد نگرفتند، اما این خانواده به جای مراسم سالگشت، بخشی از هزینه های خرید دستگاه اکسیژن‌ساز بیمارستان شهدای زیراب را تامین، همچنین به بیمارستان ویژه بیماران کرونا در بابل هم کمک و یک دستگاه آب سردکن نیز برای بهداری بابلسر -محل کار مرحوم احمدی- خریداری کردند.

*تمرینی برای فداکاری

درحال حاضر پيوند عضو يكي ازمهم‌ترين روش‌هاي پزشكي است كه براي بيماران لاعلاج و درمان‌ناپذير به‌كار برده مي‌شود؛ بيماراني كه به‌دليل ابتلا به بيماري‌هايي نظير نارسايي كليه، نارسايي كبد يا نياز به پيوند قلب و ريه، راه درماني جز پيوند اعضاي سالم ديگري به جاي عضو ناسالم خود ندارند.

«حسین محسنی» 42 سال دارد، بیش از 4 سال درگیر نارسایی کلیه بوده و 11 ماه دیالیز انجام می داده است.

او می‌گوید: «تا وقتی درگیر بیماری نباشی نمی توانی آن شرایط وحشتناک را درک کنید. بیماران دیالیزی یک روز در میان به مدت 4 ساعت دیالیز می شوند. دیالیز عوارض خود را دارد و از یادآوری آن روزها رنج می کشم.»

محسنی ادامه داد: «یکی از دوستان نزدیکم زمانی که مطلع شد من در چه شرایط سختی قرارگرفته ام، با اهدای کلیه‌اش، به من زندگی و امید دوباره هدیه کرد. اگر  فردی قسمتی از مال و ثروت خود را ببخشد، دوباره می تواند به دستش بیاورد، ولی اهدای عضو، سرمایه ای بازگشت‌ناپذیر است.»

اهداي عضو بخششی هميشه ماندگار است و تمريني زيبا براي فداکاری و انسانیت.

به دلیل اهمیت موضوع هم در تقويم رسمي كشورمان 31 ارديبهشت همزمان با سالروز صدور فتواي امام خميني(ره) در ارتباط با جايز بودن پيوند اعضا، «روز اهداي عضو، اهداي زندگي» نام‌گذاري شده است.