مازندنومه، داود لطیفی، فعال فرهنگی: کنسرت یا کانسرت (concert) واژه ای انگلیسی به معنای اجرای زنده (بیشتر موسیقی) در برابر شماری از تماشاگران است. کنسرت می‌تواند توسط یک فرد یا یک گروه نوازندگان و خواننده یاخوانندگان اجرا شود.

تا چند سال پس از انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ هنوز تعریف رسمی از منظر حاکمیتی برای موسیقی ارائه نشده بود. برخی موسیقی را حرام وبرخی دیگر آن را مباح می دانستند. این در حالی بود که در هنگامه پیروزی انقلاب و وحتی پس از آن موسیقی وسرود های انقلابی نقش مهمی در ایجاد شور و نشاط انقلابی ایفا کرده و بخش مهمی از برنامه های  صدا و سیما نیزبا موسیقی همراه بودند.

کم کم در برنامه فرهنگی سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی  در ایام دهه فجر جشنواره موسیقی تحت عنوان جشنواره سرود وآهنگ های انقلابی با محوریت جنگ و دفاع مقدس با حضور گروههای موسیقی ملی و قومیت ها در تهران و شهرستانها گنجانده شد.

همزمان با پایان جنگ و قوام گرفتن وزارتخانه ها آئینامه های مربوط به اجرای زنده موسیقی یا همان کنسرت توسط وزارت فرهنگ و ارشاد نگارش و جهت اجرا ابلاغ شد.

برخی هنرمندان و گروههای موسیقی که پیشتر در تولید آهنگ های انقلابی و جشنواره های ذیربط مشارکت داشتند، آثاری جدید با مضامین عشق و عرفان و کار وتلاش و....تولید و با گرفتن مجوز، کنسرت هایی را در تهران و شهرستانها به روی صحنه بردند.

در سال های پایانی دهه ۶۰ گروههای موسیقی چکاوک و نجمای ساری با حضور هنرمندانی همچون محمدعلی طاهری، حسین طیبی، برادران کبیری و اسماعیل عبدی کنسرت های را در سالن های سینما آزادی و استقلال بابل به روی صحنه بردند. (در آن سالها بابل فاقد گروه مستقل موسیقی بود.)

با آغاز دهه ۷۰ اقبال هنرمندان و علاقه‌مندان به موسیقی به اجرای کنسرت ها ادامه یافت. در سال ۷۱با همیاری گروه های تازه تاسیس نغمه ساز و آوا و حمایت اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی بابل گروه کامکارها به مدت سه شب در سالن دانشکده فنی بابل به اجرای برنامه پرداختند.

سپس گروه درویش تهران به خوانندگی مهدی فلاح بابلی و در ادامه گروه آوا به مدیریت صمداسماعیلی در سالن های هلال احمر، سینما استقلال و خانه پیشاهنگی به روی صحنه رفتند.

به عبارت دیگر در دهه ۷۰حدود ۵۰کنسرت موسیقی در بابل اجرا شد. در آغاز دهه ۸۰ گروه تنبورنوازان شمس با مدیریت استاد کیخسرو پورناظری، نوازندگی سهراب وطهمورث و...به مدت سه شب تازه ترین آثار خود را در سالن دانشگاه نوشیروانی اجرا کردند.

گروه آوا هم در سالن پیشاهنگی سابق یعنی کانون امام خمینی بابل به مدت چهار شب آثار جدید خود را اجرا کرد.

در ادامه زنده یاد استاد محمد نوری در سالن دانشگاه نوشیروانی نیز به مدت سه شب جلوه های دیگری از موسیقی پاپ ایرانی را به هنردوستان بابلی ارائه کرد.

در ادامه متاسفانه به دلیل رقابت های سیاسی از اجرای کنسرت گروه سالک تهران به خوانندگی شاپور رحیمی در دانشگاه نوشیروانی ممانعت به عمل آمد، اما این به معنی تعطیلی کنسرت در بابل نبود، کما اینکه یک سال بعد گروه موسیقی محلی بابلکنار و در سال ۸۷گروه آوا در مجتمع فرهنگی سینمایی کنسرت های خود را اجرا کردند.

در پنج سال اول دهه ۸۰ همزمان با اجرای کنسرت های موسیقی که برشمردم، دهها کنسرت آموزشی توسط آموزشگاههای موسیقی شهرستان، در برنامه های بزرگداشت مشاهیری همچون حافظ و سعدی و مولانا وفردوسی، در کنار موسیقی ملی و مقامی خراسان، تربت جام، قشقایی و گدارها با نوازندگی و خوانندگی بزرگانی همچون هوشنگ ظریف، محمد اسماعیلی، ثابت، نورمحمد درپور و عطایی، نیز سه همایش موسیقی ایران و مازندران با حضور استادان برجسته موسیقی(ساسان فاطمی و مجید زاده)، چند برنامه موسیقی محلی مازندرانی توسط گروه های شواش(زنده یاد احمد محسن پور) و گروه جلال الدین (زنده یاد ابوالحسن خوشرو)اجرا شد.

در این مدت فقط از اجرای  کنسرت گروه سالک تهران به خوانندگی شاپور رحیمی جلو گیری کردند. البته در دوره دولت مهرورز اختیارات وزارت فرهنگ و ارشاد نیز به یک شورا تفویض و عملا این وزارت سلب اختیار و در نتیجه عملا اجرای کنسرت به ویژه در بابل با مشکل مواجه شد؛ اما در این سالها نیز موسیقی جایگاه خود را داشت.

کنسرت موسیقی محلی مازندرانی گروه آونگ هم که عصر آخرین  پنجشنبه فروردین امسال در بابل اجرا شد جای قدردانی دارد اما نکته مهم در این فقره  بهره برداری وحتی سواستفاده برخی افراد وجریانات بود.

مثلا یک مقام مسئول گفت با اجرای این کنسرت تابوی ۴۷ ساله اجرانشدن کنسرت موسیقی در بابل شکسته شد!

دیگری گفت  خارج شدن بابل از سه دهه محاق اجرای  کنسرت!

یا پیشتر یک خواننده مطرح موسیقی پاپ در سال ۹۴ گفته بود قرق اجرای موسیقی پاپ در بابل شکسته شد!

توصیه من به این افراد این است وقتی پیشینه وظرفیت فرهنگ و هنر بابل را نمی دانید، وقتی شهر و شهرستان بابل را نمی شناسید، چرا اظهار نظر بیجا و تاریخ سازی می کنید؟ آیا این نظرهای نسنجیده ای که ابراز می کنید، به تداوم فعالیت های هنری بویژه موسیقی کمکی می کند؟