انتخاب دکتر علی لاریجانی ریاست محترم مجلس شورای اسلامی بعنوان رییس فراکسیون اصولگرایان مجلس، اقدامی ناصواب و بدور از اصول سیاست ورزی بود. حتی اگر نظر اکثریت اصولگرایان مجلس بر ریاست آقای لاریجانی بود، جای تعجب است که چرا آقای لاریجانی خود را کاندیدا کرده و به نظر اکثریت اصولگرایان تن داده است.

تاکنون سابقه نداشته که ریاست مجلس شورای اسلامی، ریاست یک فراکسیون (آنهم اکثریت) را به عهده گیرد. اقتضای ریاست مجلس آنست که از هرگونه جانبداری حتی اگر اکثریت نمایندگان مجلس هم باشند، دوری گزیند تا شائبه طرفداری از اذهان زدوده شود. فرض کنید که فراکسیون اصولگرایان برای رای اعتماد و یا عدم اعتماد به وزیری، تصمیم‌گیری نماید. آیا در این حال می توان به موضع‌گیری‌ها و سخنان رییس مجلس در جلسه علنی پارلمان با نگاه بی‌طرفانه‌ای نگریست؟ اگر فراکسیون تصمیمی به رای اعتماد و یا عدم اعتماد به وزیر مربوطه داشته باشد، ریاست فراکسیون، موظف به رعایت کامل آن تصمیم است. در این صورت باید در جلسه علنی مجلس بگونه‌ای رفتار نماید تا تصمیم فراکسیون اجرا شود. آیا این وضعیت بنفع مجلس و ریاست آن است؟

از سوی دیگر ترکیب هیات رییسه مجلس نیز قابل تاسف است و از طیف‌های مختلف اصولگرایان استفاده نشده است. حداقل سه طیف از جناح اصولگرایان در انتخابات مجلس شورای اسلامی به رسمیت شناخته شده بود. حال چه شده است که برای اداره فراکسیون مربوطه پس از تشکیل مجلس، فقط از دوستان یک طیف اصولگرایان استفاده شده است؟ آیا این موضوع، بمعنای پایان همکاری اصولگرایان در حرکت سیاسی آنهاست و آیا این فرآیند، در همکاری اصولگرایان برای انتخابات ریاست جمهوری تاثیر منفی نخواهد گذاشت؟

آقای دکتر لاریجانی در جلسات متعددی که برای انتخاب اعضاء هیات رییسه مجلس فعلی تشکیل شده بود، بر استفاده از همه نیروها از استانهای مختلف تاکید می نمودند حال چرا این حساسیت را برای انتخابات هیات رییسه فراکسیون اصولگرایان بخرج ندادند. آیا استفاده از همه نیروها بمعنای آن است که یک فرد همزمان ریاست مجلس و فراکسیون اکثریت را بعهده گیرد.(alef)