یادمان نمی رود که غربی ها برای از میان براشتن مزاحمی به نام انقلاب اسلامی گروهک های خیانت پیشه و قدرت طلب را در همان اوایل انقلاب به جان مردم انداختند، نظامیان سلطنت طلب از بقایای ارتش رژیم شاه را وادار به کودتا نمودند، ترور شخصیت های مهم نظام را شروع کردند، اذیت ها و آزارهای مرزی در ترکمن صحرا، سیستان و بلوچستان، خلق عرب، و خلق آذربایجان، حزب دمکرات کردستان، کومله و ... و در نهایت جنگ را توسط صدام بر ما تحمیل کردند و بعد از اینکه در عملیات متعدد از رزمندگان غیور ایران شکست را پذیرا شدند پرچم صلح را بالا بردند. پس از جنگ ، صلح را هم می خواستند بر ملت ما تحمیل نمایند.

الآن هم به نظر می رسد صرفاْ برای حل مشکل خودشان می خواهند دکترین مذاکره را بر ملت ما تحمیل نمایند. هرچند منطق جمهوری اسلامی بر این قرار ندارد که در صورت وجود نکات مثبت در بسته های ارسالی برای مذاکره از آن امتناع نماید ولی باید خیلی مواظب بود تا حادثه صفین تکرار نگردد.

جمهوری اسلامی در مقابل عمرو بن العاص زیرک کشورهای غربی نباید از ابوموسی اشعری های کودن و دهن بین و کم بینش استفاده نماید.

 الآن شرایط به گونه ای است که گروهی به عنوان اهل دانش و سیاست و صد البته فهیم تر از دیگران!! برای تحمیل شرایط مذاکره بر جمهوری اسلامی تلاش می کنند.

لطفاً مواظب ابوموسی اشعری های زمان باشید. اخیراً آقایان زیباکلام و زارعی نظراتی را راجع به استفاده از حضور اوباما به عنوان یک فرصت برای حل مشکلات فی مابین ایران و آمریکا ابراز نمودند که با موافقت و مخالفت هایی مواجه شدند.

بدون اینکه به نحوه ورود به مسئله از سوی ایران کاری داشته باشیم می خواهیم به اصل موانع بر سر راه مداکره بین ایران و آمریکا نظری افکنده و مشخص نمائیم کدام یک از مسائل فی مابین قابل چانه زنی هستند و کدامیک باید به عنوان خط قرمز های نظام و مردم ما مطرح بوده و لذا حق معامله را به هیچ گروه مذاکره کننده در این مسائل نمی دهد.

اعتقاد دارم تا زمانی که این خطوط قرمز تعیین نشوند مذاکره کنندگان احتمالی محدودیت ها را بر اساس نظرات شخصی تعیین کرده و در مسیر مذاکره با مخاطراتی مواجه خواهند شد. اصل مسائل به صورت زیر خواهد بود:

 1- مطابق قانون اساسی مسئولیت اصلی در پذیرش نتایج مذاکره باید با مجلس شورای اسلامی و در نهایت با رهبری معظم انقلاب باشد و نباید به افراد دسته چندم نظام اختیار تام داده شود. تیم مذاکره کننده نباید به خاطر پیشرفت مذاکره عجله به خرج دهند و باید هرگونه تصمیم گیری را به انتقال موضوع به داخل کشور و اخذ نظر دولت، مجلس و رهبری معظم منوط نمایند.

 ۲-به هیچ عنوان نباید اجازه داده شود آمریکا از موضع استکباری وارد شده و موجبات تحقیر مذاکره کنندگان و طرف های ایرانی را فراهم نماید. لازم به ذکر است که رسم کشورهای غربی در مذاکرات انجام تبلیغات وسیع و گمراه کننده بر علیه مواضع و خواسته های طرف مقابل است و از ابتدا برای گرفتن امتیاز و حل مشکل خود وارد مذاکره می شوند و به سختی و با خسّت تمام در صورت اجبار با اکراه به طرف مقابل امتیازی را خواهند داد.

 ۳- منافع ملی ایران باید اصل قرار داده شود و باید به شدت مواظب بود تا در اثر مذاکره ضربه ای به این منافع وارد نشود. اعتبار و اقتدار ایران اسلامی نباید در این مذاکرات برای چیزهای کوچک فدا شود. آمریکایی ها باید خیلی زور بزنند تا ایران را حتی در مواردی که به نظر جزیی می رسند وادار به اتخاذ تصمیم همسو با منافع خود بکنند.

 ۴-از دادن امتیازهای بی مورد و خارج از چارچوب به شدت پرهیز شود. همانند مذاکراتی که در گذشته برای گروگانهای جاسوس آمریکایی انجام گرفت عمل نشود که بدون گرفتن هر گونه امتیازی اهرم قوی در اختیار خود را از دست دادیم و آمریکایی ها هم به هیچ قولی پایبند نبودند.

 این نکته هم خیلی باید مورد توجه قرار داشته باشد که به صرف قول و قرار آینده ی آنها اصلاً نباید اعتماد بشود و هر اقدامی باید پس از عمل به وعده های آنها، از سوی ما عمل شود. پیش قدم شدن در اقدام برای وعده های ایران آمریکا را دچار توهم خواهد نمود که برای رسیدن به نتیجه نیازی به عمل به وعده های خود ندارد و خیال می کنند که صرفاً دادن وعده های تو خالی برای فریب ایران کفایت خواهد کرد.

 ۵- مذاکره کنندگان به هیچ وجه نباید فکر کنند که صاحب اختیاراتی هستند که می توانند در خلاف جهت منافع ملی کشور تصمیم گیری نمایند و مبادا همانند مذاکراتی که در سابق برای بحث هسته ای با طرف های اروپایی در جریان بود از موضع ذلت با موضوع مذاکره برخورد شود. برخوردی که فقط با قول آینده و بدون عمل همراه بوده و فرصت ها و ابهت را از نظام و انقلاب ما گرفته بود. همه ضرب الاجل هایی که تعیین می شود اولا خالی از تهدید و زورگویی بر علیه ایران باشد و ثانیاً عمل ایران متعاقب عمل آمریکا قرار گیرد.

 6- اولویت های موضوعات بر اساس خواست طرف های آمریکایی تعیین نشود، بلکه بر اساس تشخیص مسئولان نظام ابتدا باید با مسائلی وارد مذاکره شد که مطالبات طویل المدت ایران را حل و فصل نماید و در انتهای مذاکرات باید به سمت موضوعاتی نظیر یافته های هسته ای هدایت شود. البته قطعاً آمریکا مسئول بسیاری از ترورهایی است که بر علیه مسئولان نظام صورت گرفته و باید در مورد سازماندهی نیروهای نظامی برای انجام کودتا و حمله مستقیم به خاک جمهوری اسلامی در جریان طبس و همکاری های ناجوانمردانه اش با رژیم بعثی عراق و بسیاری از موارد دیگر جوابگو بوده و خسارت های هنگفتی که بر ایران تحمیل کرده را جبران نماید.

 هر چند خون جوانان و اندیشمندان بزرگ ایرانی به هیچ وجه با پرداخت خسارت قابل جبران نیست، ولی اصل گرفتن غرامت نباید مورد غفلت قرار بگیرد. چرا که خود این مسئله اثبات کننده مسئولیت آمریکا در جنایاتی است که در داخل کشور ما اتفاق افتاده است.

 7- قبل از شروع بحث مذاکره ابتدا باید لیستی از اختلافات را برای مذاکره آماده نموده و با صلاحدید اولیه مجلس به عنوان نمایندگان مردم ابعاد آن را روشن نموده و سطح توقع از نتایج مذاکره را مشخص نمود و بر اساس این مواضع مشخص چانه زنی نمود. در این چانه زنی ها باید طوری عمل نمود که طرف آمریکایی تسلیم منافع ما باشد نه اینکه به فکر امتیاز گرفتن از تیم مذاکره کننده باشد. اصل تحریم ها و خساراتی که از این طریق به ایران وارد شده است نیز نباید مورد غفلت واقع شود.

 8- متاسفانه از همین حالا تعدادی از عناصر به گونه ای مسائل مذاکره را مطرح می کنند که انگار آمریکا هیچ مسئله ای ندارد و این ایران است که بدهکار است و نباید در برابر حق هسته ای خود مقاومت نشان بدهد و فقط برای اینکه قانع بشود که برای مسئله هسته ای نباید مقاومت کند باید وادار به مذاکره شود. بسیاری از اصحاب رسانه و تحلیلگران سیاسی که تحت تاثیر قدرت آمریکا قرار دارند و بعضاً از این مسیر ارتزاق می نمایند، از همین اکنون در فکر فضا سازی روانی بر علیه ما هستند و قطعاً تیم مذاکره کننده ما باید تیم استخوانداری باشد تا در برابر این فضای تخریبی که درست خواهد شد بتواند مقاومت کافی را داشته باشد.

تعدادی از عناصر و گروههای داخلی برای ذهنیت سازی داخلی بسیج شده اند و از همین حالا در ذهن مردم این اقتدار هسته ای را به عنوان نقطه ضعف تبلیغ می کنند و آن تسلیم طلبی و تعلیق را ناشی از دانایی و فکر دولت گذشته تحلیل می نمایند که این قطعاً یک بی انصافی است و در این موقعیت یک سیاست آب به آسیاب دشمن ریختن تلقی خواهد شد. شاید این تحلیل چندان دور از ذهن نباشد که تعدادی از گروهها و عوامل داخلی آمریکا به شدت فعال هستند تا با ایجاد جو دو دستگی و تشنج در داخل از اقتدار تیم مذاکره کننده بکاهند و آنها را وادار به دادن امتیاز بنمایند.

9- از آنجا که منافع ملی ما در این مذاکره باید ملحوظ شود و جهت مقابله با تحرکات منفی سرسپردگان داخلی و جاسوس های رسانه ای استکبار، باید هر مصاحبه یا دست نوشته ای که موجب تزریق ضعف و سستی در تیم مذاکره کننده می شود را به دقت مورد بررسی قرار داد و عوامل آن را بر اساس موقعیتی که دارند به دقت و با شدت مورد نهی و برخوردهای بازدارنده قرار داد. تیم مذاکره کننده باید از یک پشتیبانی وسیع و جدی رسانه ای در این مذاکره برخوردار باشد و تمام مردم و مسئولان باید یک دست به فکر تامین منافع و حفظ اقتدار نظام باشند. قطعاً چهره بسیاری از وابستگان فکری و عملی استکبار در جریان این مذاکرات رو خواهد شد. (ali.ranjbar@gmail.com)