يكي از دو ويژگي بزرگ انقلاب اسلامي در پيروزي بر نظام پهلوي وحدت كلمه در كنار رهبري پيامبرگونه امام خميني (س) بود. در پرتو اين وحدت كلمه همه اقشار ملت اعم از شيعه و سني، مسيحي و زرتشتي و يهودي، ترك و كرد و فارس، بلوچ، مازني و گيلك، مذهبي و لائيك و به فرموده امام (س) همه و همه كنار هم قرار گرفتند و انقلاب اسلامي به پيروزي رسيد. وقتي قطار انقلاب به حركت در آمد برخي گروهها و جريانات و افراد كه نتوانستند با ايده ها و آرمانهاي اكثريت مردم همراه شوند از قطار انقلاب پياده و به راه خويش رفتند و اما ملت به راه خويش ادامه داد.

مردم با افتخار سالهاي دفاع مقدس و دوران سازندگي و اصلاحات را پشت سر گذاشتند و در اين مسير انتخابات پشت انتخابات برگزار و منتخبين مردم در مجلس خبرگان رهبري، مجلس شوراي اسلامي، رياست جمهوري و شوراهاي اسلامي شهر و روستا بخشي از اداره كشور را به عهده گرفتند.

هر چند كه داراي سلايق گوناگون سياسي و حتي اعتقادي بودند. كانديداها و طرفداران آنان اهداف و برنامه هاي خويش را تبليغ و اين مردم بودند كه انتخاب مي كردند نه توهيني در كار بود و نه تخريب، كانديداها و رقبايشان همچون اعضاي يك خانواده با ديدگاه ها و سليقه هاي متفاوت، نه كسي ضد انقلاب خوانده مي شد و نه خارج از دين، نه خبري از يزيد و شمر بود و نه صحراي كربلا، نه مديران گذشته متهم به بي كفايتي مي شدند و نه مديران جديد فرشته نجات.

هر چه بود رقابت بود، رقابتي سالم براي تحقق آرمانهاي انقلاب، اما از فرداي انتخابات سال 84 ورق برگشت جناح پيروز خود را انقلابي خواند و گذشتگان را منحرف، رانت خوار، شكم پرست، جاسوس، مزدور و... هزاران مدير و كارشناس با تجربه خانه نشين و گوشه نشين شدند و حتي كارمنداني كه با جناح پيروز همفكر نبودند به شيوه هاي گوناگون وادار به سكوت شدند.

 حال در آستانه انتخابات دهم در حالي كه چهار نامزد كه همگي از فرزندان انقلاب و تربيت شده مكتب انقلاب هستند در صحنه حضور دارند انتظار اين است در فضاي خرد و انديشه هر نامزد ديدگاههاي خويش را مطرح و مردم را به داوري فرا خوانند و مردم نيز هم سخن ها را بشنوند و بهترين آنرا برگزينند كه اين از دستورات پيامبر (ص) است.
آيا فضا اينگونه است؟ نگاه به رفتار ان

تخاباتي سران و سخنرانان كانديداي اصولگرايان خلاف اين انتظار است. مبلغين اين كانديدا بدون توجه به آموزه هاي ديني و اخلاقي مخالفان خويش را ضد انقلاب، بي دين، جاسوس، مزدور، خارج از دين، همراه با بيگانگان، لاابالي، مرفهين بي درد و دهها صفت ديگر متهم مي كنند و هيچ ابايي هم از اين اتهام زني ندارند.

مگر قرار است چه اتفاقي بيفتد؟ مگر نه اينكه همه كانديداها از درون خيمه انقلاب صرفا به قصد خدمت به كشور پا به عرصه گذاشته اند و مردم نيز براي دفاع از انقلاب كه از وصاياي اكيد امام (س) مي باشد در ستادهاي كانديداها حاضر تا انتخاباتي پر شور برگزار نمايند.

پس اين همه اتهام زني براي چيست؟ سوء استفاده از دين تا به كي؟ وحدت ملي و منافع ملي چيست و كجاست؟ آيا به فكر فردا هستند؟ چرا به داوري مردم اعتقادي ندارند؟ اگر مردم را عاقل و فهيم مي دانند چرا اجازه نمي دهند تا مردم انتخاب كنند؟ چرا به شعور مردم احترام نمي گذارند؟ تفرقه در صفوف مردم خدمت به دشمنان است بپرهيزيد؟