سرانجام دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران برگزار شد و اقشار مختلف مردم با حضور کم نظیر خود ثابت کردند که برای سرنوشت خود اهمیت قائل هستند و تحولات کشور را زیرنظر داشته و در زمانها و مکانهای مختلف از جمله در هنگامه برگزاری انتخابات آرای خود را برای تثبیت نظام اعلام می کنند.

 در روزها و شبهایی که گذشت، مردم هر آنچه در دل داشته اند به ظهور و ثبوت رساندند و در ادامه ابراز احساسات خودشان به پای صندوق های رای رفتند و امروز نتیجه حضور و اعلام رای مردم انتخاب دکتر محمود احمدی نژاد به عنوان دهمین رئیس جمهوری اسلامی ایران به دست آمده است.

بی تردید میدان رقابتی که ما به آن اشاره داریم تنها یک پیروز دارد و از بین افرادی که برای کسب بیشترین آراء تلاش می کنند تنها یک فرد موفق به دست یابی به بیشترین تعداد آرای مردم می شود و نامزدهایی که به عدم موفقیت می رسند، سرنوشت دیگری به غیر از تصدی پست ریاست جمهوری می یابند که می بایست با همان انرژی و توانی که پا به عرصه رقابت انتخاباتی گذاشته بودند به یاری رئیس جمهوری و هیئت دولت بشتابند زیراتنها یک فرد می تواند رئیس جمهوری کشور باشد و بقیه افراد قادر خواهند بود در کنار او به خدمت خلق و مملکت بپردازند.

 هر چند قبول شکست برای نوع بشر امری غیر قابل پذیرش (حداقل برای ساعات اولیه آن)تلقی می گردد اما بر اساس آنچه قانون تعیین کرده است،یکی از ویژگی هایی که نامزدان ریاست جمهوری می بایست از آن برخوردار باشند ظرفیت فردی و اجتماعی است که در محتوای واژه رجل سیاسی تحقق می یابد و داشتن همین ویژگی باعث می گردد تا نامزد غیر موفق، شرایط پس از اعلام نتایچ را به سهولت بپذیرد.

 اما چرا در کشور ما و در دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری چنین امری تحقق نیافت و از ساعات اولیه اعلام نتایج انتخابات،برخی از هواداران نامزدهایی که موفق به کسب بیشترین آراء نشدند،به خیابانها ریختند و با برهم زدن نظم و امنیت عمومی،نسبت به نتیجه اعلام شده اعتراض کردند؟

آیا در شرایط کنونی ابراز نارضایتی از نتیجه انتخابات با روشهایی نظیر ایجاد اغتشاشات خیابانی تنها روش ممکن است؟

آیا در قوانین موجود کشور هیچ پیش بینی و جایگاهی برا ی وضعیت کنونی وجود ندارد؟و مهمتر از همه آیا کاندیداها برای این بخش از واقعه هیچ پیش بینی نداشته اند؟و اگر داشته اند آیا چنین روشهایی برای اعلام اعتراض،خواست خود کاندیداها بوده است؟

بی شک در زمان حاضر امنیت از ضروری ترین نیازهای کشور ما است و هر حرکت ضد امنیتی برای منافع مردم ما نا خوشایند تلقی می گردد و به همین دلیل هر گونه رفتار یا رفتارهایی که باعث از بین رفتن امنیت در کشور گردد محکوم است و مردم و مسئولان می بایست با ریشه های آن برخورد جدی داشته باشند.

وقتی در مسیر شناسایی ریشه های اغتشاشات بوجود آمده پس از برگزاری انتخابات واعلام نتایج آن پا می نهیم به واقعیتهایی برمی خوریم که بیان آنها نیز ممکن است خود نوعی رفتار ضد امنیتی به حساب آمده و پیامدهای ناگواری را به دنبال خود بوجود آورد پس چاره چیست و در چنین شرایطی چه باید کرد؟

بر کسی پوشیده نیست که دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران دارای ویژگی های غیر معمول بوده و ما از زمان پیروزی انقلاب ۵۷ تاکنون هیچگاه چنین ویژگی هایی را شاهد نبوده ایم.

یکی از ویژگی های اصلی این دوره از انتخابات را می توان ورود میرحسین موسوی به میدان رقابت دانست. موسوی در دوره های پیشین برای پذیرش کاندیداتوری دعوت می شد و هر بار با آمدن به عرصه مخالفت می ورزید و تکرار این ماجرا باعث ایجاد نوعی عطش و افزایش مطلوبیت تقاضا برای ورود او به میدان رقابتهای انتخاباتی در مردم گردید تا اینکه در این دوره وی خود را به عنوان یکی از نامزدهای جدی برای کسب حداکثر آرای مردم معرفی کرد.

ویژگی دیگر این دوره کیفیت برنامه های تبلیغاتی نامزدها بود که از میان آنها می توان به اجرای زنده مناظره تلویزیونی کاندیداها اشاره نمود که تازگی موضوع خود باعث جذب بیشترین مخاطبان گردید و در ادامه نیز نمی توان صراحت بیانات نامزدها را بعنوان یکی دیگر از ویژگی ها ی مذکور نادیده گرفت.همه ما شاهد بیان بی پرده موضوعات بویژه نقاط ضعف یکدیگر بوده ایم که بخشی از این جریان به پرده دری و افشاگری سوق یافت.

نگارنده این سطور از لحظات نخست مشاهده مناظرات تلویزیونی مذکور نسبت به تبعات چنین برنامه هایی احساس خطر کردم و از خدا خواستم تا عاقبت روند ایجاد شده را به جای خیر برساند که هم اکنون نیز این خواسته استمرار دارد و بجاست که از مسئولان نیز انتظار برخورد منطقی تر از گذشته با شرایط بوجود آمده داشته باشم.

در حال حاضر آنچه بیش از هر چیز دیگری مطرح است مسئله سلامت انتخابات می باشد و این موضوع بویژه مورد اعتراض هواداران میرحسین موسوی قرار گرفته است.

اگر کسی بخواهد با دلیل و منطق سلامت برگزاری انتخابات و شمارش آراء مردم را با اطمینان رد یا تایید کند بی تردید می بایست به منابع مدیریتی و اطلاعاتی کشور دسترسی موثر داشته باشد و در غیر این صورت بیان نظرات،گمانه زنی هایی بیش نخواهد بود.

همه چیز خیلی زود و با سرعت تمام شد، برگزاری انتخابات، اعلام نتایج، تبریک مقامات عالی کشور و برخی کشورهای دیگر و سپس اعتراض شدید هواداران دیگر کاندیداها و مهمتر از همه برگزاری جشن شکرگزاری هواداران کاندیدای برنده اعلام شده با حضور و سخنرانی آتشین خود کاندیدا.

به نظر می رسد که هنوز زمان زیادی باقی مانده تا اینکه بتوانیم با قاطعیت حق را به هر یک از دو گروه بدهیم و این زمان حد اقل کمتر از چهار سال نیست. البته قبل از برگزاری انتخابات با برخی از دوستان که هر یک هوادار یکی از کاندیداها بودند به کالبد شکافی و بررسی ابعاد کمی و کیفی موضوع انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری اسلامی ایران پرداختیم و وضعیت موجود را نیز پیش بینی کرده بودیم اما نوع برخورد با ماجرا برای ما جای بحث باقی گذاشته بود که هم اکنون همان موارد در مقابل چشمان ما قرار گرفته و غیر قابل انکار است.

 پرداختن به این موضوع که اساسا چه رابطه ای بین انتخابات و اغتشاشات وجود دارد کار ساده ای نیست و دسترسی به پاسخ صحیح، آنهم در کشور ما که همه اقشار خود را به رعایت اخلاق انتخاباتی متعهد می دانند شاید افشاگری اخلاق عملی زشت گروهی را اجتناب نا پذیر نماید که به نظر نمی رسد در این برهه از زمان کار صحیحی باشد.

 این مطلب را که زمان روشنگر همه مسائل است را بارها شنیده ایم و بارها نیز برای توجیه مشکلات به کار برده ایم و بی شک این مسئله را هم زمان شفاف خواهد ساخت و براستی که چنین هم هست اما آیا بهتر نیست که بجای وابستگی به زمان، مقامات عالی کشور با درک بیشتر اوضاع، مدبرانه تر عمل نمایند؟

 در این صورت مردم و مملکت از آسیبهای جدی احتمالی که خواست بدخواهان ایران زمین است، مصون خواهند ماند. (drmohaqeq@gmail.com)