تعیین کننده ترین چیز در مناسبات زندگی فردی و اجتماعی نوع نگاه آدمی است. در یک نگاه زیبابین، همه چیز نمادی زیبا و در یک نگاه بدبین همه چیز نماد ناخوشایند دارد.

 این که توصیه می شود انسانها به نگاه توحیدی برسند دقیقا" بدین جهت است که همه چیز در مدار حق قرار گیرد و در این مدار، عمل شایسته انجام شود.

 هرگاه نگاه آدمی زاویه درست نیابد، رفتار آدمی به سامان نمی گردد. تا نگاه انسان به عالم و آدم اصلاح نشود، چیزی اصلاح نمی شود. رفتار و عملکرد انسان به دنبال نوع نگاه اوست.

 اگر نگاه خوب باشد نوع عمل خوب و اگر نگاه بد باشد نوع عمل نیز بد می شود. این روند در طول زندگی انسانها ادامه دارد و در جای جای حیات انسان جاری و ساری است.

 این که مردمان غرب مازندران از وضعیت موجود نگرانند و کوس جدایی سر داده اند و از هر فرصتی برای ایجاد استان جدید در غرب مازندران بهره می جویند، جلسه تشکیل می دهند، بحث و گفتگو دارند، همایش ترتیب می دهند و ... همه اینها دلیلش این است که نوع نگاهی که مسئولان امر تاکنون به غرب مازندران داشته اند، اشتباه بوده است.

متأسفانه انتظار طولانی مدت مردمان به تغییر نگاه به این مناطق حاصلی نداشته و به واقع نمی توان به پیشرفت غرب مازندران در قالب استان فعلی دل بست.

گویا در غرب مازندران صرفا جمعیت، وسعت، منابع کشاورزی، منابع معدنی، طبیعت زیبا و ... را دیده اند و از آن بهره برده اند. بی شک دیگر زمان تغییر نگاه مسئولان استانی به این دیار گذشته است و صرفا با جدایی غرب مازندران در قالب استان جدید می توان به توسعه آن امید بست و آرامش و قرار را به مردمان خوب و صمیمی هدیه داد و همه چیز غرب مازندران را با نگاهی درست نگریست و به خوبی سامان بخشید.

 اینکه می بینیم مردمان غرب مازندران از وضعیت موجود نگرانند و امروزه به فریاد آمده اند، به واقع تا حدود زیادی خودشان نیز مقصرند. یعنی اگر در پیگیری امور خود و جامعه شان جدی بودند، برنامه داشتند و از خود فداکاری نشان می دادندو هزینه های مربوط را پذیرا می شدند، همان اوایل پیروزی و استقرار نظام جمهوری اسلامی- که به خواست و اراده مردمان بیشتر توجه می شد- استقلال یافته بودند و در قالب استانی جدید از چرخه رشد و توسعه همسان با دیگر استان های تازه تأسیس در کشور بهره می جستند.