روزگاري كتاب وزين و گران سنگ مرزبان نامه به زبان مازندراني توسط كيكاوس بن اسكندر بن قابوس وشمگير پريمي به زبان مازندراني به نگارش در آمد...

 روزگاري مردم فيهم و پاك سرشت مازندران به طور مستقيم مذهب شيعه را پذيرفتند و اولين حكومت شيعي جهان را بنياد نهادند...

 زماني حكيم فردوسي داستان هاي زيادي از شاهنامه خود را به حوادث اتفاق افتاده در سرزمين رويايي مازندران اختصاص داد و در وصف مازندران اشعاري بسيار زيبايي سرود...

روزگاري امير پازواري در دوبيتي هاي پر مضمون و نغز خود را به زبان مازندراني در وصف مولا علي (ع) سرود که اشعار دلكش او سينه به سينه در كل خطه ي شمال نقل مي شود...

 زماني رزمندگان شجاع مازندراني در سخت ترين عمليات جنگي غرور آفريني مي کردند...

 اما اكنون محققان مغرض نمي دانم بر چه اساسي اظهار فضل مي كنند و مي گويند داستان هاي شاهنامه كه در مازندران اتفاق افتاده،در اين مازندران كنوني نيست بلكه در فلان نقطه قرار دارد.

سوال من از اين محققان اين است وصفي كه فردوسي در اشعار خود در مورد مازندران دارد دقيقا" وصف مازندران كنوني است و شهر هاي آمل و ساري و تميشه كه در شاهنامه نام مي برد دقيقا در همين مازندران زيبا قرار دارد ، اما چگونه اين مازندران آن مازندران مورد نظر فردوسي نيست؟

 با اين لجبازي ها در مورد مازندران به چه نتيجه اي مي خواهيد برسيد؟ وقتي شما اظهر و من الشمس را منكر مي شويد و به سرزمين پر افتخار مازندران كه بخشي از ايران بزرگ است اين گونه دست اندازي مي كنيد، توقع داريد اعراب نام خليج فارس را خليج عرب ننامند؟

 اما اكنون با پاره پاره شدن مازندران عزيز ، آيا فرهنگ و زبان مازندراني رو به نابودي نخواهد رفت؟!

آيا در استان گلستان براي مازندراني ها و زبان مازندراني كاري انجام خواهد گرفت ؟!

 آيا مازندراني هاي مظلوم استان سمنان در برنامه هاي تلويزيوني خود ترانه هاي دلكش و آرام بخش اميري، كتولي، نجما و طالبا را خواهند شنيد؟!

آيا مازندراني هاي تهران( دماوند فيروز كوه و...) شاهد احياي زبان و فرهنگ خود خواهند بود؟!

وقتي مازندران اين گونه پاره پاره مي شود و هر پاره اي در استان ديگر قرار مي گيرد و استان هاي همسايه با برداشتن تكه اي از اين سرزمين مي خواهند به خود وجه و اعتبار بدهند، آسيب جدي به فرهنگ و زبان مازندران وارد خواهد شد و بدين طريق موجب ضعف فرهنگي كشور خواهند شد چون مجموعه ي اين خرده فرهنگ ، فرهنگ كشور را تشكيل مي دهد.

 شايدنسل هاي آينده مازندراني هاي كنوني در استان هاي ديگر فراموش كنند كه مازندراني هستند و داراي زبان و فرهنگ غني بودند و بدين طريق فرهنگ مازندران مثل سرزمين آن هر روز كوچك تر از روز قبل رو به نابودي خواهد رفت.

 از تمام محققان و مسئولان استان و كشور كه دل در گروه فرهنگ و تاريخ و زبان مازندراني دارند عاجزانه مي خواهم تا دير نشده ، فكري به حال مازندران عزيز و مظلوم بکنند تا ان شا الله آيندگان ما را مورد لعن خود قرار ندهند .

به اميد روزي كه كتابي همانند مرزبان نامه به زبان مازندراني نوشته شود و اميري ديگر براي احياي زبان مازندراني قد علم نمايد.
ايميل نويسنده: (hamed.khaliliazni@yahoo.com)