مازندنومه:گفت گوي ما با دانشجوي نمونه کشوري ونخبه مازندراني-عليرضا رضايي-بازتاب گوناگوني در استان داشت.در چند روز گذشته بسياري از همکاران و روزنامه نگاران نسبت به بي احترامي وبي توجهي موجود در عرصه دانش ومعرفت اظهار تاسف کردند. از دفتر معاونت سياسي وامنيتي استانداري مازندران نيز با مازندنومه تماس گرفتند وشماره تلفن دکتر رضايي را خواستند و رييس روابط عمومي استانداري مازندران نيز از ما خواست در ضيافت افطاري که مديران سايت هاي خبري استان فردا غروب با معاون استاندار دارند،وي را نيز به همراه بياوريم.يادداشت زير را در همين راستا خبرنگار ما در بابل نوشته و ارسال کرده است که از نظرتان مي گذرد.

-------------

 ایران اسلامی یکی از کشور هایی است که صاحب چهره های فرهيخته و نخبه در همه رشته ها و حرفه هاست که بیگانگان هر آن درصدد شکار آنها برای شکوفایی مرز و بوم خودشان هستند .

 روی صحبت من با "علیرضا رضایی" یکی از چهره های نخبه کشورمان و هزاران نفر دیگر مثل وی است که با توجه به افتخارات پی در پی در حوزه های مختلف هرگز روی خوش از مسئولان ندیدند.

عنوان دانشجوی برتر سال، دانشمند برتر ، کارمندبرتر، کارگر برتر، خبرنگار برتر، نویسنده برتر و امثال آن هرساله تکرار می شود و صد البته که کسب اين برتری به همین راحتی به دست نیامده،اما واقعا" چقدر از حضور این قشر برتر در جامعه استفاده شده و چگونه؟ تا چه اندازه از اخلاق، ، منش، رفتار، تجربه و علم وی بهره برداري  مي شود؟!

 بگذریم از انتخاب بسیاری از نخبه نما که صلاحیت برتر بودن را ندارند،ولي جای نخبگان واقعی که در پي حل مشکلات استان، شهر و دور و برخود هستند، کجاست؟!

 در بسیاری از محافل هم دیده شده که مسئولان مدام از خودی ها تجلیل می کنند؛ یعنی این مسئول از آن رییس و بالعکس؛ کادو رد و بدل می کنند تا نکند یکی از آن هادر یک جایگاهی قرار بگیرد و به طرف پستی نرسد!

 یا اینکه وقتی به یکی از مسئولان 10 دقیقه وقت سخنرانی می دهند به جای پرداختن به موضوع مرتبط به جلسه، هشت دقیقه آن را به تعارفات و تشکر از حضورفرماندار،معاون فرماندار، کارشناس فرماندار، بخشدار، رییس فلان دستگاه ، نماینده مجلس و هیات همراه، رییس روابط عمومی فلان مدیر، وده ها اسم و نام دیگر -که هر سخنران نیز به نوبه خود دوباره این تعارفات رو تکرار می کنند-صرف مي کند!

  این نشانگر کم سواد بودن مسئولی است که درباره جلسه مورد نظر حرفی برای گفتن ندارد و مدام با بردن نام ديگران می خواهد وقتش بگذرد .

 بله، اگر مسئولان ما نخبه بودند از نخبگان واقعی قدردانی می کردند و می دانستند چگونه باید این تشکر انجام بشود تا هم این مغز ها را در کشور حفظ و از فرار آن ها جلوگیری کنند و هم اینکه چگونه آنها را به ادامه فعالیت وادار نمايند و دلسردشان نکنند.

 باید به نخبگان گفت: نباید هیچ انتظاری از برخي مسئولان برای قدردانی خود داشته باشید، چون سالها طول می کشد که این فرهنگ و نگاه در مدیران جا بیفتد. باید جز به خداکه پشتوانه محکم برای شماست،به کسي ديگر فکر نکنید و با هدفی درست به ادامه کار بپردازید.

به عليرضا رضايي ورضايي هاي ديگر مي گويم ادامه بدهيد وهرگز به خاطر تجلیل نشدن از سوی مسئولان و به ديده نيامدن نگران نباشيد،چون کسی که نخبه نیست و با رابطه پست و مقامي را به دست مي آورد،هرگز  نمی تواند وضعيت شما را درک کند.