هر وقت به سال‌روز درگذشت نيما يا سال‌روز تولدش نزديك مي‌شويم، معمولا آنهايي كه به شعر و شاعري خاصه شعر نو علاقه‌مندند به تكاپو مي‌افتند، همايشي برگزار مي‌كنند، شعري مي‌خوانند تا ياد نيما را گرامي بدارند.

 از سوي ديگر مسئولان استان خاصه مسئولان فرهنگي براي آنكه از قافله عقب نمانند، گاهي نشستي، همايشي و جلسه‌اي برگزار مي‌كنند تا حداقل در يادآوري نام نيما سهيم باشند. گرچه همين اندك هم قناعتي است.

در اين اثنا برخي از مديران خوشبختانه گام همت خود را بلندتر برمي‌دارند و  از طريق رسانه‌ها اعلام مي‌كنند كه مي‌خواهند مثلا موسسه نيماپژوهشي راه‌اندازي كنند يا مثل استاندار محترم مازندران كه سال گذشته پيشنهاد كرده بود در تقويم رسمي كشور روزي به نام نيما نام‌گذاري شود.

منطقا انتظار مي‌رود به  حرف مسئولي كه سمت بالايي دارد به عنوان سند نگاه شود. حال آن پيشنهاد معلوم نشد چه سرنوشتي پيدا كرده است و به كجا انجاميد.  البته اين‌گونه تلاش‌ها در نوع خود خوب است، اما بايد ديد چه سودي دارد و چقدر براي نيما كار شده است. اصلاً در بودجه فرهنگي استان مازندران آيا بودجه‌اي براي شناخت مفاخر ادبي، فرهنگي و ديني استان در نظر گرفته شده است؟

واقعيت اين است كه در حوزه ادبيات نوين ايران، در استان مازندران از نيما بزرگ‌تر و بهتر نداريم. او پدر شعر نوين ايران است؛ ضمن آنكه نيما علاقه و عشق شديدي به زبان  تبري و آداب و سنن ديار خود داشته است.

او به آب و خاك و فرهنگ‌اش عشق مي‌ورزيد و در شعرهاي فارسي‌ خود واژه‌هاي زيباي تبري را وارد كرد، كه در حقيقت با اين كارش به زبان تبري خدمت كرده  است. اما بايد پرسيد كه ما چه خدمتي به او كرده‌ايم.  چقدر سعي كرديم او را به علاقه‌مندان به ادبيات و شعر فارسي بشناسانيم.

  گرچه نيك مي‌دانيم كه نيما را همه بهتر از ما مي‌شناسند. اما به عنوان همشهري‌ها و هم‌زبان‌هاي نيما چقدر دغدغه نيما را داريم.

13 دي سال‌روز درگذشت نيماست، با يك نگاه گذرا در بين خبرها مي‌توان ميزان توجه و دغدغه مسئولان استان نسبت به نيما را دريافت.

 در استان مازندران دانشگاه‌هاي فراواني وجود دارند، كدام دانشگاه حداقل به بهانه درگذشتش برنامه‌اي را تدارك ديده است؟ البته به جز يك مراسم رسمي در نور ظاهراً‌ ديگر خبري نيست.