راجع به سريال پايتخت من با دوستان و برادران صادقی که افراط را بر نتابیده و از تفریط هم دلخوش نیستند موافقت کامل داشته و دارم.

 آنچه در بسیاری از دل نوشته های دلسوزانه فرهنگ مازندرانی در مقابل سریال پایتخت آمده است، رنگ و بوی افراط یا تفریط نداشته و بیشتر دلسوختگی ها برای بیان این حقیقت بود که فرهنگ غنی مازندران که متاثر از باروهای علوی و شیعی است و ناب ترین فرهنگ شیعی در متن آن درج شده به راحتی به سخره گرفته نشود و هجمه به آن بی هزینه صورت نگیرد.

 من در اکثر قریب به اتفاق دل نوشته ها دلسوزی محض را دیده و عشق به سرزمینی را مشاهده کردم که غربتی ها و غریبه های فرهنگی از سایر دیار برای تمسخر و استهزاء یک قوم بزرگ و اصیل و حقیقت گرا و عدالت دوستی که احساس تقید به خاندان رسالت در دل آنها موج می زند را واپس می زنند و نمی توانند غیرت و حمیت دینی خود را در قبال اهانت های آشکار مخفی نمایند.

 آنهایی که در دفاع از این سریال آن را ملقب به طنز کرده و سپس از طنز دفاع نموده و آن را موجب افزایش آگاهی های سایر اقوام از همدیگر قلمداد کردند، نیک می دانند که طنز با استهزا تفاوت ماهوی دارد و نمی توان به بهانه طنز قومی را استهزا کرد.

 کسی همت ها و زحمات رسانه ملی را در موارد متعدد در دفاع از کیان فرهنگی و اسلام ناب محمدی (ص) و ارزش ها و باورهای ملی در قبال هجمه ي غرب و وابستگان آنها نمی تواند و نباید انکار کند.

 بحث آلوده شدن بخشی از برنامه ها به برخی از مسائل فرهنگی خود به مواظبت های دقیقی نیاز دارد که این عکس العمل ها می تواند در مراقبت و توجه به ارزش های قومی مردم سرزمینی به طور مؤثری کمک کند.

 اینکه برخی از اصحاب سیاست و وابستگان دستگاه های دولتی وارد صحنه انتقاد از این سریال شدند و خواستار عذرخواهی مسئولان رسانه ملی از توهین به مردم این سرزمین ارزشمند و پاسداران باورهای شیعی شدند، به خودی خود امری منفی نیست و نگاه تحلیلی یک انسان متعلق به درون جامعه فیلم و سریال نمی تواند همه زوایا و ارزش های و ضد ارزش های یک سریال را به خوبی بیان کند و بار فرهنگی یا ضد فرهنگی آن را بیان کند.

 اصولاً نگاه های انتقادی به یک جریان هرگز نمی تواند در یک نوشته و توسط یک فرد به طور کامل بیان شود و مجموعه ای از افراد با نگاه های مختلف از زوایای متفاوت می توانند به طور موثری ابعاد یک حرکت فرهنگی و یا ضد فرهنگی را باز کنند.

 این پردازش زیبا از مقاومت در برابر اهانت در استان فوق العاده در اتحاد استانی موثر بود و نگاه ها را در دفاع از کیان فرهنگی و ارزش های معنوی استان زرخیز کشور به شدت به هم نزدیک کرد.

 همه عزیزان چه منتقد و چه مدافع سریال پایتخت در یک امر نگاه مشترک داشتند و آن اینکه اهانت به فرهنگ بومی مازندران را امری منفی تلقی می کنند ولی بعضاً اصل این سریاًل را موهن تلقی نکرده و در مصداق تردید داشتند.

 اصلاً بحثی به نام زیر پا گذاشتن و نادیده انگاشتن زحمات رسانه ملی در مخیله نگارندگان وجود نداشته و بحث ها بیشتر حول محور دردهای فرهنگی جامعه و تردیدهایی بوده که افرادی با استفاده از امکانات این ملت طرح هایی را اجرا کنند که اتاق فرمان آن در خانه دشمنان ما بوده باشد.

مثال هایی که در مقاله «در هامش استهزاء فرهنگی توسط رسانه ملی» ذکر شد واقعیت هایی تاریخی از برنامه ریزی هایی بود که مبارزترین مردم کشورمان را هدف قرار داده بود و تذکر این نکته که ناخواسته به عامل و ابزار فرهنگی دشمن بدل نشویم و پر واضح است که این نصیحت در شرایط حاضر نافع به حال ماست.

 مهم این است که انسان در تحلیل مسائل و برداشت هایی که ارائه می دهد بر اشتباه خود جامه حق نپوشاند و اصرار بر تکرار اشتباه نداشته باشد و از زبان دیگران برای حق جلوه دادن مسیر اشتباه تلاش به خرج ندهد.

 ما هرچه که می نویسیم در جهت ارتقاء مکارم اخلاقی است و چون خود را دلسوز برای این نظام می دانیم، دوست نداریم سلحشورترین مردم در این نظام که مهر تائید رهبری را با خود به همراه دارند و وجود آنها لرزه بر اندام دشمنان می اندازد، این گونه بی محابا مورد هجمه فرهنگی قرار بگیرند.

 ما به دست آوردن دل یک قوم و ملت را بر اصرار برای اثبات نبود اشتباه و خطا و خیانت به قصد یا سهو ارجح می دانیم و هرگز ملت با هوش و متمدن و شریف و نجیب و مهمان نواز و ولایت مدار مازندران را به هیچ کدام از این تلاش ها نخواهیم فروخت.

 ما هرگز دفاع از کیان اعتقادی و فرهنگی مردم خود را یک امر فرعی نمی پنداریم و هویت فرهنگی خود را اصیل تر و ارزشمندتر از هر چیزی می دانیم که باید از آن دفاع شود.

ما تلاش برادر گرانقدر و صادق خود را که اولین نفر در ورود به صحنه دفاع از ارزش های فرهنگی مازندران بودند ارج می نهیم و به آن افتخار می کنیم و اعتقاد داریم یکی از هوشمند ترین مازندرانی های مدافع فرهنگ ما این وجود با ارزش و متین و اهل قلم و فرهنگ می باشد.