بیست و هشتمین اجلاس روسای آموزش و پرورش کشور با حضور هزارنفر مهمان از سراسرکشور، ازچهارم مرداد به مدت سه روز در اردوگاه منظریه تهران( اردوگاه شهید باهنر)برگزار شد.

آن گونه که کارشناسان مربوط می گویند فقط هزینه های جانبی آن با ماموریت مدیران،یک میلیارد تومان برآورد شده است!

باز هم شنيده ايم اهداف این اجلاس میلیاردی که با زندگی و شغل معلمی بیگانه است،با ابعاد و بررسی چگونگی حضور در انتخابات بوده است!

ماهم که قبلا زیادپای فرمایش هاي آقای وزیر در تشکل های صنفی می نشستیم، با این تجربه ی مان نمی توانیم خودمان را قانع کنیم که ایشان که آن موقع آموزش و پرورش را غیرسیاسی می خواست،با این تعارض چه مي کند؟

آقای وزیر! وقتی تنها صدای معلمان درمجلس حاجی بابایی بود،خیلی ها آرزو می کردند که شما وزیرشويد اما امروز که وزیر شدید تمام برنامه تان همین هابود؟!

وزیر اسبق برای جلوگیری ازاتلاف هزینه ها آن قدر تظاهرمی کردکه کولرها ولامپ هاي ادارات را در ساعاتی برای صرفه جويی(!)خاموش می کردند،ولي شما...؟!

مي پرسم کدام عمل برای معلمان رضایت خاطرداشته است؟درواقع نه این هزینه زائی شما و نه آن دلسوزی های نه چندان صادقانه برای معلمان هیچکدام صادقانه ارزیابی نمی شود.

 آقای وزیر! چرا در قبال انبوه انتظارات بحق فرهنگیان، وقتی خبرنگاری ازشما از وضعیت معیشتی معلمان سئوالی می کند هیبت تان را درهم می شکنید و پاسخی انحرافی می دهید و باتشر محترمانه او را پشیمان می کنید؟

آیاباور داریدکه از زمان حضورتان در آموزش و پرورش فریاد حق خواهی شان درباب معیشت و شانیت شان به سکوت بدل شده است و شمائی که همیشه مهمان ثابت تشکل های فرهنگیان بودید،چه شده آن تاکتیک های حضور!؟اينک ناکامي ها و سکوت معلمان را ترجيح داده ايد؟

معلمان فهیمی که بن های ارزاق کالای شان را درقالب های افطاردهی ازسفره هاشان بردند و دیگر هیچ نگفتند و کارت های سفری که علي رغم تبليغات بسيار و هزینه های گزاف خالی ماند و برگه های بیمه ی تکمیلی که پس ازچهارماه کسر حقوق شان درتیرماه به دست شان رسید وهیچ نمی گویند این پول های بی زبان در طول این سه ماه اول سال به حساب چه کسی واریزشده است!

 آقای وزیر! اقتدار آموزش و پرورش در داشتن معلمانی حق جو و جسور برای تربیت فرزندانی غیور و رشید و شایسته برای آبادانی وشکوفائی جامعه است. توجه به این واقعیت و نظرات معلمانی که می گویند دربیشتر مواقع اجلاسیه و جلسه و...برای ردگم کردن ناکامی ها وآشفتگی ها شبیه است تا اطلاع رسانی ازموفقیت ها،قابل توجه خواهد بود.

بانگاهی به بلبشو درجذب نیرو و ناکامی ها در تدبیر امور معلمان وجولان سیاسیون درنصب مديران آموزش و پرورش و....قطعا نیاز به اجلاسیه و کنفرانس و...نيست.

 توجه به جامعه ی سربلند ومعلمان جسور و فکور سنگ محکی برای مدیریت تان است تا به معیشت و زندگی معلمان و نظرات آنان فارغ از گرایش هاي سیاسی رسيدگي شود.

معلمان کاری ازدست شان برنمی آیدکه کنفرانس بدهند که کی برد و کی ...اما حداقل عقل سلیم شهادت خواهد دادکه معلمان می فهمند،آگاهند!فقط می توانند بگویند:"من خودبه چشم خویشتن دیدم که جانم می رود"