مازندنومه،کلثوم فلاحی:کشور ما سرشار از سرمایه‌های طبیعی و انسانی است که در کمتر نقطه‌ای از دنیا، این سرمایه ها به صورت توام وجود دارد.

 کسب مدال ارزشمند طلای المپیک در رشته وزنه‌برداری توسط بهداد سلیمی،بار دیگر چشم‌ها را به سوی این سرمایه بزرگ خیره کرده است.

 اما خودمان به نیکی می‌دانیم که قدردان سرمایه‌های ورزشی و علمی در کشور نیستیم و این قهرمانان آن گونه که باید مورد توجه قرار نمی‌گیرند.

 یادمان نرود که در سال‌های اخیر کشورهای همسایه به سراغ قهرمانان ورزشی ما آمدند و وعده‌های مالی بسیار سنگین هم پیشنهاد داده‌اند و اگر عرق میهن‌پرستی این افراد و شاید برخی مسایل شخصی نبود، شاید پیش از اینها ملیت ایرانی خود را تغییر داده و به آغوش پول‌های هنگفت رفته بودند.

پس از مسابقات سال گذشته در فرانسه و بازگشت بهداد سلیمی به کشور، مصاحبه‌ای تلفنی و کوتاه با او داشتم و قهرمان مان را فردی بسیار فروتن یافتم.

 برخلاف وزن 105 کیلویی و قد 192 سانتی،بهداد اما فردی افتاده است. قهرمان طلایی المپیک لندن ، در آن گفت‌وگو خواسته بود که مسئولان به وعده‌های خود عمل کنند.

 انتظار مردم هم این است که مسئولان در مقابل وعده‌هایی که به قهرمانان می‌دهند، از شعار خارج شده و به مرحله عمل برسند.

 اگر این قهرمانی‌های پی در پی را خواستار هستیم نباید بگذاریم که قهرمان ما دغدغه معیشت داشته باشد.بهداد به خاطر بدقولی ها و وعده های توخالی و تاریخ مصرف دار مسئولان، پیش از رفتن به لندن قول گرفتن مدال را نداد و گله مندانه به المپیک رفت؛ اما با این وجود برای شادی ملت طلا گرفت.

 شاد کردن دل 75 میلیون ایرانی، تنها از عهده چنین قهرمانانی برمی‌آید،آنانی که نه به خاطر مسئولان فراموش کار-که تنها می توانند کنار آن ها عکس یادگاری بگیرند-بل به خاطر مردم شان تلاش و پیکار می کنند.

طلای سلیمی و رضایی و بقیه حماسه ای به یادماندنی و غرور آفرین است.حال این جوانان غیور افتخار آفریده اند،منتظریم اقدام مسئولان را هم به تماشا بنشینیم و ببینیم آیا می دانند این پهلوانان زندگی عادی هم دارند و باید چرخ زندگی‌ شان هم بچرخد!؟

به نظر شما آیا بیماری زود فراموشی و شاید خودفراموشی مسئولان،پس از افتخارآفرینی های جوانان ما را پایانی است؟