مازندنومه،ربابه حسین پور:حرکت برخی مقامات مازنی و سفرشان به کشور چین،در فضای رسانه ای استان با انتقاداتی همراه بود.

انتقاد و تذکر ماهیت کار رسانه ای و خبرنگار است، اما همیشه در نظر مسوولان و کاربدستان این مهم مداخله و از کاه کوه ساختن تلقی می شود و آن دسته از مدیرانی را که می خواهند بی دغدغه به برنامه های مهم خود بپردازند،عصبانی می کند.

اواخر بهار پارسال بود که ماجرای سفر تعدادی از مدیران استان به ترکیه جنجال آفرین شد،به طوری که بازتاب آن به بخش خبری 20:30 دوشنبه 30 خرداد 90 هم کشیده شد و در بخش زیر ذره بین این بخش خبری، طی گزارشی با عنوان « به نام کار به کام تفریح» حکایت مدیران خوش سفر مازندرانی و زوایای پنهان سفر دسته جمعی 40 تن از مدیران مازندران به کشور ترکیه برای افکار عمومی منعکس شد که البته بعدها وقتی مدیران پرتلاش و خسته از رنج سفر به دیار خود بازگشتند مقصد سفر را تکذیب کردند که سفر به استامبول تركيه بوده نه شهر معروفش آنتاليا!

اکنون در حالی که سیل ویرانگر،صدها نفر از مردم شرق مازندران را دچار آسیب های اقتصادی و نیز تالمات روحی کرده و بسیاری هنوز در سوگ عزیزان شان نشسته اند و برخی از مدیران اعلام می کنند با بارندگی های شدید نیمه دوم آبان ماه احتمال وقوع سیل دوباره در شرق استان می رود، مدیر ارشد استان به همراهی چندین نفر از مسوولان بی ربط و با ربط بار سفر به چین را بستند؛ سفری که هنوز اهداف و برنامه هایش به مردم نرسیده و راوی اخبار هم بنا به دلایلی جا مانده است!

با وجودی که گفته می شود این سفر از قبل پیش بینی شده و در تقویم علامت زده شده بود،علاوه بر رسانه ها برخی شخصیت های سیاسی نیز نسبت زمان و دستاورد این سفر انتقاد کردند؛از جمله سید رمضان شجاعی- نماینده مردم ساری در مجلس- با بیان این که با وزیر کشور صحبت می کند،گفت:"نمی دانم این سفر چه قدر ضرورت داشت؟!"

در همین راستا و در سکوت فرماندار بهشهرِ سیل زده که همه چیز را گل و بلبلی می بیند،فرماندار میاندرود لب به شکوه گشود و با اذعان به کوتاهی مسئولان در واقعه سیل‌های مازندران تصریح کرد:"مردم بهشهر با گذشت چندین روز از سیل این شهرستان و حجم گسترده امداد رسانی‌ها، به دلیل عمق مشکلات به وجود آمده و خرابی سیل، هنوز به زندگی عادی باز نگشته‌اند که این مساله جای تاسف و البته مسئولیت‌پذیری بیشتر برای همه دارد."

تعدادی از مسئولان به همراه صنعت گران به چین رفته اند.گیریم هزینه سفر توسط بخش خصوصی تامین شده است اما آیا در این شرایط بحرانی تخریب شهرهای مان و احتمال وقوع مجدد سیل،سفر خارجه ضرورتی داشت؟ یا بهتر نبود هزینه سفری را که نتیجه و بازخورد درخوری نخواهد داشت،به همین سیل زده ها می بخشیدیم؟

خیابان های کدام شهرمان در پی سفرهای قبلی عریض تر شده و زباله کدامین شهر استان به خوبی بازیافت می شود و بر سر مردمان مظلوم و بی کس حاشیه شهرها و دل کوه ها آوار نمی شود؟

شهرسازی اصولی که برخی از مدیران ما رنج سفر به چین و ماچین را متقبل می شوند در کدام گوشه ای از شهر نمود عینی یافته و مردم از قِبَل این همه رنج مسوولان،طعم آسودگی را می چشند؟

درباره دستاورد و هزینه-فایده سفر چین بعدا" بهتر می توان نوشت و شاید الان قضاوت زود باشد،لیکن تجربه مسافرت های پیشین نشان داده که چیزی از درون این سفرها در نمی آید که هیچ،داستان های دیگری نیز بعضا" پیش می آید!

مثلا" شنیده ایم در برخی از این سفرها برخی از بازرگانان برای خوشآمد مدیران سوغاتی های گران بهایی برای آن ها می گیرند تا پس از بازگشت به کشور هوای شان را داشته باشند و مشکلات و درگیری های اداری و مالی شان در سایه چنین سوغاتی های گران قیمتی رفع شود!

ابهام دیگر آن است که چرا سفرهای خارجی؟ اگر قرار به تجربه اندوزی و درس گرفتن از اندیشه دیگران برای رسیدن به اهداف خودمان است،در همین ایران خودمان در بسیاری از شهرهای بزرگ(مانند تهران و تبریز و مشهد و اصفهان) اقدامات ارزنده ای صورت گرفته که می توان از این تجارب با صرف هزینه و وقت بسیار کمتر بهره گرفت.

از آن گذشته جهان امروز، دنیای ارتباطات است و می توان با استفاده از شبکه های گسترده اینترنتی و امکانات دیجیتالی و ....از شهرهای مهم کشورهای خارجی به صورت مجازی بازدید کرد .

ظاهرا همه چیز برعکس شده و این مردم هستند که باید متحمل مشقات و رنج ناشی از بی تدبیری مدیران شوند تا آنها با آرامش خیال به گشت و گذار خود بپردازند.

نمی دانم،درخواست زیادی باشد که همه دغدغه و فکر مسوولان به بخشی از مردم معطوف شود؟مگر مازندران فقط بهشهر،نکا و میاندرود است؟این آقایانِ فوق العاده باید به فکر همه مردم باشند و این گونه سفرها هم در راستای رسیدگی به احوال و آینده بقیه مردم استان ضروری و واجب است!

ایمیل نویسنده: heyran55@yahoo.com

عکس از:محمدرضا زمانی درمزاری

تیتر یادداشت وامی است از فیلمی به همین نام به کارگردانی استیو نارینگتن