مازندنومه،یادداشت مهمان،محمد مهدی کریمی سلیمی:یکی از چیزهایی که ما ایرانی ها همیشه در اون فراموشکاریم، مسئله ی صفر تا ده و صد هست.

بذار یه مثال بزنم: تا همین ده-پونزده سال پیش دستگاه های MRI فقط در مراکز استان ها،اون هم به تعداد واقعاً محدودی وجود داشت.

 عامه ی بیماران یا باید توی صف می ایستادند یا از روش های نه چندان دقیق و قدیمی استفاده می کردند. هر دو روش بد و زمانبر و دارای خطای بالا بود.

 حالا خدا رو شکر وضع بهتر شده و دستگاه های MRI نه فقط در مراکز، در شهرهای نسبتاً کوچک تر نیز به کار گرفته می شوند و در مراکز هم چند تایی هست.

 اما این تازه گذر از صفر به ده هست نه صفر به صد؛ یعنی هنوز تا وضع مطلوب راه زیادی هست. هنوز مردم در صف هستند و دستگاه هم استهلاک بالایی دارد و تعمیر آن زمان می گیرد.

تازه دستگاه های جدیدتر و به روزتر هنوز وارد نشده اند و در بعضی شهرها هنوز مشکل کمبود دستگاه داریم. اما متاسفانه ما ایرانی ها تا به یه تپه کوچولو رسیدیم و رفتیم بالاش، خیال می کنیم اینجا اورسته و دیگه کافیه!

 تا پیکان رو با پراید عوض کردیم گفتیم آخیش! و لم دادیم به صندلی و دیگه ول کردیم! غافل از این که برادر! خواهر! تازه به ده رسیدی نه صد! خیلی راه مونده.

آخه درآمد مردم ما بیشتره یا هند که مردم هند جدیدترین مدلهای سوزوکی و هیوندای رو سوار میشن و ما پولمون به پراید نمی رسه؟!

کافیه فقط به بازار خودروی عراق و پاکستان و حتی افغانستان نگاهی بندازیم تا ببینیم چه بر سرمون اومده. نشستن و دست نگه داشتن خرگوش وار ما، لاک پشت ها رو جلو انداخته تا جایی که فرزندان ما احتمالاً باید الگوی خودشون رو افغانستان قرار بدهند! مگر همین الان بیدار بشیم.

 آینده دست ماست! دست فرزندان ماست! رییس جمهورها و وزیرها و مدیرها و رییس ها و معاون ها و کارمندهای آینده، ما و فرزندان مون هستیم و ما یاد می گیریم و یاد می دهیم که:

 همیشه وضع موجود، وضع مطلوب نیست مگر ثابت بشه.

و: همیشه جای رفع اشکال وجود داره.

و: به جای آرمانی فکر کردن باید گام به گام به سمت آرمان ها حرکت کرد.

ای‌میل نویسنده:ks340@live.com