مازندنومه، دکتر سیف الرضا شهابی: برخلاف جمهوري خواهان كه مخالفان شان را با اره سر مي برند (نظير حمله نظامي  آمريكا به افغانستان براي سرنگوني حكومت طالبان در آن كشور و تهاجم نظامي به عراق براي سقوط حكومت صدام حسين) دموكرات ها سعي دارند تا مخالفان شان را با پنبه سر ببرند و حتي الامكان از برخوردهاي نظامي -كه تبعات فراوان در بر دارد- پرهيز كنند.

 اعمال تحريم يكي از ابزارهای دموكرات ها در مقابل مخالفان شان است و اميدوارند با تحريم به همان نتايجي دست پيدا كنند كه جمهوري خواهان با حمله نظامي به دست مي اورند، با اين تفاوت كه درمحاسبات اقتصادي دموكرات ها حمله نظامي هزينه هاي سرسام آوري دارد و سنگيني آن بر دوش ماليات دهندگان امريكائي است كه سبب اعتراضاتي مردمي مي شود.

   در ارزيابي دموكرات ها اگر تحريم اثر نداد، ابائي از حمله نظامي ندارند و يا اگر تحريم ها اثر بخش بود وليكن مخالفان شان همچنان به مخالفت ادامه بدهند، دراين صورت براي تسليم مطلق از حمله نظامي بهره مي گيرند.

    باراك اوباما كه تجربه روساي جمهوری پيش از خود از دموكرات ها و جمهوري خواهان را در مقابل جمهوري اسلامي ايران داشت برآن شد كه هم به منظور محدود كردن فعاليت هسته اي ايران و هم به خاطر بر اندازي جمهوري اسلامي يا حداقل تسليم تهران در مقابل زياد طلبي ها آمريكا در منطقه از حربه تحريم هاي دوجانبه و چند جانبه و در قالب قطعنامه هاي شوراي امنيت سازمان ملل استفاده كند و اين استراتژي را از ابتداي رياست جمهوريش در راس برنامه هاي برون مرزي خود قرار داد.

     درسال هاي اخير كه جمهوري اسلامي يا به خاطر خوش خيالي و يا به سبب بي اطلاعي از عواقب ناگوار تحريم ها شعار مقابله با تحريم ها را مي داد، آمريكائي ها و هم پيمانان شان به اثر بخشي تحريم ها چشم اميد بسته بودند و براي تاثير آن عجله نداشتند زيرا مطمئن بودند دير يا زود ايران را وادار خواهند كرد تا درنگاه خوش بينانه  از در دوستي و مذاكره با واشنگتن و در نگاه غير خوش بينانه از در تسليم درآيد.

    سوء مديريت در دوران رياست جمهوري آقاي محمود احمد ي نژاد بر تاثيرات تحريم افزود و اثر بخشي آن را تسريع كرد، تا اين كه در اواخر دوران رياست جمهوري احمدي نژاد به تدريج اين تحليل در جمهوري اسلامي ايران پديدار شد که اگر در بر همان پاشنه قبلي بچرخد ديگر نه از تاك نشان ماند و نه از تاك نشان و اين در حالي بودكه آمريكایي ها تمام تحركات داخلي و خارجي تهران را رصد مي كردند.

    عواملي دست به دست هم داد تا آقاي دكتر روحاني به رياست جمهوري ايران برگزيده شود و او هم به اتفاق وزير خارجه اش -دكتر محمد جواد ظريف- درحركتي شتابان به سوي نزديكي به واشنگتن بال و پر گشود تا فرصت از دست نرفته و وضعيت داخلي بحراني تر نشده بتواند امتيازاتي را از آمريكائي از جمله لغو همه تحريم ها يا بخشي از آن ها را به دست آورند.

     مطمئنا رئيس جمهوری ايران و دستگاه ديپلماسي اش مطلع بودند امريكا علاوه بر اين كه شرايط اقتصادي و سياسي داخلي ايران را رصد مي كند، از انگيزه آن ها براي ذوب كردن يخ ها ي 35 ساله بين تهران –واشنگتن هم به خوبي اطلاع دارند؛ مع الوصف مسئولان جمهوري اسلامي خواستند از فرصت مجمع عمومي استفاده كنند تا مذاكره خصوصي و به دور از چشم اغيار داشته باشند و يا مكالمه تلفني بر قرار كنند و اگر شرايط مقتضي بود عكسي يادگاري هم بگيرند.

    از اينجا به بعد باج خواهي آمريكائي ها وارد مرحله جديدي خواهدشد؛ آن ها كه از مدت ها قبل انتظار چنين ايامي را داشتند حاضر نيستند به سادگي و با يك مذاكره خصوصي بين دو وزير خارجه و يا مكالمه تلفني بين دو رئيس جمهور، دستاوردهاي شان را از دست بدهند.

    قطع مسلم آمريكائي ها به اين زودي ها تحريم ها را لغو نخواهند كرد و اگر چنين كاري بكنند، به صورت قطره چكاني خواهد بود و در مقابل گرفتن امتيازاتي بزرگ، گامي كوچك بر خواهند داشت و به برداشتن این گام هاي كوچك آن قدر ادامه مي دهند تا از تمام زواياي برنامه هسته اي ايران مطلع و مطمئن شوند.

آن ها تا همه مطالبات شان به اجرا در نيايد به همين روش ادامه مي دهند زيرا با اعمال تحريم ها علاوه بر اين كه ضرر نكردند درمحاسبات خودشان تا الان برنده هم هستند و جمهوري اسلامي كه تاكنون تعبيرش از آمريكا شيطان بزرگ بود را به مذاكره با شيطان بزرگ كشاندند.

   واشنگتن به تدريج حوزه مطالباتش را از محور برنامه هسته اي ايران خارج خواهد كرد وبه ساير حوزه ها نظير قطع حمايت ايران ازبشاراسد درسوريه، عدم حمايت ازحزب الله در لبنان و حماس، حمايت از مذاكرات صلح خاورميانه و عدم مخالفت با گفتگوهاي دولت خودگردان فلسطين با تل آويو، رها كردن شعار نابودي اسرائيل و حقوق بشر در ايران خواهد كشاند.