مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، ماه سلطان کاشی، فعال سیاسی و پژوهشگر: هفته اي كه گذشت توام با بحران برف سنگين در مازندران بود .هفته اي كه گفته مي شود آب و هواي آن در ٥٠سال اخير بي سابقه بود.

هفته اي كه مر ا به فكر فرو برد از آن جهت كه هم استاني ها در مجاورت ما با انبوهي از برف و نداشتن آب و نان وسختي و مشكلات، دست و پنجه نرم مي كردند و ما كاري نكرديم.

سوال اساسي اينجاست چرا با وجود انواع و اقسام وسايل ارتباط جمعي مانند موبايل، روزنامه واينترنت فرياد هم استاني ها را شنيديم ولي بي تفاوت گذشتيم؟ آیا اين بي تفاوتي ريشه در مشكلات اقتصادي دارد؟

 آيا نبود آموزش همگاني لازم در اين زمينه منجر به اين بي تفاوتي است و سوالات متعدد ديگري که به ذهنم آمد.

 يادم مي آيد روزهاي اول انقلاب اگر خانه اي نفت نداشت همه همسایه ها بسيج مي شدند و مشكل آن خانواده را حل مي كردند؛ حال چه شده است كه حتي در صورت فراخوان جهت كمك به هم نوعان مان كسي حركتي نمي كند؟

جامعه شناسان سرمايه اجتماعي را اين گونه تعريف مي كنند: حسن تفاهم و رفاقت و دوستي احساس همدردي و روابط اجتماعي بين افراد. اين موارد دارايي هايي ست كه افراد در زندگي اجتماعي شان از آن بهره مي گيرند.

تضعيف وضعييت معيشتي و رشد نابرابري هاي اقتصادي موجب ضعف سلامت بهداشتي و رواني در اثر فشارهاي اقتصادي مي شود.

همه مي دانيم منافع مان ايجاب مي كند که همه با هم همكاري كنيم، اما اگر تو به اين باور نرسي كه تمام افراد ديگر اجتماع هم همكاري مي كنند ديگر معنايي نخواهد داشت كه تو به تنهايي همكاري كني؛ نتيجه اين اعتقاد آن است كه همكاري و تلاش براي منافع گروهي تنها زماني ميسر مي شود كه انسان به اين باور برسد افراد ديگر نيز همكاري خواهند كرد.

 قصد موشكافي علمي ندارم، نه مجال آن هست و نه اينكه اين من بضاعت لازم جهت ورود به مباحث اين چنيني را دارم، اما همچنان اين سوال باقي است که آيا سرمايه اجتماعي ما تضعيف شده است؟

* مطالب مرتبط:

ما بی انصاف ها

در غرب مازندران چه خبر است؟

بحران ادامه دارد

 برف روی ما را سیاه کرد!