مازندنومه؛ سرویس سیاسی، سیده زینب جلالی، کارشناس ارشد حوزه زنان و خانواده: با توجه به سه سطح از مشارکت سیاسی زنان( مشارکت جمعی و خودجوش، مشارکت سیاسی غیر مستقیم و مشارکت نوین)اگر بخواهیم تحلیلی از موقعیت سیاسی زنان در استان داشته باشیم، مي توان گفت زنان استان مازندران مانند همه زنان کشور اسلامی ایران در  شکل گیری و پیروزی انقلاب اسلامی نقش مهمی بر عهده و همواره در رای گیری ها حضور فعال و پرشوری داشتند؛ به گونه ای که تقریبا پای به پای مردان در انتخابات حاضر شده اند و در مقام انتخاب کننده، نقش مهمی در نتایج آرا داشتند و همواره مخاطبان نامزدهای انتخاباتی به شمار مي آمدند.

در چند سال اخیر زنان با قرار گرقتن در فهرست نامزدهای انتخاباتی، شکل جدیدی از مشارکت سیاسی خودرا آغاز نمودند که ناشی از خود باوری، آگاهی و بینش آنها از وضعیت اجتماعی شان است.

 هم چنین زنان به علت داشتن دغدغه های اجتماعی با عضويت در گروه‏ها و انجمن‏ها و احزاب سیاسی نوع دیگری از مشارکت سیاسی را  تجربه مي کنند.

 نوع دیگری از مشارکت سیاسی بانوان، حضور آنان در عرصه های مدیریت اجرایی است که از باور کردن توانمندی های شان توسط جامعه نشان دارد.

 تمرکز اقتدار در دست گروه ها و نخبگان خاص سبب شد تا جریان چرخش قدرت عمدتا در دست يك بخش از جامعه باشد و جامعه از نظرات ،پیشنهادها و آرای  مدیریتی زنان محروم شود.

حال باید پرسید محدودیت‌ها و موانع بر سر راه مشاركت مدیریت سیاسی زنان علي رغم وجود بسترهای قانونی برای مشاركت سیاسی آنان کدامند و نقش دولت در برطرف نمودن این موانع و محدودیت ها چیست؟

 يكي از عوامل اصلی این محدودیت ها و موانع اساسی حضور زنان در امور اجرایی جدایي از مسايل فرهنگي و عدم باور به اين بخش از جامعه، به نظر مي رسد نبود زنان در ساختارهاي سياسي، هم چون مجلس شورای اسلامی، شوراهای اسلامی شهر و روستا(به تعداد اندک) و... باشد.

 متاسفانه از 12 نماینده حاضر استان در مجلس شورای اسلامی حتی یک زن حضور ندارد و از طرف دیگر جامعه زنان استان به این باور نرسیدند که می توانند با ایجاد تشکل های سیاسی و اجتماعی شرایط حضور را در مجلس شورای اسلامی مهيا کنند.

این موضوع را نیز می توان در خصوص انتخابات شورای اسلامی شهر، روستا، بخش، شهرستان واستان ودر نهایت انتخاب شهرداران و دهیاران زن و سایر مدیریت های اجرایی به وضوح مشاهده کرد، به طوری که ما در استان مازندران تاکنون از مديريت یک زن در ادارات رسمي محروم مانده ایم.

بنابراین واضح است  تا زمانی که جامعه زنان نتوانند در عرصه های سیاسی و مدیریتی حضور فعال داشته باشند،امکان مشارکت گسترده آنان نیز در ساختار اجرایی میسر نمی شود.

 لازم است در این خصوص تشکل های سیاسی و اجتماعی زنان با خود باوری و دوری از مسایل حاشیه ای به تحقق این امر مهم بپردازندو خود را همواره از سوء استفاده های سیاسی احزاب و گروه های سیاسی که  بعضا در فكر تصاحب آرای  خاموش این قشر عظیم هستند، مصون دارند و تلاش کنند تا در ساختارهای تصمیم ساز سیاسی حضور یابند و دولت نیز بايد موانع فعالیت های سیاسی و اجتماعی تشکل های وابسته به زنان را برداشته، بر اساس قانون مصونیت لازم را به تشکل های فوق بدهد تا بتوانند مطالبات مشروع خود را در این خصوص محقق کنند.